geschreven op 21/08/2017
Ik ben er nog niet goed van, van het feest, van het zo blindelings in de val lopen, van de vele wensen en complimenten, van de meer dan 3 vrienden, van het boek, Mijn Boek, 230 blogartikels.
Wel een kleine correctie: Danny W. of D. Wildemeersch denkt dat de schrijfsels het werk zijn van veel schrijven, herschrijven en veel schrappen of dat ik anders een supertalent ben. Ernaast Danny, twee keer ernaast. Als de goesting bovenkomt dan zeg ik tegen Geert dat ik efkes een goed of leuk idee op papier moet zetten. Twintig minuten later, bij een langer artikel zelfs veertig minuten later laat ik Geert het schrijfsel lezen, worden er een paar fouten verbeterd (dt-fouten, o schande) en kies ik de optie “open” wat betekent dat het gepubliceerd mag worden. Weinig inspannend denkwerk, zelden schrappen, nog minder herschrijven. Ben ik daarom een supertalent? Laat ik uit het nawoord van Anita citeren: “zelfs naast een snurkende Egide is ze tijdens het lezen van mijn blog in slaap gevallen”. Kan het nog duidelijker zijn?
Maar goed, of het nu het werk is van een buschauffeur met een tandtechnieker verleden of van een supertalent, ik heb een boek, Mijn Boek! Ik ben trouwens “Willy, Buszzy Bee” aan het lezen want ik begrijp nog altijd niet dat Geert en ons kinderen het de moeite vonden om mijn artikelen in boekvorm uit te geven.
Ik heb chanche, geluk, er zal nog een kliniek-artikel komen. Ge weet hoe dat gaat bij chirurgen, ‘s avonds komen ze na hun dagtaak samen om nog wat bij te babbelen, hun werk te evalueren en hun inkomsten te vergelijken. En ook om de vooruitzichten, de toekomstige operaties te bespreken. “Daarstraks heb ik er nog een kunnen overtuigen voor een dubbele by-pass” waarop een schouderklopje volgt met een “goed gedaan collega, ik heb er twee kunnen vangen voor een prostaat-operatie”.
Een van die twee ben ik dus, arme opabus, och arme opapiculteur. Niks erg want het is goedaardig, ze gaan met een lazer wat aan mijn prostaat peuteren, een paar dagen kliniek en ik ben ervan af. Zeggen ze. Over dat niks erg volgt in een volgend artikel een al of niet bloedstollend verhaal.
Om af te sluiten wil ik de medewerkers, de mensen die gezorgd hebben voor een onvergetelijke 70-ste verjaardag oprecht bedanken en zoals ik al schreef, ik ben er nog niet goed van!