geschreven op 13/06/2015
Met spijt in ons hart, maar dankbaar om wat de Heer ons gegeven heeft, hebben we vanmorgen Ksamil verlaten en zijn we landinwaarts gereden. Meer bepaald naar camping Berat, op 8 km van het gelijknamig stadje Berat, geklasseerd als Unesco erfgoed. Ik zou daar wat meer kunnen over schrijven maar ge kunt beter googelen. Om het jullie gemakkelijker maken is al enig voorbereidend werk gedaan, gewoon klikken op de onderlijnde naam. Trouwens, we zijn gisteren ook naar Butrint geweest, ook een Unesco erfgoed. Pas op, bij 32 tot 36 graden is aan cultuur doen niet simpel, eigenlijk zouden we ook beter googelen, dan kunnen we aan cultuur doen op een terrasje met een wit wijntje en in de schaduw.
Tussen haakjes, zijnde (), vandaag 230 probleemloze Albanese kilometers gereden, wel uitsluitend via hoofdwegen. Voor een groot deel vernieuwd, vlak als een biljarttafel en voor de rest vergelijkbaar met de Franse routes nationals. Alleen bij het door steden of bebouwde kommen rijden moet je oppassen, daar is het soms stapvoets rijden wegens venijnige putten en bulten. En als je een rustige 90 km/uur bolt moet je wel wat attentie doen voor schapen, geiten en soms varkens. Maar dat went, noch aan de auto, noch aan de caravan hangt bloed van een voortijdig onverdoofd geslacht schaap of varken. De chauffeurs vertonen ook een zekere nonchalance wat de verkeersregels betreft: doorlopende witte lijn, doorlopende dubbele witte lijn, geen probleem, gas geven en voorbijsteken. Rood licht? Effe kijken en doorrijden. Toeristen zijn hier welkom en dat merk je zelfs aan de talrijke politiecontroles: ze zwaaien naar ons en laten ons steeds met een brede glimlach doorrijden. Er zijn ook veel wegenwerken bezig, dus wie over een paar jaar komt zal alleen biljarttafels voorgeschoteld krijgen, maar of het met dezelfde brede glimlach zal zijn ??
Wat de camping betreft: zelfde vriendelijk onthaal met ijskoffie en kraaknet. Deze keer iets groter (30 plaatsen) waarvan 6 plaatsen bezet zijn: 2 Duitse koppels, een Frans koppel, een Nederlands, een Pools koppel en wij. Zoals altijd zijn we de enige caravanreizigers. Er is ook een restaurant, zopas zijn we gaan souperen: Geert een lokale specialiteit (gevulde paprika’s) en ik vis (zeebaars): 12 euro, of 1800 lek voor ons twee. Om toch een kritische noot toe te voegen: mijn witte wijn was drinkbaar, Geert haar rode wijn trok op niks.
Ook een Albanees woord geleerd “shitet”, dat ziet ge hier o.a. op veel auto’s, het betekent “te koop”, doe er de “et “ vanaf en je weet wat je gekocht hebt.
Omdat ik niet zo zeker ben van mijn eigen honingoogst dit jaar heb ik onderweg 4 kg honing gekocht. We zijn gestopt aan een van de talloze kraampjes langs de weg en daar heb ik 6 soorten honing geproefd. Uiteindelijk 2 kilo van sinaasappebloesem gekocht en 2 kilo van, zut, ik ben de naam vergeten, doet er niet toe, enfin, voor 34 euro waren we gediend. Misschien niet supergoedkoop maar wel supellekkele zuivele honing, tiens, wat me er doet op denken dat hier nergens horden Japanese of Chinese toeristen rondlopen, ze zijn nog onderweg zeker. Wat ge overwegend ziet zijn Duitsers met dikwijls uit de kluiten gewassen kampeerauto’s en dat geeft zo zijn beperkingen want daarmee kunt ge het oosten van Albanië niet bezoeken, wij trouwens ook niet met onze caravan. Volgens de campingeigenaar is het nog het Albanië van 50, 100 jaar geleden, de natuur is er woest en ontoegankelijk en dat zijn de wegen daar ook, je trekt er door de ongerepte schoonheid van de Albanese Alpen.