geschreven op 2/07/2014
En of die caravan nu 1260 kg weegt of 1460 kg, het kan me geen moer meer schelen. Het hoogstnodige papier, het “Certificat de conformité” is vanmorgen per post vanuit Strasbourg toegekomen. We kunnen nu rechtsreeks naar de Préfecture in Rodez gaan met de juiste papieren zonder ons nog iets aan te trekken van de negatieve adviezen van de mensen van de technische controle of van de bureaucraten van de Dreal. Ik kan of mag er niet teveel uitleg aan geven maar een paar telefoontjes en de tussenkomst van de invoerder heeft alle problemen opgelost, waarvoor onze oprechte dank. En pas op, het was een gratis service, ik wens de invoerder van Fendt-caravans in Frankrijk nog een lang en gelukkig leven toe. Eigentlijk gaan we maar helemaal gerust zijn als we die grijze kaart hebben en de nummerplaat aan de caravan hangt. Volgende week ga ik naar Rodez, duimen maar.
Natuurlijk hebt ge ondertussen de nieuwe layout van de blog gezien. Geef toe, leest veel beter. Dat geeft Bart, van Static, voor mij op een rappeke gedaan. Static maakt websites en webapplicaties en dat voor firma’s zoals Dockx en Duvel en Flanders Today en L’Yserttout !! Goed bezig zeg ik altijd tegen Bart en dat loont zich.
Om de jeugd, en meer speciaal ons klleinkinderen te plezieren ben ik een kamp aan het bouwen: “La petite l’Yserttout”. Ze gaan zich kunnen terugtrekken in een versterkt fort met een fantastisch uitzicht op de omgeving. Ik sta ondertussen wel al redelijk wat verder dan op deze foto. Er is al een balkon gemaakt, het dak is tegoei geïsoleerd tegen toekomstige zomerhitte en vandaag ben ik gestart met het voegen van de binnenmuren. Met de overschot van de terrastegels ga ik er een vloerke leggen maar dat is voor binnen een paar dagen. Wat we met de trap gaan doen weet ik nog niet goed. Liefst zou ik er een ophaaltrap voor maken, soort ophaalbrug, zodat wanneer de vijand aanvalt ze niet bereikbaar zijn en zich kunnen verdedigen door emmers vol brandend pek en ganzevederen naar beneden te gooien. Om het iet of wat kindvriendelijker te maken zou ik dat pek kunnen vervangen door een waterstraal. Niemand kan me uitleggen waarom, maar op het leidingwater dat hier toekomt staat 10 kg druk en dat is best heel veel. Ik ga dat met zoon Pieter bespreken, hij weet alles af van slangen en hoge druk en veel water. Ik zie het al gebeuren, terwijl wij op het terras genieten van een pastis kunnen die kinderen ons besproeien met een ferme straal water. Teveel water in de pastis mag niet dus misschien toch een drukregelaar tussenzetten zodat het een pisstraaltje à la Opastis wordt dat flauwkes van hun balkon naar beneden drupt. Zo moeilijk kan dat niet zijn: de afstand tussen hun balkon en ons terras is 12m34, de binnendiameter van de waterslang is 43 mm en de druk is 10 kg. Deel dat door drie en vermenigvuldig dat met twee glazen pastis en ge weet op hoeveel die drukregelaar moet afgesteld worden. Ze gaan me wel moeten dankbaar zijn: werken in dat kinderverblijf kan ik alleen maar in een gebogen houding of op mijn knieën, ze moeten me minstens met hun spaarcenten de “Iboprufen 600 mg” terugbetalen en hun moeders moeten dagelijks mijn pijnlijke rug masseren. Het is vooral mijn linker schouder die pijn doet. Geert zegt dat het gewoon een beetje artrose is en dat de meeste mensen van mijn leeftijd daar last van hebben. Geert zegt ook dat ik moet ophouden met de ganse dag te zuchten en te kreunen en te kermen van de pijn. Vrouwen weten niet wat afzien is!
Bijvoegsel:
Iemand vroeg me waarom met pek en ganzevederen? Dat die dat nu niet snapt!? Pek dat krijgt ge gratis als ze de wegen aan het asfalteren zijn: een pint ruilen voor een emmer dampende verse pek of teer, dat werkt altijd. Ganzen en eenden en andere kwek-kweks lopen hier voldoende rond. Regelmatig stikt er zo eentje wegens te veel graan in de strot geduwd om de lever te doen opzwellen en dan krijgt ge de veren gratis. De lever, de lekkere foie-gras kunt ge er eventueel bijkopen. Goed, er staan dus enkele emmers pek en vier zakken veren klaar in hun kamp “Le p’tit l’Yserttout” om de vijand uit Cadoulette te verslaan. Eerst kappen ze de pek naar beneden die dan lekker plakt en brandt op de bijna gaar gebakken vijand maar omdat dat geen zicht is voor onze onschuldige kleinkindjes gooien ze die veren achterop, twee zakken tegelijk worden uitgeschud. Dat vormt dan een mooi wit tapijt en al die vederen die zo vredevol naar beneden dwarrelen dat zorgt voor mooie foto’s, om aan opa en oma te laten zien. Duidelijk?