L' YSERTTOUT.

Wijn.

geschreven op 31/08/2011

Ik heb mijn bloed laten nakijken, eens zien of horen hoe gezond ik nog ben. En dat valt best mee, er wordt me enkel aangeraden, zij het met enige aandrang, om de wijn ‘s middags te vermijden en ‘s avonds iet of wat te minderen, te milderen. ‘s Morgens daarentegen .....
We waren in België, kinderen, familie en vrienden bezoeken en ondertussen voor mezelf ervan geprofiteerd om een groot onderhoud te laten uitvoeren. Bij de tandarts langs geweest, bij de ORL gepasseerd (van mijn rechter oor moet de volumeknop wat hoger gezet worden), er zit wat sleet op mijn rug maar dat went wel, en er is ook bloed getrokken, door mijn schoonzus. Die mag dat want ze prikt de naald heel zachtjes en ze is dokter. Om 10u15 zo’n drie buisjes met bloed gevuld en om 17u00 mocht ik bellen voor het resultaat. Dat ik mijn cholesterol een beetje moet in het oog houden en best af en toe wat water zou drinken want alcohol wordt in de lever omgezet in acetylaldehyde en azijnzuur en dat zou niet goed zijn voor mijn lever en ik wil ook niet dat het eindigt met een hepatocellulair carcinoom.  Mijn probleem is dat Ik hou van de natuur en daarin zeer consequent ben: water is een kostbaar goed en zal op aarde steeds zeldzamer worden en op lange termijn zelfs onbetaalbaar. Heel wat arme kindjes in warme landen hebben geen zuiver water, laat staan water met prik. Van een tekort aan wijn is bijlange nog geen sprake, integendeel, de Franse wijnboeren hebben daar grote hoeveelheden van in voorraad. 
Geert is van plan een beetje toe te zien op mijn wijnverbruik dus vrees ik dat mijn toekomst er droevig uitziet. Gedaan met de aperitief bij het scrabbelen, gedaan de pastiskes bij de buren, ieder glas zal gewikt en gewogen worden en blazen voor alcoholcontrole zal een dagelijks ritueel worden. Kortom: gedaan met leven als God in Frankrijk! Tommetoch, cela me fait chier!
Ik ga dat moeten compenseren met ernstige bezigheden, waarbij wijn en pastis totaal uit den boze zijn. Ik zou bijvoorbeeld een boek kunnen schrijven in plaats van me te amuseren met prulartikeltjes. Schrijfsels van dit niveau zijn nog haalbaar bij een lichte vorm van alcoholintoxicatie. Een boek schrijven lijkt mij veel serieuzer werk. Daar moet je bij nadenken en nuchter zijn, een scenario bedenken, een begin en een slot vinden en ook de middenpagina’s opvullen. Er moet wat spanning inzitten en ik wil geen druk met kleine letterkes wegens te vermoeiend voor de ogen.
Een verhaal verzinnen is niet moeilijk, het zal gaan over een man die geen wijn meer mag drinken en op zijn sterfbed van zijn geliefde een glas Château Lafite Rothschild van 1983 krijgt en terwijl hij met de ogen toe een laatste slok neemt staan zijn kinderen en kleinkinderen en intieme vrienden te wenen omdat ze zo veel hielden van die goeie man. Als slot zal zijn geliefde dan zijn mond afvegen en zich afvragen of ze die wijnvlekken nog uit de lakens zal krijgen. En in een PS, in een naschrift zullen ze zingen van “ik zeg u geen vaarwel mijn vriend”.
Ok, ik heb al een begin en een einde, nu de rest opvullen. Awel: de dokter die dat bloed getrokken heeft is een verstrooid type en heeft de flesjes verwisseld met een andere patiënt, of ze hebben zich in het labo van bloedmonsters vergist, is ook een mogelijkheid. Die andere persoon is natuurlijk een legendarische zuipschuit met nooit geziene levercirrose waardoor de hoofdfiguur in mijn boek ten onrechte moet bezuinigen op het aankopen van flessen wijn, laat staan ze uitdrinken. Om de lezers aan het lijntje te houden zal “De man die geen wijn meer mag drinken” een detectieve inschakelen om die dronkelap te vinden. Dat zal heel veel bladzijden duren want “De man die geen wijn meer mag drinken” is een arme gepensioneerde die alleen maar kan betalen in maandelijkse schijven van 28 euro en zijn vrouw mag dat niet weten. Tenslotte zal de zuipschuit gevonden worden in Parijs, onder een van de 37 bruggen over de Seine, waarschijnlijk de Pont Neuf. En dat is goed want we moeten terug richting Aveyron, vergeet niet dat “De man die geen wijn meer mag drinken” daar moet sterven en dat zijn vrouw nog een fles Château Lafite Rothschild van 1983 moet kopen.
Fluitje van een cent, ik denk dat zo’n 349 bladzijden genoeg moet zijn en aangezien een gedeelte van het verhaal zich in Parijs afspeelt zal die roman ook in Frankrijk een wereldsucces worden. Onthoud de titel: “De man die geen wijn meer mag drinken”!