Halte l’Yserttout.
geschreven op 28/10/2007
Ik citeer even Marleen van La Garrigue: “Terwijl hij reizigers met de bus vervoert droomt en fantaseert hij van zijn huizeke in de Aveyron.”
Marleen, als ik met mijn bus rij, dan vervul ik mijn taak zoals het hoort. Ik rij anticiperend, defensief, alert, attent en zeer klantvriendelijk, kortom, ik bestuur mijn bus met een zelden geziene perfectie!
En ik moet toegeven, ik geniet van de bewonderende blikken als ik fier achter mijn stuur gezeten, in mijn toch wel mooie De Lijn Uniform, de opstappende reizigers minzaam toeknik.
En met het uniform, mensen, daar wordt niet mee gespot: zwarte schoenen met donkerblauwe sokken, een donkerblauwe broek in een door De Lijn goedgekeurde stof , een wit hemd met een grijs-gestreepte das en vooral, belangrijk, zeer belangrijk: de passanten. Een op de linkerschouder, een op de rechterschouder. Alleen links of alleen rechts zou wat belachelijk zijn. Voor niet kenners: passanten dat zijn epauletten, of schouderopvulstukken. Ge weet wel, met van die gouden strepen op. Ik heb 2 gouden strepen, dat is het minimum. Het maximum weet ik niet, misschien wel zestien?
Onlangs nog kregen we een schrijven, een dienstbevel van een diensthoofd betreffende het dragen van Het Uniform. Dat ten alle tijde Het Uniform moet gedragen worden, dat er geen uitzonderingen worden toegelaten en dat de boetes en de controles veelvuldig en streng zullen zijn. Ook een doktersvoorschrift zal geen reden meer zijn om af te wijken van het correcte Uniform. (Laps, daar gaat mijn doktersbriefje wegens allergie voor uniformen ...)
En voor wie nog mocht twijfelen aan het nut van het dragen van Het Uniform stond ook nog in dat dienstbevel vermeld dat “Het Uniform bijdraagt tot het herkenbaar maken van de chauffeur tussen de reizigers”. En ik die alijd dacht dat een buschauffeur vooral herkenbaar is omdat hij aan het stuur van zijn bus zit! Tja ... ik vermoed dat de schrijver van dit dienstbevel wel zestien gouden strepen heeft.
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de chauffeurs tussen 15 mei en 15 september de lange broek, het hemd, de das en de passanten mogen vervangen door een donkerblauwe bermuda en een witte De Lijn polo (bovenste knopje mag openstaan). Wel blijven de zwarte schoenen en de donkere sokken verplicht. Van mijn lange leven niet!!
Want van 15 mei tot 15 september is het warm in België, heet zelfs. Goed dat er nog zekerheden in het leven van een buschauffeur zijn. En ondertussen maar uitkijken naar controleurs, die verborgen achter bushaltes, of achter bomen en hagen, ijverig de geringste afwijking op het dragen van Het Uniform rapporteren. In 2006 werden 455 buschauffeurs betrapt op een overtreding van de uniformvoorschriften.Waarvan een opvallend hoog aantal in Vlaams-Brabant, namelijk 159 overtredingen. Schande!
Een andere zekerheid is dat ik uitkijk naar de verhuis naar Le Cassan om daar eventueel nog wat uit te bollen op de Zuidfranse wegen. Maar ons Geert moet ook volgen, en ons Geert volgt alleen maar als daar een proper, net en voldoende ingericht huizeken op haar wacht.
Vandaar die blog, zodat men zich kan inschrijven in functie van godsvrucht en vermogen, van vrije tijd en van doe-het-zelver capaciteiten. Dus gelieve jullie ten gepaste tijde aan te melden in rijen van drie en in een zuiders werkuniform. (bovenste knopje mag openstaan).
PS: Een chauffeur van De Lijn wordt geacht geen kontakt te hebben met de pers. Niet met de geschreven pers, niet met de gesproken pers, zelfs niet met de buitenlandse pers. Het kan toch niet dat ik die regels zou overtreden? Allé, die zes of zeven lezers van mijn blog vertegenwoordigen toch niet de verzamelde internationale pers?
En als men op Google “yserttout” intikt komt men naadloos terecht in mijn schrijfsels. Ik ga straks eens bij Google “De Lijn” intikken....
Wacht, verder lezen, want heet van de naald, de kers op de lijntaart!
Er hangt een nieuw Lijnbericht aan het prikbord. De Lijn heeft namelijk jobstudenten aangenomen die anoniem zullen meereizen en de chauffeurs zullen kontroleren op, en ik citeer:
het correcte oogkontakt bij opstappende reizigers (pardon?)
niet roken (OK)
niet met de GSM bellen (pech)
niet lezen, ook niet voor de rode lichten (gedeeltelijk pech)
niet naar muziek luisteren (pech)
geen reizigers laten gratis opstappen (bwah ..)
Het zal er nog aan mankeren dat een snotjong met jeugdpukkels een zestig-plusser zal zeggen hoe hij oogkontakt moet maken! Ik heb vandaag nog mensen teruggeroepen: “élà, ja, gij daar, kom ne keer were!” “Uw abonnement? Nee menneke, uw oogkontakt!”
En ge moet in Brussel maar eens flink oogkontakt maken als er een knappe Marokkaanse opstapt! Ge zult maar pech hebben dat haar man of vriend mee opstapt!
Enfin, oogkontakt must sein und befehl ist befehl, en ik zou er nog iets heel lelijks kunnen aan toevoegen ... maar schrijven lucht op en ik kan er weer een tijdje tegen.