L' YSERTTOUT.

Skiën

geschreven op 21/02/2012

Maar niet zo maar skiën, Geertrui De Smet, Geertje voor de intimi, doet aan zit-skiën! Enfin, dat heeft ze me toch altijd verteld. In februari was ze een week in de Franse Alpen met Anvasport (Anders valide sport) en in maart gaat ze terug een weekje skiën, sorry, zit-skiën, maar nu met de CM-ziekenzorg en in Oostenrijk.
Ik heb tijdens die periode voldoende spijs en drank in huis en ik kan ook steeds bij buren en vrienden terecht voor noodgevallen, dus over mij moeten jullie zich geen zorgen maken. Over Geert daarentegen ...
Eerste foto volgt seffens. Ik heb wel lang moeten wachten op die foto’s, op bewijsmateriaal dus, maar via face-book zijn in L’Yserttout 740 foto’s toegekomen. Vroeger, in betere tijden, zaten op een filmrol 24, soms 36 foto’s. Daarvan mislukte gewoonlijk de helft zodat thuisblijvers en après-skiërs hooguit verplicht waren om zo’n 20 foto’s te bekijken, dia’s niet inbegrepen. Nu, met dat digitaal gedoe moet je overuren en nachtwerk doen om die honderden al of niet geslaagde foto’s te bekijken. Bij deze een oproep, een smeekbede: stuur richting Le Cassan maximum 50 foto’s door, de rest stuur je naar mensen die je iets minder graag ziet.
Nog effe tussendoor: Ons laatste logés, vorige week, waren weeral eens zeer tevreden. Om de commentaar van Tamara in het gastenboek te citeren: “Ik heb me zelden ergens zo goed thuis gevoeld ..., dikke merci!” Awel, dat doet deugd!

Ja, kijk maar eens goed: die met de gele vest, dat is Geert, die met de rode vest, dat is niet opabus, dat is Sofie. Voor Sofie, daar heb ik grenzeloze bewondering voor. Allé, dat meisje is al gehandicapt en dan gaat ze nog met Geert skiën, zwaar risico’s nemen. Stelt dat Geert panikeert en Sofie loslaat?  Zo op het eerste zicht zie ik geen remmen op die zitski, laat staan een remparachute. Ik ken weinig van skiën af, maar vindt ge ook niet dat Sophie nogal schuin hangt? En dat Geert haar maar met moeite recht kan houden? En het gaat wel bergaf, en bergaf, dat betekent altijd maar rapper en rapper en rapper en rapper.

Foto twee, dat zijn de gevorderde zitskiers zijn, die hangen alleen met een koordje, zo’n onnozel leibandje vast aan hun begeleider. En het gaat ongetwijfeld ook bergaf, wie weet is het geen rode piste? Steil bergaf? En als dat het koordje nu breekt? Als die twee flutlatjes in het verlengde van hun armen moeten dienen om te remmen, pfiieuw, ik denk dat ze daarmee hooguit even kunnen zwaaien als ze voorbijflitsen. En dan moet ge eens goed kijken: die begeleider heeft twee skiën onder zijn voeten, die in de zitski heeft er maar één! En die is dan nog gehandicapt ook, zijn benen doen geen dienst meer. Ik ga nooit skiën met Anvasport, die zijn vast niet goed wijs.

Foto drie. Zo hoort het. Elegant en sierlijk naar beneden suizen.  Als ge die foto heel sterk uitvergroot ga je de persoon misschien herkennen. Nee, dat is ook niet opabus, dat is Anita, ze deed mee aan dat programma “Over de grens” van Lieve Blanckaert. Een straffe madam! Nee, niet Lieve Blanckaert, jawel dat is ook een straffe madam, maar ik bedoel die Anita. Eigenlijk ziet dat er niet zo moeilijk uit, tenzij ze u loslaten of dat het koordje breekt en dat ge nog niet het niveau van Anita bereikt hebt. Er is wel een voordeel verbonden aan dat zitskiën. Op het einde van een piste is er altijd een terras waar vermoeide skiërs uitrusten en kijken naar het gesukkel van beginnende sneeuwfanaten of met verwonderde aandacht naar zitskiërs, die de helling afkomen. Mooi zo ... tenminste als het een blauwe piste is en de snelheid niet te hoog is opgelopen want dan kunnen die in een keer mee aanschuiven aan tafel, met nadruk op schuiven. Maar als het een rode piste was ... akkoord, ze zitten al op hun skistoel en dus is een extra stoel overbodig, maar ge kunt dan als toeschouwer alleen maar hopen dat de uitgang van het etablissement in het verlengde ligt van de ingang. Kwestie van uw volgende skivakantie nog op twee latten te kunnen beleven.