L' YSERTTOUT.

Opabus est de retour!

geschreven op 3/03/2010

Tis al gedaan met het heerlijke pensioenbestaan! Niks meer lui in bed blijven liggen, vergeet het ongegeneerd laat TV-kijken, opabus is back en dat hij het geweten heeft! ‘s Morgens eruit om 6u45 en schoolkinderen en -kindjes gaan ophalen met een minibus, om 9 uur terug thuis. ‘s Avonds hetzelfde maar omgekeerd, alles samen een goeie 3 uur per dag en dat is juist genoeg om geen ruzie te krijgen met de pensioendienst in België. Dat veel te vroege opstaan wordt gecompenseerd door een paar voordelen: mijn karig pensioentje wordt wat bijgespijsd en tis gezond, zegt Geert, dat vroeger opstaan. Maar bovenal, en dat is pas grote luxe, ik mag het busje (een Mercedes met 19 plaatsen) mee naar huis nemen en voor de deur parkeren. Maar goed ook, anders moest ik een nog half uur vroeger opstaan en wat Geert ook mag beweren, dat kan niet gezond zijn voor een ouder wordend man. Ge zou mij nu al eens moeten horen kreunen en steunen als ik me uit bed sleur.
Maar het is leuk werk, in niets te vergelijken met rijden voor De Lijn. Om te beginnen geen uniform, dus geen das, geen epauletten, geen donkere sokken en ook geen controleurs onderweg. Het is ontspannend rijden door berg en dal alwaar de vogeltjes fluiten en de honden ongegeneerd voor uw wielen lopen. Ligt er een rugzak op de muur, dan stappen er 3 kleine pagadders op in plaats van één, en ligt er een boerderij verder een steen op de muur, dan wil dat zeggen dat de kleine met een snotvalling in bed ligt. Ah, de simpele dingen van het landelijk bestaan. De mama’s komen kijken wie de nieuwe chauffeur is (ah en oh) en de papa’s vinden het jammer dat de knappe Valérie een ander “circuit” zal rijden.
Valérie heeft me twee dagen begeleid, deskundig de route leren kennen: “noteer dat ge aan die twee glasbakken (een groene en een gele) naar rechts moet, onmiddellijk onder het brugje door en verder het wegske (slinger, slinger) volgen tot op de boerderij. Ge draait rond de hangar (vergeet de kleine niet op te laden) en hups terug steil naar boven om 4 km verder een tweeling op te pikken.” Dat is nogal wat anders dan iedere 400 meter te moeten stoppen om oogkontakt te maken en ticketten te controleren!
Wel stom natuurlijk dat hier in de Aveyron zowat aan ieder kruispunt van die glasbakken staan ...  niet dat mij dat stoort, natuurlijk vind ik probleemloos de weg naar school, zij het dankzij de kinderen. Die vinden dat best leuk dat die nieuwe chauffeur niet eens weet naar waar hij moet rijden. Ik heb er direct één benoemd tot “monsieur GPS” en aangezien dat ventje er zo’n 9 à 10 jaar uitziet moet ik me de eerste jaren geen zorgen maken. Met een beetje chance moet hij een paar jaar overdoen, geen probleem jongeman, ik heb daar alle begrip voor.
Maar we leven in de Aveyron en niet alles moet even goed georganiseerd zijn, wat soepelheid moet kunnen. Vandaag, de eerste dag dat ik alleen moest rijden veranderde de planning. Of ik niet naar het collége in Villefranche de Rouergue wilde rijden om daar een 10-tal studenten op te halen. Die moest ik dan rondstrooien in de wijde omgeving van St. Salvadou. Dat college vinden was geen probleem, gewoon een andere chauffeur volgen, en de jeugd thuis afzetten ook al niet, aanwijzingen genoeg want ieder wilde zo rap mogelijk thuis zijn. Alleen, als de laatste uitgestapt was na een paar à gauche et à droite aanwijzingen om de weg naar huis terug te vinden, heb ik het toch behoorlijk warm gekregen. Ik wist dat ik ergens in Frankrijk zat en dat zelfs op maximum 30 km van Le Cassan. Héél schoon streek, de Aveyron, veel klein wegskes en overal wegwijzers naar een volgend dorp of gehucht. Wist ik begot veel of ik richting Jonquières moest rijden of richting Peyre Pissade? Soit, met de hulp van een toevallig passerende collega-buschauffeur die zo vriendelijk was om voor mij te rijden tot op de grote baan heb ik me terug kunnen oriënteren. Fluitje van een cent.