L' YSERTTOUT.

Het vervolg.

geschreven op 4/06/2008

Het zou natuurlijk kunnen dat er voor die kapotte zonneschermen onderdelen besteld zijn, dat ze al een tijdje onderweg zijn richting Staca. Dat zou kunnen. Maar ondertussen moet er nog steeds rondgereden worden met een soort van “doe-het-zelf-en-trek-je-plan” vastgeknoopte zonneschermen. Ai ai, dat is slecht nieuws. Zo komen we er niet.

Dus wordt de pen iets aangescherpt: “akke akke tuut tuut” en we zijn weer weg.
Dit keer doen we lijn 651 met bus 544, een vrij recente bus (november of december 2008), een goeie chauffeurszetel (piept niet) en nog maar een klein beetje gerammel. Zo’n bus valt best te pruimen. Maar toch, maar toch, mijn slecht karakter kruipt waar het niet gaan kan, ik moet een paar puntjes vermelden. Een paar? Das wat weinig en drie is ook niet goed, altijd van dat drie en dan nog scheepsrecht ook. Zeven zou kunnen maar dat is een heilig getal, daar blijf ik af. Vier dus, niet meer, zeker niet minder.

1. Het zonnescherm.
2. De bekerhouder.
3. Opnieuw de bekerhouder.
4. Verrassing.

Punt een.
Lijn 651, dat is naar Zaventem Luchthaven (Brussels Airport), dat moet ge nu stillekesaan beginnen te weten, ik ga dat niet elke keer opnieuw herhalen. ‘s Avonds gaat de zon onder in het westen (en niet in het zuiden, dank je Hilke) en dus trekken we, indien nodig, het zonnescherm naar beneden. Tot zo ver alles goed. Met een soepele beweging, vertrekkend vanuit de schouder via de arm en mijn linkerhand naar de toppen van mijn vingers (oppassen voor een hernia) komt dat scherm op de gewenste hoogte terecht. En blijft daar, maar ook de zon blijft daar, recht in mijn ogen. Chauffeurs van de rol op Zaventem knikken nu begrijpend van ja, voor leken wil ik wat uitleg geven. Het voorste raam van zo’n Mercedes Citaro is 220 cm breed, het zonnescherm is 102 cm breed. Dan is het niet moeilijk om te beseffen dat er nog 118 cm overblijft waardoor de zon genadeloos verblindend kan zijn. Vandaar mijn dringende vraag aan de aankoopverantwoordelijke van de Staca: Mevr. Van Pee, als je nog eens bussen bestelt, wil je dan voor het zonnescherm een maatje XXL vragen? Dank u wel.

Een pet met een zonneklep zou natuurlijk ook helpen maar dat hoort niet bij ons uniform en mag dus niet.

Dat was punt één, we rijden verder, begin juni was het uitzonderlijk warm en een koude cola of een flesje spa in de bekerhouder is een welkome verfrissing. Op het laatste stuk, binnen het luchthaventerrein zijn er een paar venijnige bochten, en daar hebben de busontwerpers duidelijk geen rekening mee gehouden. Zo’n bekerhouder in geborsteld aluminium, dat staat chique, maar een busje cola dat omkiepert op je uniformbroek zodat de stof voor de rest van je dienst aan je billen blijft plakken, dat staat minder chique. Vandaar opnieuw een dringende vraag aan Mevr. Van Pee (mag ik Greet zeggen?): wil je bij Mercedes erop aandringen dat ze die bekerhouders een paar centimeter dieper maken? Dank u wel.

Voor punt drie blijven we verder borduren op punt twee. Je vraagt je ongetwijfeld af wat er met een bekerhouder nog mis kan zijn? Daarvoor moet ik enkele maanden teruggaan in de tijd. Een koude januaridag, chauffage comfortabel en computergewijs geregeld en voor in geval van nood, een Red Bull binnen handbereik. Na zes, zeven uur dienst begint bij mij de vermoeidheid toe te slaan, ge kent dat, met de ogen knipperen, geeuwen, de armen strekken, je hoofd naar links en naar rechts forceren (weer oppassen voor een hernia), dus tijd voor een slok Red Bull (suikervrij). Bwurk, blurk en bèkes, die is begot warm! Als ge daar een soeplepel honing bij doet is dat ongetwijfeld goed voor een opkomend hoestje, maar ik had die dag geen keelpijn. Laat ik het dus maar direct vragen: bij een volgende bestelling, graag bussen waarvan de in geborsteld aluminium uitgevoerde bekerhouder niet mee opwarmt met de chauffage. Dank u wel. Een simpel houdertje, zoals in de oudere bussen, dat mag ook en dat scheelt weer een slok op een borrel.

Het vierde punt is eerder een leuk detail. Eind vorig jaar stond ik op de luchthavenparking, met een van die toen nog splinternieuwe bussen, het raam half open en de krant op pagina drie. Tok tok tok, een dame wil een inlichting en vriendelijk als ik ben duw ik op de schakelaar, bzzzzt, om het raam helemaal te laten zakken. Het is inderdaad een detail, en die dame keek nogal ontgoocheld, maar dat raam ging terug dicht, tzzzzb! Ondanks mijn vermoeidheid na zeven uur dienst en het niet kunnen drinken van een energiedrankje wegens een te warme in geborsteld aluminium uitgevoerde bekerhouder, had ik het mankement vrij snel door. Knop naar boven duwen en bzzzzt, het raam gaat naar beneden. Knop naar beneden duwen en tzzzzb het raam gaat naar boven. Dat ondertussen die dame ongelovig kijkend en hoofdschuddend was weggewandeld is een beetje vervelend, maar ik heb gelukkig oogkontakt kunnen maken. Eerst dacht ik: niks aan de hand, foutje van een fabrieksarbeider in Turkije die de Duitse gebruiksaanwijzing niet goed gelezen heeft. Zoiets mag niet, het zijn tenslotte Mercedesbussen, de crème van de crème. Je gelooft het niet: op al die nieuwe bussen is het van “tzzzzb” en niet van “bzzzzt”! Die arbeider mag van geluk spreken dat hij nog niet ontslaan is, ginder in dat verre land.

Akkoord, een beetje chauffeur overleeft die probleempjes, het is alleen af en toe wat ambetant, wat irritant. Maar stel dat ik met mijn cursiefjes bereik dat de zonneschermen hersteld worden? Dat zou toch schitterend zijn? Dan zou ik meer bereikt hebben dan de verzamelde vakbonden op de Staca!
En wie weet, als ik op al of niet vervroegd pensioen ga, krijg ik dan geen aandenken van de andere chauffeurs? Een bord, zo’n tinnen teljoor met een ontroerende tekst op:
“Voor Opabus, onze geliefde collega, die ons eilaas te vroeg verlaten heeft.”
Snik en snotter en je moe nie huil nie, je moe nie treur nie.

Als ik heel oud zal zijn, en mijn hersenen nog veel ouder, dan gaan ze terug mijn Lijn-uniform aandoen, met epauletten en gestreepte das. En ze gaan mij voor dat tinnen soepbord zetten en ik ga zachtjes “akke-akke-tuut-tuut” zeggen en spatjes speeksel voor mij rond strooien.