L' YSERTTOUT.

Alles over de restauratiewerken aan ons boerderijtje "l' YSERTTOUT" gelegen in Le Cassan, 12440 Lescure Jaoul (Aveyron), en af en toe een cursiefje.

Puno 2

geschreven op 28/09/2013

We hebben het ons deze morgen gemakkelijk gemaakt en de echte toerist uitgehangen. De gezondheid verbetert, met dank aan de familiedokters en het met milde hand uitdelen van medicamenten. Omdat we nog maar op 75 % zitten van ons toeristisch vermogen hebben we gekozen voor een georganiseerd bezoek aan de Uros-eilanden. Voor 25 sol per persoon kon dat, afgehaald aan het hotel inbegrepen. Om 9 uur zaten we in de boot (bootje voor 20 man, we waren met 8) klaar om de 45 min. vaartijd aan te vatten. Prachtig weer, we dachten buiten te zitten maar iedereen moest naar binnen. Begint daar geen verklede panfluitspeler met gitaar om zijn nek te spelen zeker? Ik ben allergisch geworden aan alle soorten panfluiten maar daarover later meer. Enfin, na het obligate applaus en de verplichte fooi konden we bijna vertrekken. Eerst vroeg de gids nog een applaus voor de “kapitein” ! De bestuurder van die soepschuit had niet eens deftige kapiteinskleren aan en hij draaide niet aan een rad, het was begot een gewoon autostuur. Applaus, het zal wel zijn, ge kunt met meer reden applaudisseren als de overzetboot in Mannekesvere de overkant bereikt heeft.
Die rieteilanden zijn zeker een bezoek waard. Het moet gezegd, de uitleg van de gids was goed, althans het technische gedeelte: het ontstaan, het onderhoud, hoe dat riet samen gehouden wordt en waarom we er niet doorzakken. Van wat hij vertelde over de huidige bewoners hadden Geert en ik ons twijfels. Ik durf er een panfluit voor verwedden dat die “bewoners” uitgedost in prachtige klederdracht ‘s morgens toekwamen met de eerste boot en terug vertrokken bij zonsondergang. Toen de gids ook het rieten schooltje aanwees had ik moeten vragen of we dat eens mochten bezoeken. Nog eens wedden voor een panfluit dat het een kompleet lege hut was? Het was allemaal teveel georganiseerd, georkestreerd. Er zijn veel van die rieteilandjes en ieder eiland wordt bewoond door verschillende families, zei de gids. Tijdens het commerciĆ«le gedeelte, toen ze ons probeerden hun handwerk aan te smeren waren ze onder elkaar aan het bekvechten en aan het afdingen. Schoon families! Het opdringerige aanbieden van hun handgeweven tapijten en kleren was er ver over. Om van hun gezaag af te geraken heeft Geert een tapijtje gekocht voor 90 sol. Hetzelfde tapijtje zagen we in Puno voor 60 sol. En toch moet je die rieteilanden bezoeken, ondanks de commerciĆ«le blabla is het de moeite waard.
Deze namiddag, na een lichte maaltijd, Geert een quinoasoep en ik een soepkip, soepkieken, kiekesoep, watist’nu, hebben we de dagelijkse markt bezocht in traag wandeltempo. Onoverzichtelijk groot is die markt en heel druk bezocht. Geert heeft er een paar stofjes gekocht en we hebben er gekeken voor cadeautjes voor de kinderen en kleinkinderen, allemaal spotgoedkoop. Voor Geert heb ik een pull gekocht van echte baby-alpacawol (soort lama) niet op de markt maar in een sjieke winkel en naar Peru- normen vrij duur. Maar dat is dan ook voor Geert haar verjaardag, ons kroost moet niet jaloers zijn. Eigenlijk mocht mijn allerliefste (pffieuw) tot een zeker bedrag zo’n pull kiezen en heb ik hem betaald.
Als ge in de Trotter of bv. de Lonely Planet leest over Puno dan is de commentaar niet positief. Men vindt het een stad die weinig te bieden heeft. Een verblijf van 1 dag volstaat en dan vooral om de rieteilanden te bezoeken. Geert en ik zijn niet akkoord, Puno is best een leuke stad. Beetje rommelig met veel kleine straatjes maar gezellig druk. En er is meer dan die eilanden, o.a. veel goeie en betaalbare restaurants, toffe winkeltjes, de dagelijkse markt en in de omgeving kunt ge uw culturele bagage aanvullen. Voor we vertrokken vroegen we ons af of dat wel doenbaar is, iedere dag op restaurant: Awel, we hebben daar geen enkel probleem mee!