geschreven op 21/09/2014
Bart zegt dat ge u dat niet kunt voorstellen als ge dat niet zelf hebt meegemaakt. Precies of ik ga op mijn 67ste nog een beetje de sportieve zot uithangen en mountainbiken en daarbij, ik heb nu al veel spierpijn, vooral mijn afdaalspieren (de musculus quadratus femoris) zijn precies dubbeldik, lang geleden dat ik zoveel gewandeld heb. Bart zegt ook dat ik na een paar kilometer in het beste geval in een gracht zou liggen, in het slechtste geval in een ravijn. Wat weet Bart toch veel.
Vandaag was het de koninginnerit in Zermatt en omgeving, op alle gebied indrukwekkend! Prachtig landschap met zicht op de besneeuwde Matterhorn en met mooi zonnig weer. Iedere biker had een transponder bij zodat je op de computer exact kon volgen wie waar zat, hoe snel (of traag) ze reden, hun naam, nationaliteit, leeftijd, enfin, een perfecte organisatie, op zijn Zwitsers. Een sympathieke Duitser met twee zonen in de wedstrijd had een Iphone met internet zodat we precies wisten waar het Eco Mountain Team zat. We zagen ze nog niet maar ze waren op 600 meter en binnen gehoorafstand en dus moedigden we hen luidkeels aan:” HOP HOP BART, HOP HOP RAF”. Dat gaf een mooi echo-effect daar in de bergen. Om geen ruzie te veroorzaken hebben we ook een keer geroepen van “hop hop Raf en hop hop Bart”.
Even iets anders: Geert heeft een goeie camping gevonden die redelijk centraal gelegen is om de vijfdaagse wedstrijd te volgen. Schuin tegenover ons staat een kampeerauto, een recente Chausson 717 Flash. Volgens mij een duur ding en niet direct het geprefereerde mobiel vakantiehuisje van de vierde wereldmensen. Dat Moo me tegenspreekt als ik ongelijk heb. Soit, zij aperitieven, wij aperitieven. Wij drinken een fris roséwijntje met een scheut geconcentreerde pompelmoes, zij drinken ook iets uit plastieken bekertjes. En dat is het nu juist en dat begrijp ik niet, een beetje vakantiegenieter, een beetje kamperende levensgenieter die aperitieft niet middels plastieken wegwerpbekertjes. Zeker niet als je rondzwerft in een Chausson 717 Flash. Wij hebben ons glazen netjes afgewassen, die van de kampeerauto hebben hun plastiekrommel in de vuilbak gegooid en dat geeft twee keer vier negatieve punten op hun eco-voetafdruk. Minstens. En ze hebben zo’n kortbenige keffer met een ingedeukte muil. Het mini-monster hangt vast aan een uittrekbaar touw dat gelukkig tot net niet bij ons komt. Geert is aan het lezen en ziet niks, ik ben aan het schrijven en kan, als ik over het computerscherm kijk, loeren bij de buren en daarom vind ik kamperen zo leuk.
Mijn verbinding tussen het fototoestel en mijn laptop ben ik vergeten, of kwijt en dus kan ik geen foto’s publiceren van de mountainbikers. Lees aandachtig en fantaseer een beetje mee, dan lukt het wel. Stel je voor, een smal pad waar een fiets samen met een wandelaar kan passeren mits die laatste zich goed aan de kant drukt en met opzij een koord waar de wandelaar zich mee naar boven kan trekken, zeer steil dus. We waren deze keer op tijd om ook de profs te zien afdalen, zo rond 10u45. Kompleet tureluut, knettergek, dat gelooft ge niet, die remmen efkes af voor een haakse bocht, zetten geen voet, geen tipje van hun tenen op de grond maar gooien hun voorwiel in de goeie richting en laten zich verder naar beneden vallen. Oeps en ohlala en woef, nee, geen woef, dat is die keffer van hier schuin tegenover. Tussen de profs en de amateurs, iets van 270 resterende teams, is er minstens 45 minuten verschil en dat gaf ons de tijd om wat verder te wandelen, Bart en Raf tegemoet. Dat tegemoet komen is sterk uitgedrukt, dat was hoop en al 500 meter klimmen terwijl de renners vandaag tot 2400 meter zijn geklommen, 60 km moesten rijden met daarin ongeveer 3000 te verwerken hoogtemeters. Oeps en ohlala en …
Omhoog fietsen, ok, dat is lastig, soms zo lastig dat ze van de fiets moeten en hun vehikel naar boven duwen maar het leek me niet erg gevaarlijk. Naar beneden “suizen” op een 80 cm breed pad met links een ravijn en rechts de rotsen, dat wilt ge niet zien, zeker niet als het je zoon of stiefzoon is. Met de fiets aan de hand naar beneden stappen is ook geen optie want al even moeilijk als op de fiets blijven en ge kunt niet efkes stoppen want ge schuift gewoon verder naar beneden. Ik weet niet welke sportieve microbe die mensen gebeten heeft maar het lijkt me niet de verstandigste! Al bij al vielen de “blessures” nog mee, slechts een paar lichte breuken maar we hebben weinig renners zien binnenkomen zonder schaafwonden. En zeggen dat ze daar veel en schoon geld voor betalen, om die Epic te mogen meerijden. Zwitsers geld!! Die Zwitsers zijn trouwens geen commerciële kiekens, voor het gebruik van de transponder betaalden Bart en Raf 50 euro waarborg en bij aankomst in Zermatt kregen ze die waarborg terug: 50 Zwitserse frank.
Geert kijkt redelijk streng naar mijn bijgevuld glas roséwijn, misschien terecht, maar ik kan toch niet schrijven met een droge keel? Dat gaat toch niet? Ik, wij hebben vandaag weer veel gestapt en veel vocht verloren, dat moet toch aangevuld worden, of niet?
Het team Bart en Raf zijn 39ste geëindigd, vrij kort na de profs! Als ge weet dat de laatsten zo’n vier uur later zijn binnengekomen dan zijn ouderlijke fierheid en een glas rosé hier op hun plaats. Proficiat voor Bart Houben en Raf De Bakker, het Eco Mountain Team.