Caravan…miserie….
geschreven op 26/06/2014
Toeval of niet maar drie dagen na mijn bezoek aan de préfecture in Rodez zijn de papieren bij ons aangekomen, opgedoken uit het niets! De poststempel was van twee dagen terug, dus lag het caravan-dossier wel degelijk in de préfecture van Rodez, afdeling “Carte grise”. Er was zelfs een handgeschreven briefje bij, beginnend met Bonjour en eindigend met cordialement, sympatieker kan niet. We moesten alleen nog passeren bij de “controle technique poids lourds” met de caravan en daarna alles terugbezorgen aan hun diensten. 
Bon, als we alleen nog maar het ledig gewicht moeten meedelen en die kontrole passeren, dan zagen we het zitten. De laatste keer in België waren de remmen vernieuwd, er staan nieuwe banden op en de lichten werken naar behoren, zou dus geen probleem mogen zijn. Zou ....
Afspraak donderdag om 9u45 in Onet-le-Chateau (120 km op en af), een vrij jonge dame wachtte me op en te oordelen naar de dikke map “caravan-controle” op haar bureau zou die controle grondig en secuur zijn. Bon, na de kennismaking aan haar bureau, ze heeft een kleine van 8 maanden en dat weet ik omdat haar collega vroeg of haar kleine nu al doorsliep s’nachts, zijn we de caravan gaan bekijken. Bekijk de onderste foto en geef toe, onze caravan, een Duitse Fendt 510, mag gezien worden. De dame, waarvan de kleine de vorige nacht volgens mij niet had doorgeslapen, begon met de ramen te inspecteren. Daar staan nummers op, en die moesten blijkbaar kloppen met de nummers op bladzijde één van haar dossier. Dat ging vrij vlot, tot ze aan het raam achteraan bleef haperen, ze bestudeerde dat nummer ( 43R-00837), keek terug op haar dossier, keek weer naar dat nummer, ik hoorde haar duidelijk zeggen, maar dan in het Frans, 43R, efkes terug naar het raam kijken, 00837, nee, dat klopte niet. Ik heb in al mijn goedertierendheid dat mens uit haar lijden verlost: het bewuste raam was niet meer het originele raam, dat was kapot en dus vervangen door een nieuw exemplaar, waarvan, indien nodig, een faktuur ten bewijze. Ik wou haar nog uitleggen dat mijn oudste zoon, die ondertussen al doorslaapt, de oorzaak was van het moeten vervangen van dit raam maar dit hoefde niet, de dame was toe aan het opmeten van de caravan, zijnde de lengte en de breedte. Afmetingen die duidelijk vermeld staan op bladzijde nummer twee van haar dossier maar goed, wie weet hadden we de caravan in de loop der jaren niet verlengd, met een terras bv. Of een extra slaapkamer, voor niet doorslapers. IK geef het niet graag toe, maar ik begon die controle echt boeiend te vinden. Ik mocht meehelpen aan het opmeten van de caravan, eerst de lengte, dan de breedte, de afmetingen waren correct, bladzijde drie van haar dossier werd omgedraaid. En of ze nu de binnenruimte van de caravan mocht controleren? Galant als ik ben heb ik voor haar het trapje klaargezet, de deur geopend en met een brede armzwaai haar uitgenodigd ons, sorry, Geert haar huisje te betreden. Ze wilde de frigo zien, het gasvuur en de verwarming. Toch spijtig dat ik dat niet op voorhand wist anders had ik in de frigo een flesje champagne van het betere merk klaar gezet en was ons bed netjes opgemaakt. OK, klein foutje van de eigenaars. Op bladzijde vier en vijf van het dossier kregen we geen goede punten.
Ik was er ondertussen vrij zeker van dat de controleuze met het niet doorslapend kind nog nooit een caravan van dichtbij gezien had en dat ze ongetwijfeld en recent een spoedcursus “caravancontrole” gevolgd had.
Punt nummer vier, of zo ge wilt, bladzijde zes, de lichten. Pinker links, pinker rechts, stoplichten, bladzijde vijf, opnieuw de remlichten en ten slotte het mistlicht. Voor we vertrokken in Le Cassan had ik de lichten nog gecontroleerd, ik wist dat alles naar behoren werkte, alleen, in volle zon is dat een beetje moeilijk om vast te stellen. Waarschijnlijk een examenvraag waarop ze gebuisd was: waar, hoe, in welke omstandigheden en in welke volgorde controleert men de caravanlichten?
We waren bijna een uur verder en de tijd was aangebroken voor het serieuse werk: ik werd verzocht om met de trekwagen en bijhorende (bijhangende) caravan binnen te rijden in de garage alswaar zich bevond een put, rollen voor de remtest en van die platen die trillen. Als ge u verveelt wegens het lange wachten kunt ge daarop gaan staan, dan komt ge net niet klaar maar eigentlijk mag dat niet. Daarop staan bedoel ik. Mijn ontgoocheling was groot, was immens, ze hebben de remmen niet gecontroleerd, ook niet de handrem, en vergeet het, niks geen trilplatenleute. Ze weten begot niet eens hoe je een remtest met een caravan doet! De dame, ge weet wel, van die kleine, is de trap nedergedaald, de garageput in gewapend met een zaklamp en haar dossier, geopend op bladzijde zeven. Een visuele inspectie van de remtrommels was haar opdracht en daar is ze ten volle in geslaagd. Er was een probleemtje met het serienummer dat ze dank zij haar zaklamp terugvond en dit zowel op de linker rem als op de rechter rem. Ge moet weten dat een caravan maar twee wielen heeft en er dus geen sprake kan zijn van remmen vooraan en remmen achteraan, tenzij een caravan met dubbele as maar dat was in de cursus caravankennis een specialisatie waar ze niet voor geslaagd was. Denk ik. Duizendtweehonderdvijftig (1250) kilogram konden de remmen aan, niet meer en niet minder zei de dame me. Ik zei haar nog dat minder zeker mocht maar dat was geen slimme opmerking en de sfeer werd er niet beter op. Dat onze caravan, zoals ik al zei, een Duitse Fendt 510, overal in Europa rondrijdt en ook overal goedgekeurd is met een maximum gewicht van 1600 kg mocht niet helpen. Om haar goede wil te tonen, of was het haar onkunde, heeft ze nog een collega opgebeld en helaas, volgens het serienummer op de remtrommels mocht ons caravan maar 1250 kg wegen want anders geen noodstopmogelijkheden en een gevaar op de openbare weg. Oei, ochgottekes en wat zijn we toch geluksvogels, al 12 jaar lang hebben we met die caravan heel wat steile en minder steile bergpassen gedaan en we zijn nog altijd niet in een ravijn neergestort alswaar we niet meer uit geraakten.
De dame, Gaubert C., ik had haar voornaam moeten vragen, had echter een elegante oplossing, ongetwijfeld ingefluisterd door haar collega: men vraagt aan de invoerder een nieuw identificatie-plaatje waarop een maximaal toegelaten gewicht (PTCA) vermeld staat van 1250 kg. 
Dat bevestig je dan i.p.v. het oude plaatje met een PTCA van 1600 kg, je neemt een foto en stuurt die door naar de controle technique. Weeral een zorg minder, want we zouden de caravan, die ondertussen maximum 1250 kg zou wegen, niet eens meer opnieuw moeten presenteren. Enfin, we hebben in vrede afscheid van elkaar genomen, net niet gezoend (een Vlaming zoent niet zomaar iedereen), wel handjes gedrukt en ik heb haar nog vele goede nachtrusten toegewenst. Trouwens, wat dat zoenen betreft: de Fransen, vooral die van het zuiden, die zoenen aan de lopende band, bij het begin van een dagtaak, na het einde van de werkdag, als ze elkaar tegenkomen op een parking of als ze moeten stoppen voor de péage, altijd maar twee (geen drie) zoenen en soms weten ze of zien ze niet eens wie ze zoenen. Wij Vlamingen, wij zoenen niet, wij geven elkaar een hand, een stevige handdruk en we kijken elkaar recht in de ogen. Als we zoenen dan doen we dat met ons ogen dicht.
Op de terugweg van Rodez zagen we iets voor Rieupeyroux een plaat met aanduiding: “bascule publique”. Geremd, weliswaar heel voorzichtig wegens te zware caravan en te lichte remmen, en die weegbrug opgereden. Resultaat? Na het insteken van twee euro in de automaat kwam daar een briefje uit, 1260 kg weegt dat ding nu, 180 kg minder dan de weegbrug in La Salvetat waar we enkele dagen terug 3 euro voor betaald hadden. Beetje verkeerd geijkt zeker? Ik ga Roger aanraden zijn koeien in La Salvetat te wegen, 180 kg extra vlees is mooi meegenomen.
Laten we nu even samenvatten: mits het aanbrengen van een nieuw identificatieplaatje valt het maximum gewicht van de caravan pardoes zo’n 400 kg naar beneden. Na het herwegen op de weegbrug in Rieupeyroux weegt dezelfde caravan leeg 180 kg minder dan in La Salvetat. . Ola, hier klopt iets niet: het leeggewicht van de caravan is 10 kg hoger dan het nieuwe maximum toegelaten gewicht van 1250 kg.
Wat betekent dat als Geert de caravan reisklaar maakt (de nodige kleren, voortent, gasfles, barbecue, watervoorraad, de nodige drank in de frigo, het scrabble-spel, ...) dat we bij een eventuele controle, bv. in Frankrijk, niet meer verder mogen rijden want veel te veel overladen, wegens een nieuwe PTAC van 1250 kg.
Omdat het me allemaal wat te veel wordt en ook onduidelijk heb ik daarstraks de dienst eens opgebeld en gevraagd naar mevrouw Gaubert C. (C van Caroline?): en ja, ze was akkoord, er is een probleem, dat het niet erg logisch is dat het gewicht leeg hoger ligt dan het gewicht beladen. Ze gaat me terugbellen, nog deze namiddag, ik wacht dus met verder schrijven.
Ze heeft teruggebeld: niks aan te doen, volgens bladzijde acht van haar dossier laten de remmen maar een gewicht toe van 1250 kg. Ten einde raad heb ik zopas de overigens heel vriendelijke invoerder gecontacteerd en omdat die het vrij vertaald “te gek vindt om los te lopen” zal hij zelf die technische controle opbellen en me op de hoogte houden.
Voor het geval er mensen zijn die denken dat ik alleen maar met die caravan bezig ben, ik ben nog wat houtblokjes aan het verzamelen tegen volgende winter. En zo manueel wat hout klieven, dat is goed om je frustraties weg te werken!