Het leven zoals het is op de camping, deel 2.
geschreven op 25/06/2015
Als we geen schaduw hebben van de bomen dan zetten we ook onze voortent maar dat is op deze reis eerder uitzondering dan regel. Maar eerst draai ik de poten uit en sluit Geert de elektriciteit aan. Tafel en twee stoelen buiten en even bekomen van de verplaatsing. Laat ons zeggen dat we na 10 minuten het glas heffen op de volgende kampeerdagen. Dat is vrij snel maar wij zijn dan ook ervaren rotten in het kampeervak. Ook niet te vergeten is het aansluiten van onze draagbare frigo, die doet het alleen nog op 220 volt maar daar we de verplaatsingen vrij kort houden, max. 300 km, is dat geen probleem, de drank blijft fris.
Tenminste als die campingfrigobox goed werkt. Heel interessante tip voor als die frigo het niet meer doet of maar heel weinig koelt: draait die ondersteboven en laat die zo een nacht staan: bij ons heeft dat al twee keer perfect resultaat gegeven, we kunnen er daarna zelfs ijsblokjes in maken.
Gisteren naar Trogir geweest en er de kerktoren beklommen “op eigen risico” en onder de 14 jaar mocht ge de trap niet op. Voor de 60-plussers stond er geen verboden toegang dus zijn we via een smalle stenen trap en een steile metalen trap tot helemaal boven geklommen. Ging vrij vlot en het uitzicht over het middeleeuws gedeelte van Trogir loonde de inspanning. Het afdalen duurde iets langer want een vrij jonge dame met slippers aan haar voeten (dom kiek) durfde na vier treden niet verder meer naar beneden, we hebben meelevend toegekeken en geduldig ons beurt afgewacht, ten slotte was het “op eigen risico”.
Vandaag, in het oude stadsgedeelte van Split, weeral een toren beklommen, hoger ditmaal maar zonder eigen risico. Het is niet dat ik zo graag trappen doe maar het is een goeie oefening voor onze toekomstige reis eind augustus, maar daarover later misschien meer, bij leven en welzijn. We doen ook niet zomaar aan toerisme, we doen aan werelderfgoed-toerisme, en daar zijn er nogal wat van. Het is genoeg dat er wat van die gladgelopen marmeren tegels liggen met smalle straatjes en huizen die tegen elkaar aanleunen en hups: Unesco werelderfgoed. Ik ga een aanvraag indienen voor Le Cassan: Christian, Roger, Lea en vooral Tati met haar 102 jaar, dat moet toch ook stillekesaan werelderfgoed worden?
Schuin achter ons heeft zich een Duitse kampeerauto geïnstalleerd, kan moeilijk anders want het zijn hier bijna allemaal Duitsers. Madam stapt uit en geeft meneer aanwijzingen middels zwaaien met beide armen. Moderne kampeerauto’s hebben een achteruitrijcamera en dat is maar goed ook, kwestie van geen vakanties vroegtijdig te verknoeien wegens verkeerd begrepen zwaai-instructies gevolgd door “scheisse, wieder eine blutse”. Soms vragen we ons af hoe die in ‘s Here zijn naam tot hier geraakt zijn. Komt volgend voorspelbaar onderdeel: de schotelantenne verheft zich ten hemel en zoekt het favoriete thuis- en of familieprogramma op waarna madam het hondje uitlaat en een schoteltje water vult want het beestje heeft grote dorst. Verder hebben we er weinig last van want we behoren tot het soort kampeerders dat weinig of geen contact zoekt met de buren. Niet dat we mensenschuw zijn maar zolang ze niet behoren tot het werelderfgoed doen we niet aan “socialaising”. Ik stel me voor dat die eigenaars van die jumbo-kampeerauto’s geen arme sukkels zijn, goeie kans dat het patrons zijn van een groot bedrijf en daar gewichtig rondlopen in maatpak en bijhorende stropdas. Moet je dezelfde heren hier zien rondlopen in zwembroek en bijhorende afhangende buik. Het doet me denken aan een overjarige hond die je bij zijn nekvel in de hoogte houdt, alhoewel, toch niet zo’n goede vergelijking.
Ah, bijna vergeten, in het oude stadsgedeelte van Split, op een klein pleintje, hebben we geluisterd naar een 8-koppig mannenkoor. 
Voor wie zich Vidoubitchy uit Kiev herinnerd: zelfde hoog niveau, zelfde ontroering bij het luisteren naar de traditionele liederen van “Klapa Vestibul” uit Split. Voor mij zeker een Unesco-werelderfgoed-nominatie waard!