geschreven op 3/06/2015
We zijn vorige zondag vertrokken, weg voor 5 weken en de bedoeling is een rondje Italië, Albanië, Kroatië en terug via Italië naar huis. Kwestie van onze nieuwe caravan uit te proberen. Tot nu toe, we zijn drie dagen onderweg, geen echte problemen, maar “ceci n’est pas une caravane Fendt”!. Kleine problemen lost handige opabus op in een handomdraai, grotere problemen duren iets langer. Maar goed, het is een zes jaar oude Hobby-caravan waarvoor we niet teveel betaald hebben, we zijn best tevreden, we zijn ook geen moeilijke mensen, ik toch niet.
We hadden ons voorgenomen om péage-autostrades te vermijden en rustig en toeristisch een 350, maximum 500 km op een dag te rijden, en regelmatig een drietal dagen ter plaatse te blijven. Niks definitief gepland, niks gereserveerd, immers, begin juni is er op elke campings nog plaats zat want geen hoogseizoen.
De tweede reisdag is ons péage-voornemen al in het water gevallen. Na anderhalf uur gesukkel langs de Middellandse zee, zo tussen Fréjus en Nice, besloten we dat het wat vooruit mocht gaan en zijn we toch maar de autostrade opgereden, tot voorbij Genova (Gène in het Frans). Geert had iets voorbij Genua een leuke camping uitgezocht, we waren er rond 16 uur maar helaas, alles volzet, geen caravanplaatsje meer vrij. Hoezo, begin juni en alles volzet? De Italianen hadden vrijaf: zaterdag, zondag, maandag en dinsdag en het was schitterend weer, ideaal om de kust op te zoeken en met de eerste zonnewarmte uw blote lijf bij te kleuren. Gelukkig heeft Geert op haar Ipad een camping-programma en daarop was vlug een andere camping gevonden, 24 km verder en wie weet, misschien nog leuker en niet volzet. Zes van die vierentwintig km waren zowat de spannendste die ik ooit gereden heb met een caravan achter de auto. De GPS had een weg rechts gekozen terwijl we eigenlijk de linkse moesten nemen, maar de wijsheid indachtig: waar een weg is daar kan een caravan door, reed opabus verder. Geert was er helemaal niet gerust in maar we hadden geen keuze meer, omkeren werd gewoon onmogelijk. Prachtige weg overigens, vlak langs de zee, met af en toe lange en pikdonkere tunnels en extra smalle stroken. Gelukkig werd het verkeer via verkeerslichten afwisselend doorgelaten, mits wachttijden van 10 minuten. De caravan is 2m30 breed, daar ben ik zeker van, dat die tunnels 2m50 breed waren, daar ben ik nu ook zeker van. En wegens die vrije dagen en het mooie weer waren we niet de enige op die weg, wel de enige met een caravan achter de auto. Ik ga het maar toegeven en schuld bekennen, het was nipt, net niet te nipt.
De tweede camping was ook overvol, maar op een derde camping kregen we nog een plaatsje op de parking tegenover de receptie. Maar zoals jullie al weten, we zijn geen moeilijke mensen. We hadden nog ruim tijd om te aperitieven, lekker te eten en vrij vroeg te gaan slapen want toch een beetje “moegetjoold”.
Dinsdag, dag drie, de poten uitgedraaid op camping Italia, akkoord, niet de meest originele naam, maar wel een vier- of vijfsterren camping en dank zij Geert haar Asci-kaart kost die ons 16 euro voor een nacht. Trouwens, dank zij zo’n Asci-kaart betalen we in de meeste gevallen maar 16 euro voor een nacht. Camping Italia ligt in de buurt van Pisa en Lucca. Ik dacht dat Lucca een klein ommuurd stadje was, juist groot genoeg om mij voor deze reis toeristisch en cultureel op te warmen. Nou, het was een stevige start maar wel een bezoek waard.
We zijn ook naar Pisa gereden, die scheve toren gaan bekijken. Dat was maar 25 km verder en Geert had die nog niet gezien. Die toren staat toch wel serieus scheef. Ik begrijp dat niet goed: stel dat de aannemer uw huis een beetje scheef bouwt, dan moet hij toch herbeginnen? Maar het zijn Italianen, ge kent dat, wat smeergeld, beetje maffia, de architect omkopen en laten staan die toren, goed voor het toerisme.
Tegenover ons staat een Nederlands koppel, met een Dethleffs caravan en een Peugeot 3008 met open dak en trekhaak. En dat is nu mijn zorg, aan die trekhaak hebben ze een koord bevestigd met daaraan een hond. Ik kan me voorstellen dat die hond tot 40 km/uur kan volgen, maar wat als die Hollander iets meer gas geeft? Die trekhaak dient toch om hun caravan aan te hangen? Het is een iets ouder koppel dan wij, enfin, zo zien ze er toch uit, dus is verstrooidheid hen ongetwijfeld niet vreemd. Misschien toch straks eens gaan babbelen met die mensen. Normaal denken ze dat we Fransen zijn omdat we rijden met een Franse nummerplaat en aangezien de kennis van Nederlanders betreffende de Franse taal zich gewoonlijk beperkt tot “bonjour et au revoir” merk je dikwijls een beginnende paniek. Ik stel hen direct op hun Hollands gemak: “leuk plekkie hebben jullie, hartstikke leuke camping en dat hun broodje patat met een Heineken ziet er best lekker uit.”
Wij vertrekken morgenvoormiddag naar een camping tussen Firenze en Sienna waar we een drietal dagen gaan blijven.