L' YSERTTOUT.

Werken.

geschreven op 21/02/2012

Geniaal in zijn eenvoud, zo noem ik dat. Zoals bij de meeste keldertrappen is (was!) er ook in L’Yserttout veel bruikbare ruimte maar niet toegankelijk wegens te hoog, te ver en te gevaarlijk. Soms was er een plankske, een leggertje waar je mits het uitrekken van al je ledematen juist aankon, maar dat was het dan ook. Voldoende voor het plaatsen van een paar prullen die je toch nooit meer nodig hebt. Zo niet in Le Cassan. Ondergetekende, opabus, heeft daar een oplossing voor gevonden, zo geniaal dat ik denk daar een patent op te nemen. Bij niet gebruik hangt het ladderke netjes opgeborgen aan de buitenkant van Geert haar patchworkkast (zie vorig artikel van 21/02.2012), bij wel gebruik staat het superveilig gesteund tussen de keldertrap en de eerste legger. Allée, geef toe, ge moet er maar opkomen.
De traphal moet nog wat geplamuurd en geschilderd worden maar daar begint Geert dinsdag aan. Ieder zijn afdeling zeg ik altijd, trouwens, alle dagen patchwerken, zelfs al heb je daarvoor een super Pfaff Quiltmachine, dat kan niet goed zijn voor de relatie. Er zijn al voor minder mensen teruggekeerd naar België! En ziet ge die bril die op Geert haar neus staat?  Dat is een leesbril met bijverlichting, speciaal om te patchen! Heel gesophisticeerd maar dat kan nog beter: die mini-spotjes werken met mini-batterijtjes en dat ga ik veranderen. Ik ga me een hometrainer aanschaffen, daar een dynamo opzetten en die verbinden met de lichtjes van Geert haar lees-werkbril. Opabus zijn fysiek zal spectaculair verbeteren, Geert moet geen batterijtjes meer kopen en zo blijven we toch nog in Frankrijk wonen. Want gedenk de spreuk van de Bond Zonder Naam: “iemand graag zien is fietsen voor je liefste, licht maken in de duisternis”. Tenzij ze een andere zot vindt die zich lazarus wil fietsen om haar verlichting te laten branden.

Er gaan precies veel foto’s staan bij dit schrijfsel want ik moet nog de nieuwe kelderdeur en de leuning laten zien. Eerst de kelderdeur want daar is veel energie en hout in gestoken. Het kader is in kastagne en de panelen zijn in eik en dat heeft alleen te maken met het feit dat ik geen geschikte eik liggen had voor het kader. En of dat nu eik is of kastagne is voor mij van weinig belang. Dat die deur keigoed geïsoleerd is, dat is pas belangrijk. Tussen de buitenste panelen zit 2 cm isolatie. Daardoor is die deur wel zeven cm dik geworden (en loodzwaar) maar nu hoef ik me geen zorgen meer te maken bij een volgende vrieskou van zo’n -15° C. De vorige deur (staldeur) die 50, 100 misschien 150 jaar trouwe dienst bewezen heeft is nu te koop, liefhebbers? 
De trapleuning was een fluitje van een cent maar wel dringend. Wegens het sleuren aan die kelderdeur heb ik zowat overal spierproblemen, met nadruk op rug, rechterpols en linkerknie. Onze buitentrap is geen voorbeeld van ergonomisch gevormde treden en daarom die leuning, daar trek ik me nu pijnlijk zuchtend aan omhoog.  Lea de buurvrouw zal ook kontent zijn want ze weigerde nog gebruik te maken van die trap “bon pour se casser la gueule”. Een paar weken terug heeft Pieter haar na een etentje ten huize L’Yserttout de trap af moeten dragen en dat had niks met drank te maken want Lea drinkt alleen koffie, koffie en nog eens koffie, al 86 jaar lang.  Dat kan niet, eerst zal dat wel melk geweest zijn, dan melk met koffie, later koffie met melk en tenslotte alleen koffie, met één klontje suiker. Wel jammer dat die leuning voor het raampje passeert van de kelderkamer maar daar zal de architect of de bouwheer van ons bouwsel bij de oplevering niet aan gedacht hebben. En wie kan raden wat we tijdens het voegen hebben laten inwerken in de muur krijgt een extra aperitief en nee Hilke, gij moogt niet meedoen.