L' YSERTTOUT.

Avonddienst.

geschreven op 2/06/2008

Al bij al is het voor een chauffeur die de late dienst rijdt op lijn 651 een rustige job. Weinig of geen volk op de bus behalve rond vier, vijf uur als de scholen gedaan zijn. Dan krijgt ge nogal wat jeugd mee die in Meerbeek of Everberg afstapt, maar die hebben allemaal een abonnement, dus daar heb je geen werk mee. En het mag dan ook wat vooruit gaan, deuren open vooraan, deuren open achteraan en laat ze maar binnenstromen. Het oogkontakt is voor een andere keer. Dat is heel klantvriendelijk want die kindjes willen na een vermoeiende schooldag zo vlug mogelijk bij hun mama en hun papa zijn. Als ze alleen maar bij hun mama of alleen maar bij hun papa willen zijn, dan zijn dat misschien kindjes van gescheiden ouders. Dat is heel droevig.
Naarmate de avond valt wordt het steeds kalmer en daalt de rust neder over De Lijn. Het spitsuur is voorbij en de dorpswegen worden zo goed als verkeersvrij. Tijd om te dromen, vakantieplannen te maken of na te denken over toekomstige cursiefjes.
Wie mijn blog al langer volgt weet dat ik dat eigenlijk niet zo leuk vind: al dat rustig gedoe, dat rondtjokken van dorp naar dorp en wachten aan haltes op volk dat maar niet wil komen… Misschien heb ik te lang als zelfstandige gewerkt, maar voor mij mag het best ietsje drukker zijn. Trouwe lezers weten dat ik een hekel heb aan doelloos rondrijden met lege bussen, nieuwe “Yserttout"-lezers weten dat nu ook.
Nu heb ik wat te veel tijd om te fantaseren, om rond te kijken, om te zien of alles wel in orde is. Tiens, juist, wat dat in orde zijn betreft, zouden die zonneschermen gemaakt zijn? We zijn immers al 14 dagen verder, er zal toch wel al eentje hersteld zijn? Straks na mijn dienst eens gaan kijken. Ik rij als een der laatste de garage binnen en zowat alle andere bussen staan er dan. Eerst moet er wel getankt worden, zo’n 140 à 160 liter en de ontvangsten geteld, 2 tot 4 euro.

Mensen die het lezen beu zijn, wel, die kunnen wat prentjes kijken.
Ik heb van ons buren in Le Ran foto’s gekregen van de betonvloer in Le Cassan. Het ziet er goed uit. Zondejammer dat ook ik alleen maar foto’s kan bekijken. Nog 38 dagen.







Maar nu moet ik gaan werken, tis te zeggen, met de bus rijden. Fietsend overbrug ik de tien km naar de Staca, een ideale afstand om mijn conditie wat te onderhouden en een al te geprononceerde buik te vermijden. Ik wil er ondertussen Lieve, van de bureau, op wijzen dat ondanks haar voorspelling van een drietal jaar geleden, ik nog steeds niet rondloop met een chauffeursbuik, en ook geen bierbuik, want ik hou het bij wijn. Rode wijn, dat is goed voor mijn hart.  Ok, en nu ik moet dringend weg, ik heb nog juist 25 minuten en dat is een beetje nipt.