L' YSERTTOUT.

Blanche en zijn peird …

geschreven op 25/08/2009

Ik heb de kruispuntenbank leren kennen. Dat is een computer met alle gegevens van alle Belgen, opastis inbegrepen. En op dat kruispunt zit ik vast, sta ik in de file. Op 15 juni heb ik op het gemeentehuis in Bertem alles netjes geregeld: dat we gingen verhuizen en naar waar en wanneer en dat ik De Lijn ging verlaten en dat ik op pensioen ging. Al het nodige paperassewerk werd ingevuld en ondertekend, soms zelfs met “gelezen en goedgekeurd”. Ook bij de belastingen langsgeweest, zelfde verhaal en ook veel ondertekend, zij het zonder “goedgekeurd”. Hier in Frankrijk zijn we ook al aardig gevorderd: domicilie en ziekenkas in orde, we hebben voldoende drank en we rijden zelfs al rond met een Franse nummerplaat: AC-512-LK, dat zijn de nieuwste EU-platen. Vroeger eindigde die plaat op een “12”, zijnde het nummer van ons departement Midi-Pyrénées, maar dat hebben ze afgeschaft, jammer.
Er ontbreekt nog een kleinigheid om met een Franse pas (of is het een verblijfsvergunning?) rond te lopen: een bewijs van inkomen. Een bewijs dat ik centen heb en voedsel kan kopen zonder nood te hebben aan de maaltijdcheques van de Staca. Dat die voedselbonnen een maand na het afleggen van mijn Lijnuniform met een volledige euro in waarde gestegen zijn vind ik trouwens hoogst onrechtvaardig. Vijf jaar lang heb ik net geen honger geleden en me beholpen met de Aldi-aanbiedingen en nu verneem ik dat mijn ex-collega’s de Aldi straal voorbijlopen en gaan eten in de betere frituur!  Hoewel, ik klaag niet, hier in Le Cassan, huize L’Yserttout blijft Geert volop kokkerellen en nieuwe dingen uitproberen, dit alles met het oog op de toekomstige “table d’hôte”. Ik kan er maar wel bijvaren.
Juist, die kruispuntenbank: die moet mijn nieuw adres doorgeven aan de pensioendienst. Geen probleem zou je denken, gewoon met de computer doorsturen en enkele tienden van een seconde later zit je gewassen en geluierd in hun bestand. Hola hola en how-how, zo niet bij de pensioendienst! Vandaag, drie maanden later, hebben ze mijn adres gevonden en als het meevalt en er geen problemen opduiken, zou mijn dossier eventueel, hoogst waarschijnlijk en als er zich geen calamiteiten voordoen reeds begin november in orde kunnen zijn. Als ge aan de fiscus zegt dat ge in Lescure Jaoul gaat wonen, dan hebben die daar het volste vertrouwen in en sturen u prompt een afrekening waar ge efkens van naar asem moet snakken. Bij de pensioendienst moet dat drie à vier maanden duren: ik veronderstel dat ze mijn pensioen cash gaan opsturen, in briefkes van vijf euro en met paard en kar, op het ritme van “Blanche en zijn peird”, van Willem Vermandere. Zolang het maar niet “ Traagzaam trekt de witte wagen ...” van Guido Gezelle wordt!
Omdat de avonden donker worden en de temperatuur aan het zakken is zitten we binnen, bij de kachel, lekker en gezellig warm. De kachel (een occasie Jotul) is nog in testfase en we moeten nog wat leren stoken, vooral met mate stoken.  Ik vind dat ze bij de firma Boomer best een soort gebruiksaanwijzing zouden mogen geven, dat in zo’n super geïsoleerd huis een paar houtblokskes voldoende zijn, we zitten hier nu met 26° C en dat is net iets te warm. Vandaar dat ik twijfel tussen TV-Vlaanderen met een fris glas witte wijn of verder werken aan de blog. Er een paar foto’s tegenaangooien, wat vertellen over de werk-vorderingen, een paar anekdotes over het dagdagelijkse Le Cassan leven, ... eigenlijk genoeg om een paar bladzijden mee te vullen, ... een andere keer.