L' YSERTTOUT.

Nieuwe start.

geschreven op 19/09/2010

De vakantie is gedaan en ik moet terug aan het werk. Prioritair zijn: de blog bijwerken en de kindjes weer naar school brengen.
Dat van die “vakantie” tijdens de maanden juli en augustus is relatief, er is zoals altijd weer veel nuttig werk gedaan. Door vrijwilligers en ook door andere mensen. . .
Er ontbreken ongetwijfeld foto’s, maar dat is hoogstwaarschijnlijk omdat die personen niet hard genoeg gewerkt hebben of omdat ik hun bijdrage ter verfraaiïng van het domein l’Yserttout vergeten ben. De hoofdreden en enige echte reden is dat ik van computer veranderd ben waardoor er links en rechts wat foto’s verloren zijn gegaan. Troost jullie, niet gepubliceerden, ge kunt altijd terugkomen, dan worden nieuwe foto’s genomen van jullie werkijver, en gepubliceerd, beloofd!  Na veel miserie met klassieke PC’s heb ik me een Apple, een echte MacBook aangeschaft. Pure luxe, zodanig zelfs dat ik terug goesting gekregen heb om verder aan de blog te werken. En ook wel om van het gezaag van Frans vanaf te geraken: “wanneer ga je nog eens iets publiceren?” In ieder geval, mijn excuses aan de vrijwilligers die hier hard gewerkt hebben en daarvan niets terug vinden in de blog.
Speciaal te vermelden valt de aankoop van de schuur en het maken van het terras, met dank aan Luk en Erik voor de deskundige hulp bij de terras-opbouw.  Het schuurke (14 m op 5 m) dient voorlopig als atelier (toch voor enkele jaren) en het terras is heel schoon geworden! Van dat schuurke zou Geert graag ooit een gite willen (laten) maken die toegankelijk is voor rolstoelgebruikers. Een prachtig idee maar om te reserveren ga je er rap moeten bij zijn, als eigenaar zal ik absolute voorrang krijgen. De toekomstige studio, in de tweede stal, had ik graag toegankelijk gemaakt voor dementerenden, maar Geert vindt dat ik niet moet overdrijven, tenslotte zal ik niet op twee plaatsen tegelijk kunnen zijn!
Ik moet zeggen, het is hier tijdens de vakantiemaanden vrij druk geweest. (Weeral een reden voor het niet verschijnen van blogartikels). In het totaal 35 bezoekers, zoals daar zijn: werkers, smulpapen, foempers, hondenliefhebbers, niet-werkers, vegetariërs, wandelaars en zelfs echte toeristen, met als uitersten Malin met haar 13 maanden en Geert haar pa met zijn 90 jaren. En allemaal schreven ze lovende woorden en woordjes in het gastenboek.
Ondertussen zijn we ook weer twee kleinkinderen rijker en dat is toch wel heel groot en aangenaam nieuws: Elioth en Tristan. Als ik de foto’s van die twee prachtkleinkinderen bekijk vind ik van mezelf dat ik er, ondertussen 14 maanden woonachtig in Le Cassan en ook wel 63 jaar ouder, dat ik er nog vrij goed uitzie. Een paar kilo’s bijgekomen, wat meer last van een pijnlijke rug (als het niet pijnlijk was zou ik er geen last van hebben), nog geen grijze haren, succes bij de vrouwen .... het is duidelijk, de verhuis naar het zuiden heeft me deugd gedaan. En ons Geert straalt en is ook niet vermagerd, wat kunnen we ons nog meer wensen?
Ik heb nog eens door het gastenboek gebladerd, alreeds voorzien van drieëntwintig lovende commentaren. Het spijt me, maar enige ontgoocheling kan ik moeilijk verbergen. Iedere keer wordt Geert haar kookkunst vermeld, iedere keer opnieuw worden haar gastronomische hoogstandjes vermeld en goed, bon, soit, dat is terecht. Maar mijn onverdroten werken, mijn hoogstpersoonlijke en vernuftige technische en andere doe-het-zelf-standjes worden slechts drie keer vermeld. Dat is heel weinig en dat doet pijn, liefst zou ik nu als voorbeeld de commentaar van Luc en Ann citeren, of van Laurence en Stijn, of van Emma, Bert en Lotte, Hilde en Leen zou ook kunnen, maar ik doe het niet, ik wil geen mes in mijn open wonden draaien. ‘s Morgens vroeg kindjes naar school brengen, om 9u de werkkleren aan en volle petrol geven tot 15u50, om 16u weer redelijk propere kleren aandoen om diezelfde kindjes terug te brengen, om tenslotte rond 19u mijn vermoeide benen onder tafel te schuiven en te genieten van Geert haar kookkunsten, kookkunsten waar ze tenslotte de hele dag de tijd voor gehad heeft. Is het teveel gevraagd dat in de toekomst wat meer mensen mij gedenken in het gastenboek? Zou dat kunnen? Met een beetje goede wil? “Geert heeft ons weer heerlijk verwend met haar gastronomische keuken, proficiat en tatati en tatata” Ik word er niet goed van!