L' YSERTTOUT.

Chambre d’hôte

geschreven op 21/11/2009

“Meer dan een geslaagde combinatie van gastvrijheid en gastronomie!” Bij deze citeer ik Jan, vriend van Willy en Linda. Voor wie het zich nog herinnert uit een vorig artikel, Linda en Willy hebben in Bertem naast een grote boerderij ook een aantal prachtige gastenkamers, zie daarvoor “www.bertemnatuur.be”. Die luxe chambre d’hôtes heb ik ooit nog vermeld in een vorig schrijfsel (De Rol, van 5-2-2008).
Eigenlijk schreef Jan ook nog in het gastenboek “een verscholen diamant tussen berg en dal”. Let wel, dat gaat over ons, over l’Yserttout, over Geert haar kookkunst, haar gastvrijheid en mijn aanwezigheid. Niet te geloven. Misschien moet ik er wel bij vermelden dat ik op zijn vingers stond te kijken toen Jan die prachtige woorden neerpende: geslaagd, een diamant en niet eens geslepen. Ze zijn hier een tweetal dagen komen logeren, voor ons was het een eerste echte “chambre d’hôte” ervaring en om eerlijk te zijn, het smaakt naar meer. Wel heel vermoeiend, ge moet mee aan tafel zitten, mee het glas heffen en niet als eerste slapen gaan. Het ambetante is dat ze dan ook verwachten dat Geert of ik als eerste opstaan. Of Geert en ik, dat is pas belachelijk. Misschien moeten we dat duidelijker vermelden: die verse croissants ‘s morgens kunt ge vergeten, ik ga zeker een beetje in alle vroegte naar Lunac rijden. Het is hier nu trouwens te koud om eender welk soort vers brood te halen! Daarvoor moet ge maar kijken op mijn nieuwe “Hoe warm ist in l’Yserttout?"-gadget, enfin, als het werkt.

Ik zou me beter bezighouden met het verder werken aan mijn blog in plaats van tijd te verliezen met die nutteloze gadgets. Tis niet dat ik geen inspiratie heb, of geen goesting om verder te schrijven, tis dat het er gewoon niet van komt. Zoals nu, vol enthousiasme begonnen, vast van plan om jullie weer wat nieuws uit l’Yserttout te bezorgen, wat leuk leesvoer te geven, maar wie komt me storen? Sabine met haar memmen en het Belgisch weerbericht. Het gaat sneeuwen in belgenland, weeral en op vrijdag (18/12). Hopelijk zijn ze ginderachter voorbereid op die nieuwe sneeuwval en moeten de zoutstrooiers achteraf niet komen vertellen dat ze verrast waren door de plotse sneeuwval. Hoe kunt ge nu verrast zijn door die sneeuwval? Spelen de verantwoordelijke voor het sneeuwruimen ‘s avonds met de kaart in plaats van naar Sabine’s weerbericht te luisteren? Ik weet waarover ik spreek, schrijf, want zondagmorgen, 20 december, zijn we vanuit de Vlaamse Ardennen terug naar Le Cassan gereden. Eerst hadden we een mid-week lang met ons kinderen en kleinkinderen gecenterparct, waarbij ik ei zo na verdronken ben in zo’n wildwaterbaangedoe. We zijn een tweede week in België gebleven, lang genoeg om opa"s en oma"s en ook broers en zussen en vrienden te laten zien hoe fris we er na vijf maanden Frankrijk nog uitzien. Dus die bewuste zondagmorgen zijn we rond 8u30 vertrokken in diepsneeuw en met een flink geladen remorque. Ondanks winterbanden en een zeer bekwame ex-buschauffeur was het ploeteren tot aan de Franse grens. Dat het nipt was op de binnenwegen wil ik aanvaarden, maar zelfs de autostrade leek eerder op een skipiste.  En als we dan een schuivende 50 km/h bereikten dan moesten we remmen voor een opa die aan 5 km/h broodjes ging halen bij de bakker. Levensgevaarlijk! “Maar vrouwke”, zei hij, toen hij zijn Toyota uit de verwarmde garage had gereden, “ik heb 65 jaar rijervaring en natuurlijk is dat voor mij geen probleem om door de sneeuw voor jouw verse pistolekes te halen en een grof gesneden zevengranenbrood voor in de diepvriezer”. Dat hij dan drie km verder zowat in zijn broek kakte wegens opkomende sneeuwdiaree vertelde hij zijn vrouwke niet. Man toch, zet je vehikel aan de kant, laat die broodjes aan huis afleveren en laat vrij de baan voor internationale reizigers met nog 970 km voor de boeg. Het kan me echt niet schelen als je bij het voorbijsteken betekenisvol naar je voorhoofd wijst. Door die ijskakkers en door de niet opgeruimde sneeuw zijn we pas twee uur later aan de Franse grens geraakt. Maar vanaf dan, mensen, grote luxe: gaspedaal iets straffer ingedrukt, maar niet boven de 110 km/h wegens aanhangwagen en tot op 5 km van Le Cassan sneeuwvrij door kunnen rijden! Vanaf de eerste meter voorbij de grens tot op 5 km voor Le Cassan was alles volledig sneeuwvrij gemaakt, tot en met de pechstroken.. Hoe zou het komen dat de franse sneeuwruimers niet verrast waren door de sneeuw? Awel, ik betaal met plezier péage om veilig naar huis te rijden. Alleen de laatste vijf kilometer vielen een beetje tegen, klein wegskes, wat bergop en bergaf, het ging steeds moeilijker vooruit. Om uiteindelijk, 300 meter voor de eindmeet helemaal stil te vallen. De laatste bocht voor Le Cassan is nogal scherp en met een serieus stijgingspercentage en dat was er teveel aan. We vielen kompleet stil, efkes toch want na een paar seconden kwamen auto en remorque terug in beweging ... naar beneden, dalwaarts ...  enfin, we zijn erin geslaagd de remorque te blokkeren aan de kant van de weg, hebben dat ding afgekoppeld en zijn met de auto slipsgewijze thuis geraakt.
Erg veel werk is hier in Le Cassan ondertussen niet verzet. Tis teinde van tjaar en ik moet me een beetje sparen, kwestie van in een goeie conditie te zijn om Kerstmis te vieren, alsook nieuwjaar en de dagen erna.
Geert is in ieder geval goed gestart. Aangezien we nu wat te ver wonen van ons kinderen hebben we voor kerstavond Karel en Marleen geïnviteerd en heeft Geert al haar culinaire mogelijkheden en kookkunsten op tafel gegooid. Het was verzorgd, het was mooi en ook belangrijk: het was heel lekker. Bind je een servet om de nek om het gezever op te vangen en lees verder.

Eerst waren er de hapjes:
Courgettemousse met handgepelde garnaaltjes
Duo van zalm met guacamole
Broccolimousse met bayonneham
Aardperensoepje met fois gras
dan soep:
Bisque van garnalen (gemaakt met zelfgepelde garnalen)
een voorgerecht:
Scampis en st. Jacobsvruchten met gewokte groenten en champagnesaus
als plat consistant:
Roti de biche met gebakken champignons, gekarameliseerd witloof en gratin dauphinois
en tenslotte, speciaal voor Karel:
Chocolademarquise met crème anglaise en vers fruit.

Zo’n exquise menu’s zullen natuurlijk ook te krijgen zijn als ge hier in l’Yserttout komt logeren. Volgens Geert is zo’n menu, met aangepaste wijnen, te doen voor 35 euro. Ik dacht dat we hier rijk zouden worden? 35 euro, dat zijn weggeefprijzen! Solden! Zullen we de logeerkamer(s?) al verhuren voor belachelijk weinig geld en dan zouden ze nog superieur voedsel verwachten? En een koffie met een cognac achteraf? Waarom geen Irish coffee? Toppunt zou zijn dat we dan ook nog mee aan tafel zouden moeten zitten en onderhoudend vertellen over Lescure Jaoul, de wijde omgeving en het dagelijkse leven der inboorlingen. Vergeet het, Geert moet koken en ikzelf zal, mits een niet onaardig supplement van een paar tiental euro’s, de borden met inhoud en saus en al voor jullie neus neerkwakken. En de wijn, schenk die zelf maar uit. Een handgepeld aardperensoepje met fois gras en gewokte crème anglaise, waarom niet!

Ik moet nog vragen aan Ann en Luc of ik hun leuke nieuwjaarstekst op de blog mag zetten. Aangezien ik het voor ons nogal toepasselijk vind doe ik het toch, bij protest kan ik het er rap weer afhalen.

Denk iets goeds,
denk iets lekkers,
denk iets geks,
of nog iets gekkers,
denk iets aardigs,
denk iets liefs,
maar hoe dan ook ...
iets positiefs!
Veel geluk in 2010.

Bedankt Ann en Luc!