L' YSERTTOUT.

En om wat te vertellen? Dat Pieter voor zijn familie, voor zijn vrienden en voor de rest van de wereld door het vuur gaat? Maar dat weet toch iedereen. Dat Pieter een fidele kerel is met sterke principes? Daar twijfelt toch niemand aan? Of dat Pieter een klein hart heeft met een grote mond? Een grote mond met een klein hartje?

Wat is het nu eigenlijk? In ieder geval heeft hij een groot hart.

Een andere mogelijkheid is dat ik zijn levensgeschiedenis vertel, maar wie is er geïnteresseerd in het aantal pampers die hij dagelijks verbruikte? Wie is geïnteresseerd in het feit dat hij als baby een hopeloos slechte slaper was? Ge moogt gerust zijn, ik ga niet uitweiden over zijn kleuterjaren, niet over zijn eerste communie, zelfs niet over zijn plechtige communie. Als ge Pieter daar ziet zitten, dan ziet ge toch dat die jongen een prachtige jeugd gehad heeft waar weinig commentaar bijhoeft. Ok, met hoogten en met laagten en hij kon erin vliegen met af en toe een uitschieter. Want als Pieter iets deed, dan deed hij dat grondig en met overtuiging, geen half werk. Ik denk dat het in zijn elfde levensjaar moet geweest zijn dat de echte en enige Tour de France ons dorp aandeed. Pieter, een klein manneke met een klein fietsje is gaan kijken en heeft zich daarna langs de steilste helling van Winksele naar beneden gestort. Toch tot halfweg, want op het toppunt van zijn kunnen en op het toppunt van zijn snelheid is hij over kop gegaan. Zijn fietsje was helemaal kapot, Pieter zelf iets minder want anders zat hij hier niet, te blinken te glunderen naast Siegrid.

Wat ik ook zou kunnen doen, en dat lijkt me een bijzonder leuk idee, dat is enkele jaren overslaan en jullie vermaken met straffe verhalen over het komen en gaan van zijn diverse lieven …. Nee Pieter, ge moet nu niet bleek worden en onrustig beginnen schuifelen op uw stoel. Ik zou dat nooit doen zonder eerst met u te brainstormen, om dan in gezamelijk overleg de meest genante passages te censureren, eventueel te schrappen. Alhoewel ... nu ik daar over nadenk ... zal ik het toch maar niet doen. Het probleem is dat ik niet goed ben in het onthouden van namen, ik verwissel die soms en het zou niet de eerste trouw zijn die uitmondt in een massale vechtpartij.

Wat ik nooit goed zal begrijpen is het feit dat Pieter altijd fantastische dingen meemaakt. Mijn eigenste leven kabbelt rustig verder en men zou mogen veronderstellen dat ik van mijn oudste zoon hetzelfde mag verwachten. De genen nietwaar. Nee dus, kompleet verkeerd en helemaal derneffen. Ik daag jullie uit om met Pieter eens mee te reizen met de auto, een simpele dagtocht is voldoende Wedden dat ge thuis komt met fantastische verhalen? Ge zit naast Pieter in de auto, hij rijdt of ge rijdt zelf, dat speelt nu geen rol, en plots zegt Pieter: “Laps, dat moest ervan komen!” Enkele meter voor u vindt er een vreselijk accident plaats met stukken metaal die in het rond vliegen en geplette ledematen en zo nog vanalles.

Of er steekt een auto waar een remorque aanhangt voorbij. Ge zult het zien, die remorque begint te slingeren en 6 stères hout, gekliefd en op 40 cm gezaagd versperren de volledige autostrade. Zijn broer Jan Willem kan de waarheid van dit verhaal bevestigen, die weet trouwens alles over aanhangwagens en over houtblokken met een koninklijk geurtje aan.

Of Pieter passeert langs een oude schuur, en die schiet dan wel in brand zeker! Je zou haast denken dat hij het uitlokt, maar niets is minder waar. Men wacht gewoon tot hij in de buurt is, beseffend dat men dan in goede, zoniet de beste handen is.

Eigenlijk zou het beter zijn om Pieter dat allemaal zelf te laten vertellen. Hij kan dat prima, zolang ge maar goed luistert en hem niet teveel tegenspreekt. De laatste keer dat ik dat geprobeerd heb, dat tegenspreken, daar ben ik lange tijd niet goed van geweest: Ge wilt dan als vader die jongen wat goede raad geven, wat levenswijsheid bijbrengen en dan maakt hij u vakkundig af. Zoals een pompier met zijn spuit het vuur dooft, vakkundig. Dat is absoluut geen goeie vergelijking, maar ik probeer nu naadloos en speech-gewijze over te schakelen naar pompieren in het algemeen en Pieter pompier in het bijzonder. Ik heb daar avonden en avonden over nagedacht, ganse bladzijden volgeschreven, verfrommeld en shit en fuck en opnieuw begonnen. Tenslotte ben ik eruit geraakt, na veel brainstormen en nog juist op tijd voor de trouw: ik heb gisterenavond besloten het simpel te houden, het kort samen te vatten, to the point te gaan:

Pieter, ik ben fier op je, fier op wat je bereikt hebt en fier op wie je bent.