De tijd van toen.
geschreven op 27/11/2007
Of hoe het allemaal begon, het ontstaan van de blog Yserttout en wat schrijfsels die te lezen waren (en zijn) in de blog van La Garrigue.
Wie daar geen goesting in heeft, moet wachten op mijn volgend artikel. Het zal dan gaan over de vakbonden in het algemeen en het syndicaliseren in het bijzonder.
We schrijven eind juni 2006.
Wegens een dubbele hernia met complicaties heeft men mij op 19 mei 2006 geopereerd. Een
herstelperiode van zes tot acht weken was voorzien en vooral de eerste paar weken moest ik mij zeer rustig houden. Sombere vooruitzichten, ware het niet dat Marleen en Karel ons hun huis, La Garrigue in Le Ran, gedurende een twintigtal dagen ter beschikking stelden. De dokters waren akkoord, de ziekenkas zag er geen graten in en mijn Geert rijdt met plezier een afstand van 1000 km zoals andere mensen naar een supermarkt rijden.
Het verblijf in Le Ran zou rustig en herstelbevorderend zijn, zoveel was zeker. Marleen en Karel gingen zelf 14 dagen op reis en we moesten alleen de plantjes water geven, een paar kiekskes en enkele eendjes wat graan toewerpen en verder zouden we ons dagen slijten met luieren en aperitieven naast het zwembad. Er waren ook een hond en een kat, maar daar in het zuiden lopen die beesten vrij rond, geen probleem. Op 3 juni heeft Geert de bagage ingepakt, heb ik mijn halskraag omgedaan en zijn we vertrokken.Het weerzien was hartelijk, hun bezorgdheid ontroerend. De zon scheen, de ligzetel stond klaar, de witte wijn stond fris in de frigo en we mochten zelfs in hun eigenste bed slapen.Een korte rondleiding met bijhorende instructies leerde ons dat er zo’n 20 kippen waren, dat er ook nog 14 eenden waren, 10 konijnen, een visvijver, een onoverzichtelijk aantal te begieten bloemen en planten, een te besproeien groententuin en een tweede groententuin zowat een kilometer verderop. Tenslotte ook nog de geitekaas regelmatig omdraaien en de vlierbloesemsiroop op tijd doorroeren en zeven.
Daar ik geen fervente zwemmer ben, wegens te nat, vond ik het niet erg dat het zwembad aan
het leeglopen was. Alhoewel, aperitieven naast een leeg zwembad? Enfin, er werd ons verteld dat water na 5 jaar niet meer zwemwaardig is en dat ze het speciaal voor ons wilden verversen. Het bad, (11m op 5m) moest alleen gekuist worden, ontsmet en gedweild! Mijn doktersbriefje (mag de woonst verlaten) heeft me gevrijwaard van lichamelijke arbeid. Gelukkig heeft Geert een overschot aan werkenergie en een ongelooflijk organisatietalent, zodat het zwembad dezelfde avond terug aan het vollopen was, 90000 liter water!
Na nog wat tips en goede raad (melk voor de kat, korrels voor de hond, bloemen ook begieten bij de buren, chloor niet vergeten in het zwembad en ook in dat van de buren) zijn Karel en Marleen vertrokken voor het eerste deel van hun verlof. Vijf dagen met de rugzak gaan stappen, te voet en in de brandende zon! Enfin, d’er moeten van soorten van mensen zijn.
Heerlijk rustig was het er toen onder ons tweetjes. De zon scheen, het zwembad was terug vol, we dronken onze pastis en Geert kookte heerlijk! Mijn herstelverlof was 5 sterren waard. Och, wat kon ons het nachtelijk gebrul van 50 bronstige kikkers in de vijver schelen? We stoorden ons niet aan de hanen die begonnen te kraaien om 4u ‘s morgens. Zelfs het geblaf van de honden bij het ochtendgloren kon ons niet deren. De nachtelijke plattelandsperfectie als het ware. Maar dat om twee uur s’nachts de huiskat via het open veluxraam de slaapkamer binnensprong en naast ons in bed belandde, daar was niets van afgesproken. Het mocht dan nog de geliefde privékat van Marleen zijn, er zijn grenzen. Ik heb dat beest met een rake mep de weg terug naar buiten gewezen, bonkte ondertussen keihard met mijn hoofd tegen een van die oude eiken balken (*) en trapte halfweg de trap in de melk van de kat. OK, het zal wel de straf van Gaia zijn, maar voor iemand die herstellende is van een mega-hernia zijn dat geen leuke momenten! In ieder geval, dat beest is de rest van ons verblijf ver uit mijn buurt gebleven. Met de hond Vasco daarentegen klikt het sindsdien perfect: Attaque, Vasco, ATTAQUE!Verder was het er de zaligheid zelve, het nuttige werd aan het zeer aangename gepaard en de dagen vlogen voorbij.....
(*) Dat is trouwens ook de reden waarom er in Yserttout na de restauratiewerken nog weinig oude balken zullen zichtbaar zijn!
Oktober 2006
We hebben un bien, een doening, een stokoud boerderijtje gekocht in de buurt van Karel en Marleen. Ver genoeg om elkaars deur niet plat te lopen en toch ook niet te ver. Niet te ver, want Karel heeft een zelden geziene voorraad aan spullen “die nog kunnen dienen”. In november zijn we een week in Le Ran gaan logeren en ondertussen hebben we heel wat zaken kunnen afhandelen. En het moet gezegd, zonder Karel en Marleen stonden we nog niet half zo ver. Bij de bank een rekening geopend, langs de notaris geweest, een dakhersteller aangesproken, met een restaurateur onderhandeld, van de eigenaar nog een extra stukje grond losgepeuterd, bij een buur hetzelfde geprobeerd en het moet gezegd: steeds stond Karel aan ons zijde. Tussenkomend waar het moest, zich discreet op de achtergrond houdend indien nodig. Zoveel energie, zoveel belangloze inzet verdiende een wederdienst. Diezelfde week zou Geert koken en ik zou Karel helpen met het uitbreken van een muur. Tussen de living en de nieuwe aanbouw in La Garrigue stond nog een muur in de weg, 70 cm dik en voor de kenners: een steunmuur.Stof, veel stof, daarmee valt die werkweek nog het best samen te vatten. En nochtans, we deden 
er alles aan om dat stof tijdig door te spoelen. Aperitief om 12u30, aperitief om18u30 en een glaasje wijn of twee, of drie bij het eten, enfin, in ieder geval toch een paar flessen. Overigens heel lekker gegeten, een combinatie van de kookkunsten van het duo Grauwels – De Smet: super. Het zou drie sterren kunnen geweest zijn ware daar niet een kat die ongegeneerd op tafel sprong en, begot nog aan toe, dit onder het goedkeurend oog van Marleen.Bouwkundig bekeken heb ik ook veel bijgeleerd. Goeie beton mag niet plakken. Dan heb je teveel cement gebruikt. En dat komt goed uit, want cement is duurder dan zand. En een betonmolen, ook al is die 35 jaar oud, is nog altijd beter dan handmatig mengen in een kruiwagen. Van de kruiwagen was Karel trouwens ook heel tevreden: 30 jaren trouwe dienst! Er zijn ook eiken balken geplaatst en poutrellen, ter ondersteuning en om te voorkomen dat de volledige muur zou instorten. Wat uiteraard teveel stof zou geven. Ook als wederdienst hebben we een TV-schotel meegenomen uit Vlaanderen. Nu kunnen ze in Le Ran zo’n 400 kanalen (ook de Vlaamse) ontvangen. Ik had Karel al mentaal voorbereid: kanaal **, niet te missen, goed voor lange eenzame winteravonden. Beetje veel aahhh en oohhh en geen ondertitels maar wel met een DVD-kwalitiet, sorry: kwaliteit.
Januari 2007
We zijn deze keer in Le Ran geweest in het putje van de winter. Een week bij Karel en Marleen gelogeerd en o.a. bij de notaris de officiële aankoopakte van “Yserttout” ondertekend: ons boerderijtje en 25 are grond voor een prijs waar je in Leuven nog geen garage voor vindt! Ik wilde ook onze nieuwe woonst wat opruimen, noem het maar uitmesten, maar het is er niet van gekomen. Zolang er 2 varkens<
en 11 biggen van de boer, ex-eigenaar, verblijven in de benedenverdieping valt er weinig te doen, is het dweilen met de mestkraan open. Et les excuses sont fait pour s’en servir: het was er vooral te koud, te nat, en moeilijk bereikbaar wegens te veel sneeuw. Ik begrijp niet waarom al die Nederlanders en Engelsen absoluut een tweede verblijf in de Aveyron willen kopen! In ieder geval,het was véél gezelliger en lekker knus bij Marleen en Karel! Aperitiefke links, aperitiefke rechts, ge kent de stijl van het huis.
Ik heb ook mijn franse woordenschat uitgebreid, een nieuw woord geleerd: “assainissement”. Een niet te onderschatten onderdeel van de wettelijke bepalingen om een huis te mogen bewonen, een “certificat d’urbanisme” te verkrijgen. In het geval van Yserttout betekent “assainissement” dat we niet meer op de mesthoop moeten kakken, maar in de toekomst komfortabel gezeten op een luxe toilet met voldoende elleboogruimte ons behoefte zullen doen. Alleen, ik begrijp het niet zo goed. In België volstaat een septische put van 1500 liter voor een gezin van 4 personen en in Frankrijk is de minimum verplichte inhoud 3000 liter. En die moet om de 4 jaar geledigd worden door een erkende firma! Lang geleden kwam bij ons de strontboer alleen langs als de put vol was, te vroeg was”t geldverspilling, te laat was’t burenruzie. Dat moet in Le Cassan , enfin, in Frankrijk, ook gebeuren, maar wel verplicht om de vier jaar, kak of gene kak. Wat dus betekent dat Geert en ik in Le Cassan op vier jaar tijd 3000 liter, of ongeveer 3000 kg uitwerpselen moeten produceren. Dus ongeveer 1 kg per dag en per persoon . Niet min! En dat alleen aan vaste materie want het vloeibare deel wordt via een wettelijk verplicht en ingenieus overloopsysteem en 75 meter draineerbuis gescheiden van de vaste massa. Ge kunt ook stellen dat we dagelijks 1 euro aan afvalstoffen moeten erdoor jagen om de septische put rendabel te maken. Geert mag dan nog veel en lekker koken, we hebben een serieus probleem van overcapaciteit.
De boerderij naast ons is een paar weken geleden gekocht door Engelsen. Via de notaris, die het verteld heeft aan de aannemer, die het dan weer aan Karel toevertrouwde, weten we dat die boerderij sanitaire problemen heeft. Te weinig onmiddellijk aangrenzende grond om 75 meter draineerbuizen in te graven. Ze zouden moeten passeren via ons stukje weiland. Schitterend! Want wat ligt er in ons wei? Juist, de fameuze septische put met de volledige 75 meter gaatjesbuis! Enfin, die zal er binnen een paar maanden liggen. En een extra buis van die boerderij naar ons put, waarom niet?, Wij zijn niet racistisch, we zijn niet zoals Filip Dewinter, bij ons geen: “eigen kak eerst”!
Goed, er zullen dus in de zomermaanden toeristen komen logeren. En wie is bekwaam om die Engelsen een oplossing te bieden? Weer juist, ondergetekende! Mits het laten betalen van een niet onaardig bedrag, een soort tolgeld, zouden we de installatiekosten kunnen recupereren. Vermoedelijk is wat Engelsen produceren in niets te vergelijken met een stevige Vlaamse gedraaide drol. Eerder een iets te platte shit met weinig bezinksel. We hebben natuurlijk nog geen ervaring terzake, maar om te starten lijkt 1 euro per zitting me dan ook voldoende. Geert droomt ervan om voor toeristen te koken: doen Geert, ik sta volledig achter uw keuze. Mits een aangepaste menu zouden we het niveau van onze septische put kunnen regelen. Maandag: rijst, dinsdag: rijst, woensdag: rijst, donderdag: niveau van de put kontroleren en indien nodig omschakelen op fritten met mayonaise.
En is er onvoorzien een teveel aan verse kak, een soort middeleeuwse versie van spontane diaree? Wel, we hebben toch gastvrije vrienden in de buurt, met een groot én verwarmd zwembad. Waar we onze toerista-buren kunnen naartoe sturen!? Eerst kakken, dan zwemmen, of liever omgekeerd? Karel zou er ongetwijfeld ook munt uit slaan: een abonnement van negen keer zwemmen, tiende keer gratis, kakken inbegrepen. Ik mag er niet aan denken hoe Karel, mits een aangepast menu van Geert, er in geen tijd de zware kosten van zijn zwembadverwarming zou kunnen uithalen!Prachtige vooruitzichten, en al bij al mogen we ons gelukkig prijzen dat ons toekomstige buren geen Nederlanders zijn.
Ergens in juli 2012 ... La Garrigue d’Yserttout.
Later, in de verre toekomst, zullen geschiedkundigen zich afvragen waar de naam “La Garrigue d’Yserttout” vandaan komt? Na veel opzoekwerk en opgravingen zal men misschien uitkomen op: “la Comtesse Marilyne de la Garrigue d’Yserttout”, getrouwd met een zekere Mc Charles, een schaapsherder van Schotse afkomst. Terwijl alles zo eenvoudig is!
Onze linkerbuur in Le Cassan gaat binnen drie jaar op pensioen. Wegens kind noch kraai om de dagen mee door te brengen, en dan ook geen koeien en kalveren meer, zal boer Roger zijn huis verbouwen voor toeristen, met terras en zwembad aan de rand van de vallei. Onze rechterbuur, Christian, is nog jonger en heeft wel nog een boerderij met twee tractoren en koeien en kalveren en bijhorende beesten. Daartussenin wonen wij en we hopen tegen die tijd een soort mini-restaurant, of traiteurdienst, of afhaaldienst gerealiseerd te hebben. Roger logeert de buitenlanders, wij geven ze te eten en Christian wordt toeristisch ingeschakeld voor “het leven zoals het is op een boerderij in de Aveyron”. Prachtige vooruitzichten.
We tonen de toeristen, dus stadsmensen die vlees alleen maar kennen van de supermarkt, de schoonheid van de echte koeien, les Charolais. Dat die koeien alleen maar dienen om kalveren groot te brengen (téter les veaux) en niet meer gemolken worden lossen we wel op. We gieten vooraf een paar liter melk in een emmer en vinden nog wel een koe die een paar drupjes uit haar uier laat persen terwijl we ondertussen de aandacht deskundig afleiden naar een te vroeg geboren kalfje dat in de couveuse ligt. Dat is zonder meer te regelen met boer Christian, die geeft zijn kleinste kalf een lichte verdoving en legt het in een kist onder zo’n rode lamp, waardoor het voor die stadspreuten helemaal echt lijkt. “Heeft het kalfje al een naam?” “En hoe noemde gij, kindeke?” Het kalfje wordt ter plekke Ashleena gedoopt, tranen bij de moeder, de vader haalt zijn chequeboek boven, reserveert voor een volgende vakantie en Ashleena-tje mag nog een uurtje bij het kalfje blijven. Voor geïnteresseerden: Ashleena is een Engelse meisjesvoornaam en betekent: “vlakte vol olijfbomen”. Wat cultuur is altijd meegenomen.
Het mooiste, Bokrijk op zijn best, bewaren we voor de laatste dag. Daarvoor hebben we Karel ingehuurd, met zijn voltallige kudde schapen. We zitten op het terras, de toeristen zijn wat droevig, het einde van een schitterende vakantie nadert. Ashleena-tje gaat nog een laatste huilende blik op het kalfje werpen en de aperitief is op kosten van het huis. Geen lokaal fris landwijntje deze keer, nee, wijn met bubbels, een Blanquette de Limoux, de week ervoor in promotie in de Aldi.
Maar kijk, maar mensen kijk dan toch, wie komt daar in de verte afgestapt?
Horen we daar in de vallei geen schapen blaten? Dat moet de schot Mc’ Charles zijn, zelfs van ver herkennen we zijn wilde haardos, herkennen we zijn typische stap in zijn iets te grote botten. Welk een ongelooflijk toeval, welk een hemels geluk dat onze toeristen dit nog mogen meemaken. Kan een vakantie een beter einde kennen? Absoluut moet de schaapsherder mee aan tafel, we dringen aan, we zetten een bord bij, een extra fles wordt ontkurkt en vader toerist betaalt. De bezwete Mc’ Charles gaat zich wassen aan de bron, meneer kijkt jaloers naar de bruine, gespierde torso van de herder, en madame onderdrukt nog net een orgastisch kreuntje. Wie weerhoudt mij ervan dat ik op dit prachtige moment denk aan de schitterende volzin van de Vlaamse schrijver Dimitri Verhulst: ”Haar pruim is nat en ‘t regent niet”.
En terwijl het sap van een schapenbout van zijn kin afdruipt vertelt de herder met zijn typisch Engels accent over zijn hard bestaan, over de eenzaamheid en hoe hij de lange uren vult met schilderen, zijn grote passie. Ik hoop bij God en bij Yserttout dat die toeristen geen vragen zullen stellen, want Karel schildert geen landschappen of schapen, Karel schildert alleen maar blote madammen! En in de vallei tussen Le Ran en Le Cassan zijn die eerder zeldzaam.
Gewoontegetrouw komt op zaterdagnamiddag ook Marleen, Marilyne van de Garrique, met haar Solex een mand verse groenten brengen. Uit eigen tuin en onbespoten. Wie ziet ze daar, tot haar grote vreugde terug? Mc’ Charles, de herder. Ze kijken elkaar aan en men voelt het aan het trillen van de zon op deze bloedhete namiddag: er is hier iets schoons op komst. Zou het kunnen dat tussen deze tere dame, in haar vroeger leven professor geschiedenis in het verre Vlaanderen, en deze ruwe bolster met zijn voorliefde voor schapen en blote madammen, een passie ontstaat, waar zelfs de Amerikaanse toeristen in hun beste feuilletons niet kunnen van dromen?