L' YSERTTOUT.

Druk, druk, druk.

geschreven op 19/04/2010

Er is zelfs geen tijd om aan de blog verder te werken. Druk, druk, druk. Van alles is er te doen en van alles is er gebeurd. Er wordt buiten gewerkt en er wordt binnen gewerkt. Op zeldzame momenten wordt er zelfs niet gewerkt.
Met het schoon weer en met de grote vakantie die eraan komt hebben we het terrein voor de caravans, kampeerauto’s en tenten genivelleerd. Waterpas gemaakt. Eerst door George met zijn kraan, dan door Roger met zijn tractor en tenslotte door Christian, Geert en ik met ons spierkracht. Nu moet het gras nog willen groeien en dan moogt ge afkomen.

Op 9 mei komen Luc en Ann hier vier dagen logeren. De eerste echte gasten die langer dan twee dagen zullen blijven. Hopen we. Dat is pas stressen! Geert draait rond als een kieken zonder kop en wil nog van alles orde hebben. Ja zeg, ik ben al in overdrive aan het werken, moet ik misschien mijn vriend Karel citeren: “steek nog een borstelsteel in mijn gat en ik zal ondertussen nog vegen ook!”. Zelfs de kinderen op mijn dagelijkse schoolbusronde bekijken mij bezorgd, wallen onder mijn ogen, late reacties bij het remmen en iets meer verkeerd rijden. “Mais monsieur, vous êtes vraiment très fatigué! “ Ik leg hen uit voor welke onoverzichtelijke opdracht ik sta en dat er zelfs een deadline is.  Dat van die borstel in mijn gat leg ik niet uit, ge weet nooit dat die snotters dat verkeerd interpreteren en aan hun ouders rare dingen vertellen en ik heb liever geen zedenpolitie aan mijn deur.
Natuurlijk wil ik ook voor dat koppel uit Veltem het beste, voor minder dan vier sterren gaan we niet. Tis daarom dat ik, ondanks schitterend lenteweer, binnen aan het werken ben, in stof en zak en as. De badkamer boven moet af want Geert wil voor ons tweetjes een eigen wasruimte hebben. Ze mag er niet aan denken dat mijn bruin gestreepte onderbroeken zouden rondslingen in de gastenbadkamer. En ik mag er niet aan denken dat Luc na een avondje doorzakken en na het drinken van een zondige hoeveelheid goddelijke “prunes” zich zou vergissen van onderbroek. Alhoewel ..!
Bon, serieus nu, dringend bericht voor Lieve van de Staca. Die busfirma waar ik nu voor rijd, kinderen ophalen en al eens iets anders tussendoor, daar moet eens iemand met een enig organisatietalent orde op zaken komen stellen. Gisterenmiddag stuurden ze ons met drie bussen naar Rodez met de dringende vraag om op tijd terug te zijn (17u10) om de schoolkinderen thuis te brengen. Zelfs ik, met mijn toch wel uitzonderlijke Lijnervaring, met mijn Lijnsgewijze getrainde hekel om zeker geen 5 minuten te laat aan een halte aan te komen, zelfs ik zag dat niet zitten. Ik weet niet hoe ze het opgelost hebben, maar aangezien deze morgen al mijn kindjes en kinderen opgestapt zijn, zijn ze gisterenavond dus veilig thuisgeraakt. Lieve Spitaels, stel uw kandidatuur en oefen wat in de “Franse slag”, de lokale dankbaarheid zal geen grenzen kennen. Ik weet dat ons Lieve graag reist en van een beetje avontuur houdt, dus kom maar af, misschien kunt ge als eerste uw tentje neerpoten op ons spiksplinternieuw mini-kampeerterrein. Als extra gunst van opabus moogt ge dan ‘s morgens en ‘s avonds het gras besproeien.
Ziet ge die foto? Geert zit buiten te lezen in de zon, ze herleest “Zout op mijn huid” van Benoîte Groult. Ge moet maar durven, mij laten werken, doen werken en zelf op woensdagnamiddag om 17u30 boekskes zitten lezen. Tis niet omdat het buiten nog 27° is dat ze niet moet binnenkomen en mij voorzien van een overvloedig avondmaal met aangepaste drank. Uit protest ben ik mijn kalfjes goeiedag gaan zeggen. Enfin, het zijn niet mijn kalfjes, ze zijn van Roger, maar ze zien me graag en met hun grote zachte ogen kijken ze me begrijpend aan. 

Moet je je voorstellen hoe rustig het hier is als zelfs tijdens het spitsuur een landbouwer zijn sproei-installatie kan reinigen zomaar midden op de weg. Vive Le Cassan.