geschreven op 5/06/2014
Ik zit terug op die ongemakkelijke stoel, de plastiek-gordijnen zijn dicht en, het is een ruwe schatting, 1/4de van de blauwe Chimay is in het mini-glaasje uitgeschonken. Geert leest “De glazen kamer” van Simon Mawer, heel spannend, ik mag haar niet storen. Die gehuurde chalet, nr. 245B op camping “Village du Lac” is nipt bruikbaar, alleen een beetje vuil en de laatste twee dagen geen warm water. Bon, voor twee personen heb je geen kasteelruimte nodig maar trop peu is trop peu en ge moet er niet aan denken je buren uit te nodigen, er zijn welgeteld twee borden (waarvan een gebarsten) en twee kleine glazen aanwezig. Wel beschikken we over een terras, met een tafel en drie stoelen. We konden vanmiddag niet eens scrabbelen aan die tafel, die was gewoon te klein. Voor ons staat het vast, dit is een eenmalige ervaring, misschien komen de caravanpapieren ooit nog te voorschijn en kunnen we weer genieten van ruimte, comfort, netheid en glazen waar een trappist in kan uitgegoten worden. En anders, tja, anders wat? Tijd brengt raad en wijsheid, zelfs voor een 65 plusser, maar in mijn geval moet het dan wel een beetje rap gaan. In ieder geval, ik heb op “Tripadvisor” een vernietigende kritiek over “Camping Village du Lac” geschreven, kan een mens opluchten.
Omdat ik vannacht lag te woelen en te draaien in bed en ik aan schaapje nr.369 nog niet in slaap was ben ik terug opgestaan. Ik kon niet slapen omdat ik me afvroeg of het wel echt nodig is om die caravan door de Franse administratieve heksenketel te draaien? Na het nodige googelen blijkt dat je perfect met een auto met Franse nummerplaat waar een caravan met Belgische nummerplaat aanhangt moogt rijden. OK, dat is goed nieuws, maar omdat we geen domicilie-adres hebben in België moet iemand die caravan op zijn naam nemen. Daar dienen ons kinderen voor, die moeten hun moeder en hun vader graag zien en ik denk dat we bij lottrekking zullen bepalen wie de gelukkige eigenaar van onze caravan wordt, zij het alleen op papier. OK, met wat geduld en misschien wat geluk kan de Préfecture, de Veritas en de Dreal letterlijk en figuurlijk de pot op, ze verdienen niet beter.
Erg dringend is het allemaal niet. We mogen de caravan van Luk en Veerle gebruiken om in september de mountain-bike exploten van zoon Bart te volgen in Zwitserland en tussendoor moeten we thuis blijven want er komt veel volk.
Al bij al hebben we toch een leuk en afwisselend leven. Anne-Leen die graag danst en als er een optreden is zitten we op de eerste rij, Jan Willem die circusartist is en als ze ergens optreden zitten we eveneens op de eerste rij, Pieter die brandweerman is en als er een brand is zitten we ook .......... liefst op de achterste rij, Bart gaat een serieuse en best lastige mountainbike wedstrijd meedoen in Zwitserland en weeral is ons een tribuneplaats verzekerd. En Wim, Wim zorgt dat er af en toe wat rust is in ons bestaan, waarvoor dank. Dat zijn allemaal ons kinderen en dat we er fier op zijn!!!
Geef toe, ons 60-plus leven is redelijk gevuld en voldoende boeiend om het nog enkele jaren vol te houden.