L' YSERTTOUT.

La marche gourmande.

geschreven op 19/08/2008

Prachtig initiatief: een souper met alles erop en eraan verdeeld over een wandeling van 10 km. Dat is wat ze jaarlijks met succes organiseren in Lescure Jaoul. Stappen via de aperitief naar het voorgerecht en verder over de heuvels en door de prachtige natuur naar het hoofdgerecht om na 10 km te eindigen bij het dessert. Wij, die van huize Yserttout, hadden ons ingeschreven met 15 deelnemers met het naïeve idee daar indruk te maken met ons aantal. Er waren 1040 deelnemers!!! Zowat 5 maal het inwonersaantal van Lescure Jaoul.
Ik had aan mijn conditie gewerkt door dagelijks de eieren van ons kippen te gaan rapen, helemaal achter in de tuin. Toch wel een wandeling van 80 meter, op en af dus 160 meter. Ook qua uitrusting was ik perfect voorbereid, maar met ouder worden is mijn geheugen er niet op verbeterd, zo wat lag er nog thuis, vergeten in Leefdaal? Mijn spiksplinternieuwe en heel erg dure Nordic-wandelstokken en ook mijn bergschoenen, maar aangezien drank en spijs mij toelonkten ben ik toch maar, sportief en optimistisch van geboorte, de 10 km wandeling gestart.
Tot aan de aperitief, geen probleem, ik ben sober gebleven en heb slechts één glas witte wijn gedronken. Er was ook nog water en fruitsap en zo, maar zo erg uitgeput was ik nog niet, daar bleef ik wijselijk van af.
Tweede deel, via de “Cheval du roi” naar het voorgerecht, brood met paté en nog van die dingen, ik herinner het me niet zo goed meer, wat ik me vooral herinner is dat koele gras en mijn al lichtjes verhitte voeten. En ook dat de rode wijn best lekker was. Twee glazen leek mij voldoende om het derde deel aan te vatten.
En dat was het langste stuk, zo’n 5 kilometer, goed om de honger extra aan te scherpen en te genieten van een uitgebreid hoofdgerecht. Een gekalkte aanmoediging op de weg “Allé Willy” heeft me door een moeilijk moment geholpen, zijnde een lichte kramp en geen jus meer in de benen. Om die bezorgde onnozelaars van antwoord te dienen: als ik soms iets achterop kwam gewandeld, wel, daar is een heel simpele uitleg voor: als dieren- en planten- en insecten- en bloemenliefhebber heb ik nu eenmaal meer tijd nodig om de natuur te bewonderen!
Het moet gezegd, het hoofdgerecht was verzorgd en de organisatie was voorbeeldig.
Alleen, toen ik die reusachtige voederbakken zag waar worsten en bijhorende bestandelen in ronddreven moest ik onwillekeurig terugdenken aan het restaurant “Au petit ventre” in Limoges. Trouwe lezers van de blog weten waarover ik het heb als ik zeg dat ik nog steeds culinaire nachtmerries krijg als ik denk aan “Les fraises de porc” van dat eethuis. Trouwens, twee blaren op mijn rechtervoet begonnen zich overtuigend te manifesteren zodat ik me meer zorgen maakte over de nog komende kilometers dan over de lokale culinaire specialiteiten. Na overleg en wijs beraad met mijn lotgenoten besloten we het dessert te laten vallen en in rechte lijn terug naar Le Cassan te wandelen. Voor mij was het ondertussen meer strompelen dan wandelen en dat we op een paar honderd meter van le Cassan nog verkeerd liepen is echt niet mijn schuld. Ik liep immers niet voorop, dat deden Luk en Bart en Hilke. Heel lang heb ik nog pijn geleden en met mijn voeten in een lauw zoutbadje gezeten, terwijl ik nadacht over de gepaste straf voor de snoodaards die mij nog op het einde verkeerd lieten lopen, en dat met twee blaren op mijn voeten, als eurostukken zo groot.
Volgend jaar stap ik terug mee, tenzij ze iemand zoeken om ergens ter plaatse te helpen, niet te ver van Le Cassan en bereikbaar met de auto.