geschreven op 1/12/2007
Dat van die vakbond, dat komt nog, daar moet ik lang over nadenken, is moeilijke materie!
Ik ga geen emails meer sturen als er een nieuw artikel verschijnt. Zo precies van hela mensen, nu moet ge allemaal mijn schrijfsel lezen. Beetje belachelijk, beetje pretentie, vind ik. En met al die blogs moet ge oppassen. Ik kwam nog onlangs iemand tegen die enthousiast vroeg of ik de foto’s van haar babytje op den blog gezien had. “Babytje? Hoezo? Waart ge dan zwanger?” Heel genant!
En ook, mijn blog-teller staat nu bijna op 500 en dat volstaat. Ik heb het zo niet voor grote massa’s. Als mijn bus vol zit dan zitten (staan, hangen, zweten, kokhalsen) daar zo’n goeie 100 mensen op. Dat is meer dan genoeg. Ik vind het trouwens altijd leuk om te zien dat wanneer je dan je achterste deur opent (tweede rode knop, naast die gele) er dan altijd twee of drie mensen uitrollen die helemaal de bedoeling niet hadden om de bus te verlaten. En er zijn een paar haltes op de Brusselse steenweg waar je best goed uit je doppen kijkt, vooral in de achteruitkijkspiegel. Het fietspad loopt daar vlak naast de halte. Ik heb al een paar keer heel erg mijn billen toegenepen(*), zo nipt was het. Maar die fietsers zouden toch moeten weten dat als het een bus aan een halte stopt, er een goeie kans is dat er mensen uitstappen? En nu ik toch over fietsers bezig ben wil ik even mijn ergernis uitspuwen, mijn gal uitschreeuwen, mijn frustraties door het toetsenbord rammen! In Leuven zijn twee soorten fietsers: gewone fietsers en studenten. En bij die studenten zijn ook twee soorten fietsers: kiekens en superkiekens. Of nee, er is zelfs een derde soort: de kamikaze-kiekens. Die ziet ge alleen in Leuven centrum, als het donker is. Eigenlijk zie je ze niet want ze rijden steevast zonder licht. (Dat mag trouwens in Leuven.) Hun specialiteit is het zich tussen bus en voetpad wringen en terwijl ze net niet geplet worden en door de achterwielen tot moes vermalen, nog de kans zien om hun middelvinger op te steken. Die moest men, de fiets om de hals gebonden, in het diepste deel van de Dijle werpen!
Alhoewel, sedert 12 november rij ik ook op een van de vele nieuwe lijnen richting Zaventem en daar is het rustig op. Soms iets te rustig naar mijn goesting. En dat begrijp ik niet goed: als De Lijn een nieuwe lijn begint, dan mag ik toch veronderstellen dat daar marktonderzoek naar gedaan is? Dat daar vraag naar is? Maar als er vraag naar is, hoe komt het dan dat ik steeds meer lege bussen zie rondrijden? Iemand die al langer in de lijnwereld zit zei me een paar dagen terug: “Willy jong, een chauffeur stelt zich geen vragen. Als ge rijdt, dan moet ge uw verstand op nul zetten en uw blik op oneindig”. OK, dat eerste dat komt bijna vanzelf, moet ik steeds minder moeite voor doen, maar mijn blik op oneindig? Wat doen we dan met het oogkontakt? Soit, er zijn veel nieuwe lijnen bijgekomen, dus is het ook logisch dat die nog niet zo goed gekend zijn en dus minder bevolkt en De Lijn werkt ongetwijfeld niet met de blik op oneindig maar met een toekomstplan, een toekomstvisie. Voila.
(*) dan laat ge van die piepende scheten.