geschreven op 14/10/2013
Met Inca-Rail sporen we van Ollantaytambo naar Aquas Calientes waar we logeren in het Cusi-Backpacker Hostal. De treinreis van anderhalf uur was boeiend, de wagons hebben ook ramen in het dak zodat we ten volle konden genieten van een prachtig berglandschap. In het hotel een tegenvaller, in plaats van een kamer met dubbel bed kregen we een kamer met een stapelbed. De Cusi-Backpacker verliest al zijn punten op Tripadviser! De volgende morgen stonden we rond 8 uur braaf aan te schuiven voor de bus naar de Macchu Pichu. Er waren ook toeristen die om halfvijf opgestaan waren om de eerste bus naar de Macchu-dinges te nemen en aldus de zonsopgang te bewonderen. Het regende pijpenstelen om 5 uur die zaterdagochtend 12 oktober en het klaarde op rond 8 uur, de Goddelijke Voorzienigheid nietwaar.
De busrit met 22 haarspeldbochten was vrij pittig, er rijden tientallen identieke bussen steeds maar op en af met bezoekers en de chauffeurs kennen die rit van 20 min. ongetwijfeld met hun ogen toe, die indruk hadden we toch. Het waren allemaal Mercedesbussen met terreinbanden, dat schuift minder op modderige wegen. Sorry als ik weer over bussen bezig ben, beroepsafwijking weet je wel.
Aan de ingang van de M.P. hangt een groot bord, in meerdere talen: geen drank binnenbrengen, je boterhammen thuislaten, geen wandelstokken tenzij voor ouderen en gehandicapten, en nog een paar dingen die ik vergeten ben. Ben ik met mijn 66 jaar bij de ouderen? Mag ik een wandelstok gebruiken? Zie je, sommige zaken stemmen me wrevelig maar daar kan ik niks aan doen, dat komt door mijn opvoeding.
Als je de volledige site onder je ziet liggen, dan wordt je daar wel even stil van. Fantaseer er de rieten daken bij en je ziet het Inca-dorp zo voor je ogen. We hebben er vier uur rondgewandeld en af en toe wat uitleg van een gids meegepikt, eigenlijk zijn we redelijk onopvallend een Franstalige gids blijven volgen. In de boeken lees je dat het nooit heel druk is wegens de grote oppervlakte van de site en ook omdat het aantal bezoekers beperkt wordt. Daar heb ik zo mijn bedenkingen bij, het was drummen op veel plaatsen, het was soms zo druk dat we onze Franstalige gids uit het oog verloren. Maar goed, de Macchu Pichu moet op het programma staan, zeker weten, maar of het nu de absolute numero uno van Peru is? Ik weet het niet, ik ga er nu niet op antwoorden, als onze reis voorbij is maak ik een definitieve top drie.