geschreven op 25/09/2013
We hadden geluk, in het “Museo Santuarios Andinos” lag de wereldberoemde mummie van de kleine Juanita te kijk. Normaal wordt dit Incameisje dat 550 jaar geleden geofferd werd aan de goden bewaard in een diepvries in de universiteit maar 4 maanden per jaar kan het publiek zich verwonderen over de gave toestand van Juanita. De uitleg en de rondleiding wordt gedaan door studenten van de universiteit en onze knappe jongedame deed dat zeer goed en in een perfect Engels (http://www.ucsm.edu.pe/santury en nee, dit is niet het adres van die knappe studente.)
Voor de reservering van onze verplaatsing naar Puno en het verblijf voor het Machu-Picchu bezoek hebben we minder geluk. In de bus (toch maar Cruz del Sur genomen) zitten we apart, kunnen we niet eens elkaars handje vasthouden en in het hotel zijn het aparte bedden, kunnen we niet eens ....
Waar was ik gebleven in het vorig verslag? Juist, we zaten op de bus richting Cruz del Condor.
We reden door putten waar een volwassen 4x4 voor terugschrikt, we reden door kleine dorpen met die grote bus en dat zie ik geen enkele Staca of De Lijn chauffeur nadoen! Het comfort kon iets beter maar het Andes gebergte is indrukwekkend mooi. We waren de enige toeristen op de bus, iedere (normale?) toerist neemt de airco- gekoelde toerbussen waar ze veel geld voor betalen en die stopt aan iedere plaats waar verkoopsters proberen hun koopwaar te slijten. We zijn blij dat we alles zelf regelen, we beleven meer, we zien meer van het lokale gebeuren en we sparen geld uit, denken we. Dat was ook zo op de Cruz del Condor, nadat de Condors er hun rondjes gedraaid hadden, en om een of andere reden doen ze dat maar tot 10u00 en verdwijnen de toeristen in hun bus op weg naar de volgende verkoopstandjes. Zo niet wij, omdat het volgende dorp maar op 8 km lag hebben we gewacht op een collectivo. Een paar uur wachten gezeten op een muurtje en omringd door de Andes-pieken en aan ons voeten de diepste canyon ter wereld (toch eens nakijken) is onbetaalbaar. De verkoopsters, allemaal in prachtig gekleurde klederdracht waren ondertussen hun koopwaar aan het inpakken in grote zakken, hele grote zakken. De collectivo die arriveerde was een Hyundai-busje met negen plaatsen, er waren vijftien wachtende verkoopsters en wij twee zodat we er ons bij neerlegden dat we zouden moeten wachten op een volgend busje. Eerst werd de bagage, de zakken met truien, mutsen en dekens op het dak geladen en vastgesjord. Ik schat zo’n twee meter hoog maar Geert zegt dat ik overdrijf. OK, maar dan minstens anderhalve meter. Met stijgende verbazing zagen we de dames een voor een in het busje verdwijnen. Toen als nummer 10 of 11 een vrouw instapte met ook nog een kleine op haar rug waren we ervan overtuigd dat dit slecht zou aflopen. Die kleine zou geplet worden, dat kon niet anders. Dat kon wel anders, het kind werd uit de doeken gedaan en vlot over de hoofden heen kreeg het zijn plaatsje. Alle vijftien wurmden zich naar binnen en toen deden ze teken dat het ons beurt was. Wij mochten naast de chauffeur gaan zitten, de Peruaanse gastvrijheid kent geen grenzen, of in dit geval, plaatsen. Je gelooft het niet maar na een paar km stond er een vrouw met bagage teken te doen dat ze ook nog mee wou. Eerst vroeg de chauffeur of het kon en na instemmend geknik van de dames vond die warempel nog een plaats in het busje. Als we achter ons keken zagen we alleen maar hun felgekleurde en typische hoedjes, van de vrouwen zelf was niets meer te zien, zo dicht zaten ze op elkaar gepakt.
Bon, het is nu 23u30, ik geraak terug in mijn normale ritme. Ik ga een cerveza halen aan de receptie van het hotel, gezondheid en het vervolg van het reisverslag is voor een andere keer. Geert slaapt, dus de fouten moet ge zelf verbeteren.