geschreven op 18/09/2014
Dat we dat weeral mogen meemaken, het “EPIC” gebeuren! We volgen het team Bart en Raf (Eco Mountain Team, met Static op hun truitjes) dat gedurende zes dagen met hun fiets (de bike) over de Zwitserse bergen (the mountains) trekt, vandaar de naam: een mountainbike-wedstrijd. Geert en ik bestuderen ‘s morgens in de caravan het parcours, gemiddeld zo’n 70 km, en zoeken uit tot waar we met de auto geraken. Daarna zetten we de auto aan de kant en stappen we te voet en zover als haalbaar langs het parcours tot we een goeie plaats gevonden hebben om die 300 teams (is gelijk aan 600 mafketels) in het algemeen en Geert haar zoon Bart in het bijzonder aan te moedigen. Vandaag hebben we bv. gedurende 1 uur gestapt, ondertussen 500 meter naar beneden gesukkeld (ze noemen dat 500 hoogtemeters) om aan een extra moeilijk stuk Bart en Raf op te wachten. We hebben daar een dik uur gestaan of moet ik zeggen ons in evenwicht gehouden op de steile helling. Eerst passeren de profs, maar die zijn knettergek, die gooien zich de dieperik in met een ware doodsverachting, echt niet te doen. Volgen dan de “amateurs”, voor mijn gevoel ook niet te doen maar de overlevingskansen zijn beduidend groter, zij het dat het woord kamikaze ook hier op zijn plaats is. Aan het begin van dat supersteil stuk naar beneden werden de renners door iemand van de organisatie, een Epicer, met enige aandrang verzocht om af te stappen en te voet, dus met de fiets aan het handje, tussen de keien naar beneden te laveren. Bart en Raf zijn niet van hun fiets afgestapt, flink zo en ik vind dat zij dichter bij de profs aanleunen dan bij de amateurs. Ik ga mijn best doen om het filmpje van het gebeuren op de blog te zetten, dan ga je begrijpen waarom Geert vrij hard in mijn arm kneep toen we haar zoon zagen voorbijschuiven. Wij waren dus al 500 hoogtemeters afgedaald en er resten nog zo’n 300 hoogtemeters te doen langs een steile berghelling, zoals ik al zei: goed zot! Dat ik hier nu vrij ontspannen en zonder te veel spierpijn zit te schrijven komt omdat Geert en ik vanuit het dal een lift terug naar boven konden nemen, zo’n ding waarvan ik vermoed dat de skiërs in de winter (er zijn weinig skiërs in de zomer) gebruik van maken.
Morgen doen de mountainbikers een lokale rit rond Grechen, naar het schijnt een zware rit van 80 km, overmorgen fietsen ze (fietsen?) naar het einddoel Zermatt waar Geert en ik hopen dat het team Bart en Raf hun 38 plaats zal behouden hebben. Al bij al geen kattepis en niet weggelegd voor brave doetjes. Er doen 300 teams van over de hele wereld mee, een team bestaat altijd uit twee personen en bij aankomst mogen ze maximum 200 meter van elkaar zijn, het team van twee personen bedoel ik, niet de 600 deelnemers. Bart en Raf eindigen gewoonlijk zo’n 60 minuten na de profs en dan denk je: “hebben die dan geen jus in de benen?” Je zou de vergelijking kunnen maken tussen de betere chauffeur (ik dus) en een formule-1 piloot. Als je Swiss Epic googelt dan krijg je alle informatie. In ieder geval, Geert en ik gaan morgen terug zoeken waar we het best plaatsnemen en dat moet naar vakantie-normen vrij vroeg gebeuren want om een of andere reden (omdat het mafketels zijn?) starten ze om 7u30. Goed zot maar we gaan ervoor. En al wie de “Swiss Epic” uitrijdt verdient een staande ovatie en ook zoenen van de lokale “miss mountainbike” en veel bloemen en kransen.