geschreven op 29/09/2013
Omdat de koffie in het San Antonio hotel maar flutjeskoffie is zijn we na ons ontbijt naar het centrale plein gewandeld om een goeie expresso te drinken. Pas op, het ontbijtbuffet voldoet aan ons normen, alleen hun koffie trekt op niks . Het met veel chicorei en weinig koffie bereidde sopje van mijn grootmoeder smaakte beter. Omdat er nervositeit was op dat plein en er duidelijk feestvreugde in de lucht ging hebben we ons geïnstalleerd op de trappen van de kathedraal en afwachtend rondgekeken. Met nog enkele Peruvianen en een paar toeristen zaten we op de hoogste trappen en net naast een prefabtribune die langzaam vol geraakte met hoogwaardigheidsbekleders. Laat ik een vergelijking maken: het is elf juli, nationale feestdag in Belgie. Ge staat echter niet achter de nadarhekkens te kijken naar de parade, nee, ge zit vrij comfortabel op enkele meter van Fabiola, Boudewijn. de rest van zijn familie en een hoop militairen met meer “passanten” dan alle De Lijnchauffeurs samen. Zo ook wij hier in Puno, alleen waren er minder militairen, juist voldoende om een harmonie en een erehaag te vormen en drie vlaggen te hijsen. De parade bestond uit tientallen groepen die elk in hun specifieke klederdracht voorbij de eretribune marcheerden. De enkele militairen deden dat in een perfecte ganzenmars, toppen van de schoenen tot op neushoogte. Ge moet het gezien hebben om het te geloven en foto’s zullen het bewijzen: iedereen, echt iedere groep passeerde de eretribune op de maten van de muziek en in ganzenpas!
De militairen werden gevolgd door de kleuterklasjes van Puno, netjes in geel-wit uniform en in rijen van vier, Geert schat de jongsten op 3 jaar. Ze passeerden ons bijna op maat van de muziek, bijna in een rechte lijn en bijna in ganzenmars. Soms hilarisch om te zien maar o zo schattig. Iedere bevolkingsgroep was vertegenwoordigd, ieder beroep was erbij en allemaal in kleurrijke feestkleding of in hun uniform. Van gezette tantes met hun te kleine bolhoedjes en felgekleurde wijde rokken tot de mensen van het gemeentebestuur in zwart kostuum, van de leerlingen van de koksschool tot een twintigtal ouwe krakken van het rusthuis, allemaal gooiden ze hun benen in de lucht of deden een poging tot wat met de nodige verbeelding op de ganzenpas leek. We hebben anderhalf uur geamuseerd toegekeken, ook ons hoofd ontbloot toen de militaire kapel het volkslied speelde maar nog niet meegezongen.
We zijn net terug van ons restaurant, lekker gegeten en deze keer voor elk een glas wijn, het is gedaan met water. Er zijn grenzen aan wat het menselijk lichaam kan verdragen! Daarbij, extra calorieën komen ons van pas want we hebben een persoonlijk hoogte record gebroken!
Deze namiddag zijn we eerst met een minibusje tot 4000 meter hoogte gereden en dan te voet tussen de rotsen en via een trap er nog 150 meter bijgedaan. De laatste meters was het echt afzien en Geert, die nog altijd maar op drie cilinders draait, had even tijd nodig om bij te komen. Met nog een paar ander toeristen hebben we er 12 meter hoge graven van de Inca’s bekeken en geluisterd naar de uitleg van de gids. Het is er op verre na de Macchu Pichu niet maar ik zou alleen al voor de natuur willen terugkeren. Sillustani heet het oord (googelen, mensen doe een beetje moeite, trouwens als ik er altijd uitleg zou bij geven, dan waard ge nu al lang niet meer aan het lezen, sluit de haakjes).
Morgen willen we naar het Taquile-eiland, 2 uur varen vanuit Puno. We moeten nog uitzoeken wat de beste formule is, liefst rechtstreeks en niet via de fameuse rieteilanden. De boten vertrekken allemaal rond 7u30 en de haven ligt niet aan de achterdeur van ons hotel. Het wordt dus vroeg opstaan.