Des fraises de porc.
geschreven op 23/01/2008
We zijn terug een week gaan werken in Le Cassan en hebben ons huisje “weltevree” verder opgeknapt. Het grootste deel van de plankenvloer is uitgebroken en daar viel niets van te recupereren, de hoop brandhout is alleen maar toegenomen. Eén tussenmuur is “ontpleisterd”, zodat we nu de originele stenen zichtbaar hebben. Mooi, enfin, dat vinden wij toch. De aansluiting van het stadswater ligt klaar, er moet wel nog een drukregelaar tussenkomen want er zit zowat 8 kg druk op de aanvoerleiding. En waar we vooral héél tevreden mee zijn: we zullen tegen de zomer fatsoenlijk kunnen kakken, kunnen douchen en Geert zal haar wasmachien kunnen aansluiten, ‘k ben stief content! De aannemer die al 8 maanden beloofde de werken uit te voeren heeft eindelijk de klus geklaard. Tot nu kapte ik de opvangbak van ons caravantoilet leeg “ergens in de natuur”, nu ik heb de laatste dag met een zeker welbehagen diezelfde bak laten leeglopen in de afvoerbuis naar de septische put. Enfin, ik hoop het, want van het huis naar die septische put moet 60 meter overbrugd worden, dat is flink ver maar volgens de aannemer geen enkel probleem! Ik hoop het, ik hoop het.
Bon, wat is er nog gebeurd? Het hout is netjes gestapeld, er is al een deel van de beton van de eerste varkensstal uitgebroken (dank je Karel), we hebben geaperitieft zowel bij Christian als bij Roger en het eten was altijd lekker (dank je Geert, dank je Marleen).
Er is al bij al hard gewerkt die week en er mogen een paar van de twaalf werken van Yserttout geschrapt worden. Ikzelf heb niet zo hard gewerkt, ik heb vooral hard laten werken. Wegens een blauwe nagel: als het gietijzeren deksel van een houtkachel dichtvalt, juist op de nagel van je middenvinger: mens dat doet zeer.
Als ik er nog maar aan terugdenk ... GadvergedvergodverPffiieeuuwAiaiaiOeoeoewoehoeAiaiMerdmerdmerde. Tommetoch.
De terugreis hebben we dit keer toeristisch uitgevoerd. Vertrokken op zaterdagnamiddag en via een stop in Rodez zijn we in Limoges gaan overnachten. Omdat we tevreden waren van de voorbije week en vooral van onszelf hebben we ons culinair verwend in “Les petits ventres”. Een gezellig en knus restaurant in het oude centrum van Limoges. Als voorgerecht had ik “Des fraises de porc” gekozen, een lokale specialiteit en als hoofdgerecht niertjes op een of andere wijze van de chef. Om de vier à vijf jaar durf ik me wel eens bezondigen aan gerechten die bij mij verre jeugdheringeringen oproepen, gebakken hersenen zijn daar ook bij, als ze maar met een krokant korstje zijn.
Goed, ik kreeg dus als voorgerecht “Des fraises de porc” of in ‘t Vlaams: Aardbeien van het varken. Aardbeien? Aambeien, ja! Een vrij grote soeptas werd me voorgezet waarin een sliertige vleesachtige substantie dreef. De geur herkende ik direct: de varkensstallen van Le Cassan, maar dan iets geconcentreerder en korter bij de neus. Geert heeft, kok zijnde en professioneel tot veel in staat, proefsgewijze een paar van die dingen naar binnengewurmd, waarna ze met rollende ogen mijn voorgerecht naar de verste hoek van de tafel heeft geschoven. Voor de fijnproevers onder jullie: des fraises de porc zijn varkensingewanden, toch in dat restaurant. De niertjes daarentegen waren geurvrij en dus voor menselijke consumptie geschikt. En voor wie eraan denkt te overnachten in Limoges, je vindt het restaurant in de rue des boucheries. Smakelijk en Geert kan beter koken, véél beter.
Op 28 maart gaan we terug naar Le Cassan. En niet op 27 maart. Dit voor alle duidelijkheid en ter attentie van Lieve. Want zij, Lieve dus, maakt op het werk de uurroosters van de chauffeurs en is dus een heel belangrijke tussenschakel voor mijn vakantieplanning. We gaan weer maar voor een week op en af, dat is veel kilometers en veel péage op korte tijd. Het zou beter zijn om minder kilometers te doen door langer daar te blijven. Ideaal zou zijn: afwisselend één maand ginder werken en drie maanden hier busrijden, maar kan dat wel? Zou Lieve zoiets kunnen regelen? Ik denk het wel, Lieve kan veel regelen, zij zou dat wel doen, voor mij, denk ik.
Ik hoop dat tegen dan mijn blauwe wijsvingernagel niet meer stoort, dan kan ik het werkritme van mijn vriend Karel volgen, allé, toch voor de helft. Die nagel plus een halve centimeter vinger is nu zwart van kleur Ik mag niet terrugdenken aan dat kacheldeksel, mens wat deed dat zeer ...
MerdemerdeAiaiaiWoehawoeoeAiaiPfffiiieeeuuuwGodvergadverDjudedju...
Excuse-moi je.
We kunnen alleen maar een paar foto’s laten zien van de afvoerwerken, alle andere foto’s zijn mislukt. Jammer, heel jammer.
Men mag altijd sponseren voor een nieuw fototoestel. Dan krijg je een vermelding in mijn volgend schrijfsel onder de vorm van: “ads door Opabus”.
