Infuusstandaard.
geschreven op 10/05/2017
Je komt ze overal in de kliniek tegen, in kamerjas en op sloefen op stap met hun infuusstandaard. Niet erg handig, in het slechtste geval draait een wiel niet goed mee en dan is het zoals in de Colruyt tussen de rekken winkelen met een kar die scheef trekt. Ik heb een idee, de simpelheid zelve en dat wil ik eens uittesten. Je maakt aan je riem achteraan of aan het lint waarmee je je kamerjas dichtdoet een touw vast, laat ons zeggen anderhalve meter lang. Dat verbind je met je standaard op ongeveer 1/3 van de hoogte, kwestie van het ding niet omver te trekken en je gaat op stap. Geen zorgen, de infuusstandaard zal je volgen. Mijn eerste test dacht ik te doen met een korte trip, de gang opwandelen, efkes met de lift tot aan de cafetaria om daar tussen de tafeltjes te laveren en zo het bochtenwerk te controleren en terug naar mijn kamer voor eventueel een paar kleine aanpassingen. Daarna niet vergeten de pers te verwittigen om mijn uitvinding wereldkundig te maken. Vlak voor de kliniek stopt een bus van De Lijn, direct voordeel is dat je je twee handen vrij hebt om op te stappen, je kaartje te zoeken en te valideren, nadeel is dat een eventueel verstrooide Lijnbuschauffeur de deur te vroeg sluit en zo een einde maakt aan het experiment. Bon, als bestemming dacht ik aan de autovrije Meir in Antwerpen, een van de drukste winkelstraten in België. Met mijn handen in mijn broekzakken, trouw gevolgd door mijn infuus-standaard en neuriënd van “zie ik de lichtjes van de Schelde” wandel ik ontspannen tot de volgende halte om de Lijnbus terug te nemen.
Hebben ze zojuist mijn standaard wel afgepakt zeker? Ik ben overgeschakeld van vloeibare medicatie naar vaste medicatie!
O, ik mag niet vergeten de verpleging te verwittigen dat ik morgen, 10 mei, in de namiddag een paar uur zal afwezig zijn. Er is een ziekenzalving in de kapel. Het zal een teken zijn van Gods zorg en aanwezigheid, en troost en bemoediging geven. Er is o.a. een zalving van hoofd en handen en dat zal veel vrede en vreugde geven. Ik wil daar bij zijn. Onlangs zag ik nog een documentaire van National Geographic waar een ziekenzalving doorging in een Afrikaans dorp en waar de gemaskerde en in prachtige gewaden getooide hoofdtovenaar een patient lelijk toetakelde. Maar met resultaat, de “gezalfde” man zag er op het einde van de rit toch beter uit, zij het met schuim op de lippen en een paar eigenaardige spiertrekkingen. Jammer genoeg heeft de reporter vergeten te vragen aan de zieke of hij er ook veel vreugde en plezier aan beleefd had? Foutje van National Geographic.
Het heeft niet mogen zijn, dinsdag 9 mei ben ik ontslagen, mocht ik St. Augustinus, de dokters en verplegers vaarwel zeggen. Een paar verpleegsters had ik liever vaarwel gekust maar ook dat heeft niet mogen zijn.
Mijn schoonzus, dr. Hilde Van Kerkhove, mijn nichtje, dr. Ruth Maes en nog vele andere geneesheren en specialisten hebben telefonisch overleg gepleegd, een video-conferentie gehouden en mijn dossier bestudeerd. Ik was voldoende hersteld om het ziekenhuis te verlaten. De ziekenzalving was niet meer nodig, de medicamenten zouden hun werk wel doen, zij het misschien met minder vreugde en vrede. Alhoewel ...
Morgen, donderdag om 8 uur, terug afspraak in de kliniek want dan wordt mijn Cochleair implant voor de eerste keer in werking gesteld: spanning ten top!