L' YSERTTOUT.

Alles over de restauratiewerken aan ons boerderijtje "l' YSERTTOUT" gelegen in Le Cassan, 12440 Lescure Jaoul (Aveyron), en af en toe een cursiefje.

Puno 4.

geschreven op 30/09/2013

Het was niet simpel. We hebben, het is te zeggen Geert heeft het gevraagd in ons hotel, in een toeristisch bureau, in een informatiekiosk aan de haven en nee, er was geen directe verbinding met het Taquile eiland. Alle boten passeerden via de rieteilanden waar 40 min. gestopt werd. We waren ervan overtuigd, o.a. via internet gevonden, dat er wel een directe verbinding was. Geert haar stoute schoenen aangetrokken, naar een politieagent gestapt en: “Awel, waar is het dat we moeten opstappen voor Taquile?” Op het einde van de pier lagen de collectivo-boten en het was duidelijk, hier moesten we zijn. De boten waren tweede- of derdehandse exemplaren, maar als ervaren ex-bootbezitter zag ik het onmiddellijk, die schuiten waren nog zeewaardig. Na het betalen van 50 sol vonden we nog een plaats tussen Peruvianen, de zakken met fruit, met groenten, met bakken water en cola, we zaten op de juiste boot. We begrepen niet goed waarom, maar we werden vriendelijk verzocht plaats te nemen in de tweede boot (er lagen drie boten naast elkaar). Er zaten daar al een paar dames op met ingepakte baby’s op de rug, enfin, de boot raakte vol met o.a.  nog 7 toeristen. Het is simpel, van zodra er wat toeristen op de boot zitten stop die aan de Uros eilanden. Geert en ik zijn blijven zitten, de armen over elkaar, stug voor ons uitkijkend ook al zijn ze ons twee keer met aandrang komen uitnodigen om het mirakel van de rieteilanden te aanschouwen. Het was tot in het kleinste detail een copie van wat we gisteren gezien hadden, maar nu door ons vanop de boot bekeken. Om een Française te citeren die hier al een tijdje woont: c’est une arnaque, een toeristenval!
Het Titicacameer is 190 km lang, 60 km breed en ligt op 3812 m hoogte.  Het was middag toen we op Taquile aankwamen. Geen verkoopstandjes, geen opdringerige verkoopsters, weinig toeristen, een verademing! Er liep een steile tot zeer steile weg naar het dorpje op 3950 meter.  Een paar keer wou ik opgeven maar er was geen keuze, de boot wachte ons op aan de andere kant van het eiland. Stel je een renner voor die in een Alpenrit als voorlaatste aankomt en dan hijgend en met het schuim op zijn lippen een kwartier over zijn stuur hangt te hijgen, zo was ik eraan toe. Geert had duidelijk meer jus in de benen.
Eenmaal in het dorp kwam er een (gratis) gids ons vertellen over de levenswijze op dit bewoonde eiland. Waar je anders tientallen standjes ziet was hier alles verzameld in een lokaal, alles had een vaste prijs en de opbrengst van hun handwerk werd verdeeld onder de 230 bewoners van het eiland. Op Wikipedia vindt ge alle informatie. Absoluut een bezoek waard.
‘s Avonds ons valiezen ingepakt, het is te zeggen, Geert heeft dat gedaan want ik ben om 20u30 als een blok in slaap gevallen. Om 6 uur de volgende morgen (dinsdag) opgestaan om de bus naar Copacabana te halen.