geschreven op 15/10/2013
Deze namiddag heb ik mijn laatste steile wandeling gedaan, ik zweer het! Hier in Aquas Calientes zijn er alleen souvenirshops, hotels en restaurants, alles is gericht op toerisme, op de bezoekers van de Macchu Pichu. Behalve de warmwaterbronnen, Geert had daarover gelezen en wist me te overtuigen, zo’n heet bad dat lichtjes naar zwavel stonk zou ons vermoeide ledematen, met nadruk op onderste ledematen, deugd doen. We volgden de pijlen richting de bronnen, altijd maar hoger en hoger, altijd maar verder en verder. Bijna een uur hebben we tussen Peruvianen en enkele toeristen in het warme water bekomen van de zoveelste klimtocht. Het was verboden te zwemmen in die baden en als ge iets wilde drinken moest ge zwaaien richting bar, een ober bracht je dan je drankje. Je kon een zwembroek of badpak huren maar zo te zien bij collega-warmwatergenieters kende niet iedereen zijn juiste maat, de een had iets te spannend aan terwijl de ander laat ons zeggen ruim in de kleren zat. Een had gewoon zijn jeans nog aan, een eerder gezette dame had een soort slaapkleed over haar ondergoed aangetrokken, een moeder zat op het trapje haar kleine de borst te geven, een hoogblonde toeriste (Zweden?) had een piepkleine bikini aan, enfin, er was voor elk wat wils. Goed trouwens dat die moeder op dat trapje zat anders was die kleine verdronken. Goed ook dat het water nogal troebel was want een nat slaapkleed dat aan je vel plakt, tja ... geen commentaar. Geert had in al haar voorzienigheid ons zwemgerief bij, mee vanuit het verre Cassan.
Met de laatste trein zijn we teruggekeerd naar ons hotel in Ollantaytambo, glaasje wijn, goed geslapen, zelfde pover ontbijt en dan moet ik even nadenken want feitelijk zitten we al in Lima, dus werk ik met flashbacks, niet simpel. Wie denkt dat we op iedere verplaatsing al ons bagage (5 stuks) meesleurden heeft het mis voor. Het grootste deel (3 stuks) hadden we in Cusco gelaten, in Hostal Frankenstein, een rugzak bleef in Ollantaytambo en om de laatste rugzak zo licht mogelijk te maken voor het bezoek aan de M.P. was een deel van de inhoud in Aquas Calientes gelaten, in de Cusi-Backpacker.
Ik weet het terug, na dat minder goed ontbijt zijn we met een collectivo naar Pisac gereden omdat daar een gekende grote zondagsmarkt is. Een paar kleinigheden hebben we daar gekocht, echt niet veel want we hebben geen plaats meer vrij. Die extra draagtas die we gekocht hebben zit ook al vol dus gedaan met aankopen doen. Van Pisac ging het naar Cusco, Hostal Frankenstein, om ons bagage te recuperen en een keer te overnachten om de maandag met Peruvian Airlines naar Lima te vliegen. De Boeing 737 had 4 uur vertraging dus zijn we terug naar Cusco centrum gegaan, een terrasje gedaan en toch nog een kleinigheid gekocht (we kunnen het echt niet laten) om dan te voet terug te wandelen tot aan de luchthaven, anderhalf uur stappen, voor opabus tegenwoordig een fluitje van een cent.
Als een vliegtuig drie kwartier met draaiende motoren ergens opzij van de startbaan blijft staan en als datzelfde vliegtuig al vier uur vertraging had, dan mag je toch veronderstellen dat die Boeing 737 een technisch probleempje heeft of had? We zijn veilig geland in Lima maar wel 5 uur later dan voorzien en dat terwijl Geert beloofd had te koken voor de ouders van Soledad. Geert had nog een uur tijd voordat de ouders en dochter thuiskwamen dus is het spaghetti geworden.