geschreven op 11/12/2007
“Ik heb mij aangesloten bij een vakbond”!!!
Mensen die me kennen zullen ongerust hun wenkbrauwen fronsen. Mensen die me goed kennen zullen effenaf achterover vallen. Mensen die me heel goed kennen lezen best niet verder.
Ik ga dus vanaf nu gesyndiradicaliseerd door het leven. En niet zomaar bij de eerste de beste, nee, bij den ACV!
Wie er ook effenaf zou achterovervallen, ware het niet dat hij zich alleen nog maar kan draaien in zijn graf, is mijn broer André. Ik ga dat proberen uit te leggen, zo eenvoudig mogelijk, luistert. Als student geneeskunde stopte hij halfweg zijn vijfde jaar om in de putten van de Limburgse mijnen te gaan werken, studeerde jaren later toch nog af als arts en ging werken in de Lommelse groepspraktijk “Geneeskunde voor het Volk”.
Overtuigd van het onrecht in de arbeiderswereld, en vooral van de macht van het kapitalisme, stond hij mee aan de wieg van Amada: Alle Macht Aan De Arbeiders. Een beweging die de marxistisch-leninistische ideeën van linkse denkers als Marx, Lenin en Mao propageerde en dit vooral vanaf de Limburgse mijnstaking in 1970. Op alle betogingen en akties in die toen vrij turbulente periode stond André vooraan, onverzettelijk, vastbesloten en idealist. In ons bibliotheek hou ik nog 3 delen bij van de verzamelde werken van Lenin. Ontroerend en soms beangstigend om mijn broer zijn nota’s in de rand te lezen. Ik citeer uit Lenin’s verzameld werk, door André indertijd met rode bic onderstreept: “De eerste en fundamentele les is , dat alleen de revolutionaire strijd van de massa in staat is, enigszins serieuse verbeteringen in het leven van de arbeiders en in het bestuur van de staat af te dwingen. Geen sympathie van de beschaafde kringen voor de arbeiders, geen heldhaftige strijd van terroristische eenlingen heeft de tsaristische alleenheerschappij en de almacht van het kapitalisme kunnen ondergraven.” Einde citaat. Niet simpel. Ik zou willen schrijven dat hij gestorven is, vechtend op de barricade met het rode boekje in zijn opgeheven rechtervuist. Mijn oudste broer is in juni 1990 met zijn R4-ke onder een vrachtwagen terechtgekomen, tijdens een van zijn eerste huisbezoeken. Hij heeft er niet veel tijd voor gekregen, maar ik weet dat hij ook een zachte, gevoelige geneesheer was.
Op 21 november ben ik dus lid geworden van de vakbond. En behalve een mailtje dat ze het genoteerd hadden, geen verder nieuws. Niet dat ik verwacht had dat ze mij met de fanfare zouden binnenhalen of mij verwelkomd hebben op een receptie met champagne, nee, dat niet. Maar een zestigplusser die alsnog lid wordt van een vakbond en dit ondanks 35 jaar zelfstandige aktiviteiten, tja, ik kan het van de ACV geen goede start noemen. Laten we dus beginnen met één jaar lid te blijven en daarna het syndicalisme te evalueren. Is de gemeenschap er beter door geworden? Wat heeft het mij opgebracht? Is het al bij al zijn lidgeld, 14 euro per maand, waard? En er stelt zich wel een levensgroot probleem! Ik ben principiëel tegen stakingen van openbare diensten! Behalve die van De Post, maar die werken ook keihard en hebben neig veel stress. Ik vind dus dat men het recht niet heeft om duizenden (wat zeg ik, tienduizenden) mensen te gijzelen of onrecht aan te doen. Maar weest niet gegriefd en leest verder: er is voor dergelijke gebeurtenissen een elegante oplossing. Ik zou tijdens de duur van een eventuele staking mijn lidmaatschap kunnen schrappen. Onze geliefde, helaas te vroeg overleden vorst, heeft in april 1990 getoond hoe het moet: le roi Bauduin kreeg een plotse opstoot van onmogelijkheid tot het regeren van ons land gedurende één dag. Ziek? Een diepe inzinking? Crisis in de familie? Doet er allemaal niet meer toe, maar als voorbeeld kan het tellen.
En dan de dag na het gebeuren: opstaan, goed warm stortbad, lekker ontbijt met een zachtgekookt eitje, de vogelkes fluiten en hier zijn we weer, vrij van zorgen en vrij van last, holadié, holadio!
We zijn drie weken verder en nog steeds geen nieuws van het ACV. Mijn geduld is bijna op. Stel dat er al een staking geweest was? Mocht ik dan thuisblijven en toch centen krijgen? Van de vakbond? Ik denk dat ik ga overlopen, naar de ABVV of naar de liberale vakbond, de ACLBV . En ook, die van de ACLBV lopen op betogingen rond in van die blauwe vuilniszakken, ik hou zo niet van groen en rood is ook al niet mijn lievelingskleur.
Om te besluiten nog een citaat, de schrijver is mij onbekend en zelfs mijn toch wel heel verstandige zus weet het ook niet: ‘Ce ne sont que les foux et les imbéciles qui ne changent jamais leurs idées.’