L' YSERTTOUT.

Alles over de restauratiewerken aan ons boerderijtje "l' YSERTTOUT" gelegen in Le Cassan, 12440 Lescure Jaoul (Aveyron), en af en toe een cursiefje.

Record

geschreven op 1/09/2017

Ik wil in het Guinness book of records komen door het schrijven van zoveel mogelijk woorden in 60 minuten. Natuurlijk niet zomaar woorden aan elkaar rijgen, het moeten zinnen zijn die leesbaar zijn, de inhoud zelf doet er niet zoveel toe. Stel dat zo’n recordpoging nog niet bestaat, dan moet ik niet veel moeite doen, een paar zinnen zouden voldoende zijn. Maar laten we het spel serieus spelen, iets of wat niveau en een lichtjes boeiende tekst kan de recordpoging alleen maar aangenamer maken. De idee is bij me opgekomen door het lezen van het nawoord van Danny in “Mijn Boek” waar hij het heeft over herlezen en herschrijven en net geen zweet, bloed en tranen.
Aangezien er hier geen deurwaarder naast mij zit valt de eerlijkheid van mijn recordpoging moeilijk te controleren, maar voor mezelf vind ik het boeiend, dus laten we het correct doen.

START: 10 u 31.
Er is direct al een eerste probleem: mag ik foto’s bij deze tekst plaatsen? Vertegenwoordigt een foto ook een aantal woorden en hoe bereken je dat? Bijvoorbeeld met het tellen van het aantal gebruikte bits of zijn het pixels? Niks voor mij, dit is voor computerdeskundigen en dus laat ik de foto’s maar vallen. Eigenlijk jammer want ik had er graag een foto bijgevoegd, het is te zeggen (vier woorden!) een schilderij van mezelf dank zij Danny, vriend van Hilde. Zeer tevreden ben ik daarover, voor mijn 70-ste verjaardag heeft hij mij op doek vereeuwigd en hoe meer ik naar zijn meesterwerk kijk, hoe knapper ik mezelf vind. Wees getroost Danny, in een volgend artikel kom ik daarover terug, met foto. Jammer genoeg ligt dat schilderij nog in België, wegens te weinig plaats in ons twee valiezen, wegens formaat handbagage in het vliegtuig was er geen plaats meer vrij. Onder andere omdat mijn vuil ondergoed ook mee moest naar Frankrijk wegens een dringende wasbeurt en Geert altijd redelijk wat reserve kledij meeneemt. Reservekledij, moet dat niet in één woord? Alhoewel, reserve kledij dat maakt twee woorden, goed voor mijn recordpoging. Maanden geleden moest ik vrij vroeg het vliegtuig nemen terug naar huis, naar Le Cassan. Ik logeerde bij dochter Anne-Leen en omdat ik ‘s morgens vroeg nogal verdwaasd rondloop had ik een plastieken zak op haar ontbijttafel laten staan, met mijn vuil ondergoed. Thuis gekomen kreeg ik van Anne-Leen een telefoontje, of het zou kunnen dat de inhoud van die zak aan mij toebehoorde en wat ze ermee moest aanvangen? Neus en ogen dichtdoen heb ik gezegd en in het wasmachien gooien, toch redelijk génant.
Bon, nu wat nadenken, het is 10u43.
We gaan verder, diepe zucht (10u45).
Toen ik nog voor De Lijn rondreed was artikels schrijven veel gemakkelijker. Als ik een goed idee had dan stopte ik aan de volgende halte lang genoeg om iets te noteren op een lijnticket en hield dat dan bij tot na mijn dienst. Ik had toen het aantal volgekrabbelde ticketten moeten bijhouden, waarschijnlijk zat daar ook een record in. Ik heb tijd verloren met een paar fouten te verbeteren, beter is dat te vermijden en Geert het schrijfsel te laten nalezen, maar mag dat wel? Als Geert achteraf fouten verbetert dan is dat misschien een schending van het artikel betreffende de eisen van een geldige recordpoging?
We gaan verder, over de honing, daar gaan vast veel woorden in kruipen. Het was me opgevallen dat Geert me in de augustusmaand bezorgd vroeg of ik honing zou kunnen recupereren tegen dat we naar België vertrokken, een paar dagen voor mijn zoveelste gehoorcontrole. Eigenlijk had me er toen al een lichtje moeten opgaan want we gingen met het vliegtuig en dan stop je toch geen honing in je bagage? Naïviteit kent geen leeftijd en dus heb ik mijn bijen aangemoedigd om gas te geven, allé mannekes, stuifmeel binnenhalen. Rond 15 augustus kon ik Geert melden dat de oogst een 16 kilogram betrof. Niet veel maar wegens een slecht seizoen toch voldoende om te verdelen onder kleinkinderen en kinderen. Dat veel van die honing zou verdeeld worden tijdens mijn verjaardagsfeest in de parochiezaal in Winksele, daar had ik geen flauw benul van. Van dat feest trouwens ook niet.
Wie gaat de woorden tellen van dit artikel? Eventueel mijn zoon Pieter die de brand weert in Brussel? Ik voeg er zijn naam bij want ik heb nog een andere brandweerzoon, ook in Brussel, Jan Willem. Daar zou ik nu echt graag een foto bijplaatsen, mijn twee knappe zonen in brandweeruniform, eilaas, geen foto’s want dat mag niet tijdens een recordpoging. Wees gerust beste lezers, daar komt zeker nog een apart schrijfsel over. Probleem is dat Pieter weinig vrije tijd heeft (alhoewel, bij de brandweer met een 24-uur regime?), hij is namelijk met een opleiding bezig om deel uit te maken van een soort eerste interventiedienst bij aanslagen. Als ze in haast en spoed moeten uitrukken na de zoveelste aanslag zullen ze begeleid worden door gewapende militairen, oef, een hele troost voor een bezorgde vader. Ok, ik zal dan maar aan Danny W. vragen om de woorden te tellen, hij is de aanleiding tot dat belachelijk recordgedoe waar ik nu al veel spijt van heb. Het is nog maar 11u08, dus nog nog 27 minuten te gaan, denk ik. Waarom moet ik ook altijd overdrijven, 20 minuten was toch ook genoeg geweest? Dan was ik er nu al van af en kon ik beginnen zoeken in de diepvries hoe ik vandaag de inwendige mens zal versterken. Geert is namelijk met een vriendin op city-trip in Bordeaux en komt vanavond pas thuis. Gisteren was het spaghetti dag, misschien leg ik een steak op de barbecue met fritten en een pot mayonaise van de Lidl. Of anders vanmiddag een simpele boterham met een eike van eigen kippekweek? En vanavond een restaurantje doen met Geert? Lijkt mij een leuker idee. Nog iemand aan het lezen? Ik ben bijna zeker van ja, mensen willen nu eenmaal weten hoe dit hier afloopt, de recordpoging bedoel ik en ongetwijfeld zijn er die met leedvermaak denken: hij haalt het niet, ongetwijfeld krijgt hij kramp in zijn vingers of raken zijn hersenen uitgeput. Awel nee, ik ga rap nog iets bedenken om de resterende minuten vol te maken. Help eens efkes, iemand een goed idee? Nog een beetje over mijn bijen schrijven? Moeilijk, want het bijenseizoen raakt stilaan op zijn einde, de biekes zijn zich nu al aan het voorbereiden op de komende winter: de koningin is volop aan het leggen om zoveel mogelijk bijen te hebben die de winter overleven en de haalbijen hebben geluk dat de klimop nu begint te bloeien zodat ze hun voorraad stuifmeel kunnen aanvullen. Ikzelf laat ze gerust, alles wat ze nog binnenhalen en alle honing die ze nog produceren is voor de bijen, volgende lente wil ik starten met gezonde colonies en hoop ik op een deftige honingoogst. De inhoud (dat zijn de bijen) van twee dadantkasten heb ik overgeplaatst in twee Kenyaanse kasten, benieuwd hoe die zullen evolueren. Weeral jammer dat er nu geen foto’s bijkunnen, nietwaar papiculteur? Ik zou natuurlijk een paar foto’s zonder artikel kunnen doorsturen naar papiculteur en ook naar Ilse en naar Karel L. en zijn er nog bijenliefhebbers die geïnteresseerd zijn?
De week alleen hier is het me nog maar eens opgevallen hoe stil en rustig het in Le Cassan kan zijn. Na een (te) hete dag, zo’n 36 graden heb ik een paar avonden op het terras gezeten. Behalve het horen van mijn eigen ademhaling (met dank aan het cochliair implant), was de stilte volmaakt. Audiologe Liesbeth, die de controles doet en mij opvolgt en het apparaat zoveel mogelijk aanpast en verbetert beweert dat volledige stilte niet bestaat, zal wel waar zijn natuurlijk maar ‘s avonds rond tien uur komt het hier in Le Cassan toch wel dicht in de buurt.
Stop, we zijn er, 11u31.

Tiens, toch minder dan ik verwacht had, dus bij deze mijn excuses, artikels schrijven duurt blijkbaar iets langer dan de vermelde 20 à 40 minuten.