L' YSERTTOUT.

Isolatie.

geschreven op 16/04/2010

Hier in de Aveyron hebben we een lange en koude winter achter de rug. Volgens de buren iets te lang en iets te koud voor de tijd van het jaar. Awel, daar hebben we eigenlijk niet zoveel last van gehad. De meeste werken, zoals daar zijn de bovenverdieping verder inrichten, gebeuren binnenshuis en dan kan het me niet veel schelen of het buiten sneeuwt, vriest of stormt. Want hier, ten huize l’Yserttout was het iedere dag opnieuw gezellig warm. Overdag zo’n 22 graden, ‘s nachts zakte die temperatuur zo’n 3 tot 4 graden en dat alles middels één houtkachel en een bijverwarming, een “chauffage d’appoint”. Eigenlijk is dat niet correct, die constante aangename temperatuur is vrijwel uitsluitend te danken aan de isolatie, deskundig geplaatst door Pieter en Raf en een paar tijdelijke helpers van de firma Boomer (http://www.boomerbvba.be).
Ik ga niet technisch worden, daarvoor word ik niet betaald door Boomer, maar toch wat uitleg. In de living staat een houtkachel (een Jotul) en in de (vrij grote) keuken staat een bijverwarming. Zo’n petroleumvuurke dat ge hier zowat in iedere woning vindt.
Wel, met de kachel op minimum vermogen en het petrolvuurke op stand 1 hadden we hier probleemloos een gezellige 22 graden. Akkoord, ‘s morgens kreeg de kachel al eens een extra scheut zuurstof en werd de bijverwarming een uur lang op 3 gezet, maar dat was alleen als het buiten gruwelijk koud was, of nog kouder. Vroeger, toen we nog in België woonden, stond je ‘s winters op en dan klapten je longen zowat dicht van de kou, en als je de maandelijkse rekening kreeg van het elektrabel (of Nuon in ons geval), dan klapte mijn portemoné dicht van het verschieten. Voor een vergelijkbare op te warmen ruimte kost de verwarming ons hier een fraktie van wat we vroeger in Leefdaal betaalden. En waar ik iedere dag van geniet: je staat op en het is voldoende warm in huis, efkens een houtblok bijgooien en we zijn terug op ons 22 graden. Super luxe! Voor geïnteresseerden: dat petrolvuurke heeft ons deze winter 95 euro gekost aan brandstof en voor de kachel maak ik gebruik van gratis afbraakhout, dat is dan vooral eik en kastanje en veel oude weidepalen en daar heb ik er voor volgend jaar nog voldoende van liggen. Natuurlijk, je moet er nog het verbruik van mijn kettingzaag bijtellen, en mijn zere rug en het risico dat ik op een goeie dag in plaats van hout te klieven, mijn voet zal klieven. Ons Geert kan niet tegen bloed, die valt flauw als ze bloed ziet.
Ondertussen gaat het leven hier gezellig verder. Er wordt nog altijd dagelijks gescrabbeld en geaperitiefd, er wordt gegyproct, behangen en geschilderd en we zien, toch voor wat het woongedeelte betreft, stilaan een einde aan de werken komen. Dan nog de buitenkeuken installeren, een terras maken, de binnenkoer fatsoeneren, het schuurke verbouwen, een groententuin aanleggen, kiekens houden voor de eieren, een oude eik omzagen voor toekomstig brandhout, scrabbelen, aperitieven bij de buren, vrienden en andere mensen ontvangen ... zot word ik hier nog. En dan vergeet ik nog dat ik na de paasvakantie terug schoolkinderen moet ophalen en weer huiswaarts brengen. Mensen, vrienden altegaar, blijf zolang mogelijk werken want als ge gepensioneerd zijt dan moet ge nog meer werken en ge verdient minder, neem dat aan van een 60-plusser met pensioenervaring!
En ware het niet dat ik mag rekenen op hulp en steun van jong en oud, ik zou voorwaar de brui aan Maarten geven.

Alhoewel.

Ik stop met foto’s publiceren en dat hebt ge te danken aan Jean en Catherine (Mina). Een paar dagen terug kwamen ze kleindochter Mara ophalen en ze waren vol bewondering over het huis en de omgeving. Véél schoner dan op de foto’s, zei Jean. Ik ga me zeker nog een beetje moe maken met foto’s trekken en op de blog zetten, ge moet maar ter plaatse komen kijken. Naar het origineel.
En nu ik het toch over Jean en Catherine heb moet er nog een klein schrijfselke af. Het enige waardevolle dat we op zolder gevonden hebben toen we drie jaar geleden ons huis kochten was een Dame-Jeanne vol met prunes! Voor leken en geheelonthouders: een Dame-Jeanne is een glazen kolf met een inhoud van 12 liter en prunes, dat staat voor “eau de vie de prunes”.  Ik heb de buren erbij geroepen en de fles laten zien, maar vooral laten proeven, hun oordeel was unaniem: een godendrank. Deductie en diep nadenken leerde ons dat die prunes minstens 40 jaar oud moest zijn , het huis was immers al die tijd onbewoond geweest en ook de maiskolf die diende als stop wees in die richting. Twaalf literflessen heb ik eruit getrokken en die zijn veilig weggeborgen in Rogers patattenkelder. Toekomstige bezoekers moeten zich geen illusies maken: de flessen worden dagelijks geteld. Normaal ben ik een wijndrinker en is sterke drank niet aan mij besteed, of het moet al heel lelijk doen. En het deed lelijk, die bewuste avond dat Jean en Katrien bleven overnachten! We hadden behoorlijk geaperitiefd en met iets meer dan mate aangepaste wijn bij de eendenborst gedronken. Niet dat we lallend de polka rond de tafel dansten maar de sfeer vroeg om een klein toemaatje.,Voor mijn vriend Jean ben ik speciaal naar de patattenkelder van Roger gewankeld, en voor de dames ... tiens, dat weet ik niet meer.
Het is lang geleden, ik kan er zelfs een datum op plakken, het is van juli 2004 in Kroatië geleden dat ik nog zo’n kater gehad heb. Tja, God zalft en God straft, maar Hij heeft ook goeie drank: een Godendrank.