geschreven op 10/02/2008
“Zondagdienst”. Tijd om na te denken, te fantaseren en af en toe aan een halte te stoppen om je gedachten te noteren. Het verwerkingsproces van zo’n zondagdienst kun je hieronder nalezen.
Je ziet ze al van ver aan de halte staan, kleurrijk en op z’n zondags, druk babbelend en gesticulerend met hun vriendinnen. Ze praten Swahili, Chichewa of een andere prachtige Afrikaanse taal en altijd met de volumeknop op tien. Ik stop, open mijn voordeur (eerste rode knop) en roep “Lowani” wat betekent “Kom binnen” in het Chichewa. Madame trekt zich aan haar armen de bus binnen, zwaait haar handtas (eerder een handkoffer) op het dashbord en begint te zoeken: “Oü j’ai laissé mon abonnement?”.
Kijk, daar durf ik me lichtjes aan ergeren. Reken maar dat haar imposante boezem u alle zicht naar rechts belemmerd. en dat haar indrukwekkende derrière geen verdere doorgang in de bus toelaat. Tien minuten later, als ze de helft van haar inboedel heeft uitgestald en ik haar vriendelijk gevraagd heb of ze van plan is om daar te kamperen, duwt ze haar abonnement onder mijn neus. Het familiehoofd weigert elk oogkontakt, draait zich om en schrijdt waardig, alsof ze de hoofd-aandeelhoudster van de De Lijn is, door de middengang naar haar plaats. O wat bekruipt mij dan soms de goesting om haar waardigheid te toetsen middels een speels kneepje in haar machtige derrière of middels het geven van een lichte dot gas.
Erger vind ik de slungels die opstappen en onverschillig met een vodje papier zwaaien dat dan hun abonnement moet voorstellen. Lange slungels, die zwaaien zo ongeveer te hoogte van hun knieën en of daar nu een chauffeur op die stoel zit of een hondendrol, het laat hen totaal onverschillig. Tegenover een geüniformeerde busbestuurder van De Lijn is zo’n houding ongepast, en dat laat ik soms subtiel aanvoelen. Ik kijk in de spiegel en wacht tot ze in het midden van de bus zijn en geef dan geen dotje maar wel een ferme scheut gas. Ondertussen geef ik een licht snokje aan het stuur, naar links, want de meeste mensen zijn rechtshandig. En dan tel je eenentwintig, tweeentwintig en je lost terug je gas. Die eenentwintig en tweeentwintig, dat zijn de twee seconden die ze nodig hadden om terug hun evenwicht te herstellen. Dan kijk je beter niet meer in de spiegel, de grijns op je gezicht zou je kunnen verraden! Ik wil de nieuwe chauffeurs waarschuwen: doe dat maneuver niet met iedereen. Ooit is zo’n gast terug naast mij komen staan. Ik wees met trillende vinger naar de sticker: “Niet praten met de chauffeur tijdens het rijden”. Hij zei ook niks, hij bekeek me alleen maar. Tot de eindhalte aan het Noord-station heeft hij daar gestaan. En ik zweer het u, nog nooit heb ik mijn gaspedaal zo zachtjes gestreeld, mijn stuur met zoveel gevoel door mijn handen laten glijden en mijn remmen nog amper beroerd!
Soms vraagt men mij of al mijn vertelsels echt gebeurd zijn: natuurlijk is alles echt gebeurd, alleen wat niet mag, dat is soms een beetje gefantaseerd.