L' YSERTTOUT.

Alhambra.

geschreven op 26/10/2011

Vandaag ben ik heel flink geweest. Honderden meter te voet gestapt, veel trappen op en af gedaan en het Alhambra bezocht. Voor mensen die nog minder weten dan ikzelf: het Alhambra ligt in Granada, is heel oud en heel groot. Vooral dat laatste hebben mijn voeten geweten. Geert had de toegangsticketten via internet besteld en dat is maar goed ook. Er mogen maximum 66OO bezoekers per dag binnen (waarom geen 7000?) en wie niet gereserveerd heeft kan ernaar fluiten en eventueel de volgende dag terugkomen. Wij niet dus, dank zij Geert. En het was ook goedkoper via internet, 8 euro i.p.v. 13 euro. Had ons Geert een moeilijk moment? Een moment van verstrooidheid of geïnternet vlak na de aperitief? Ik weet het niet maar het 8-euro ticket is voor de beperkte omgang, de 13 euro zijn voor de full monthy! Bijgevolg mochten we het schoonste deel, het Nasridenpaleis niet binnen, het deel waarvoor uiteindelijk alle toeristen naar Zuid-Spanje afzakken. We hebben ons moeten beperken tot het oudste gedeelte, het Alcazaba, volgens de Trotter het minst boeiende (de Trotter heeft gelijk) en tot een wandeling door de tuinen en het Generalife. Eind oktober zien de tuinen zelfs in het zonnige zuiden er een beetje verslenst uit, ogen een beetje droevig. Enfin, soit, ooit gaan we terug voor een volledige rondgang, voor de volle 13 euro.
Van en naar het Alhambra rijden vanuit het centrum van Granada mini-busjes die met een rotvaart door supersmalle straatjes scheuren. Ook heel interessant.  Diezelfde straatjes hebben Geert en ik in de namiddag doorgekuierd en hebben een restaurantje meegepikt (aangeraden door de Trotter en de Trotter heeft altijd gelijk). Als voorgerecht kregen we gefrituurde aubergineschijfjes met een honingsausje, super lekker, een bezoek aan het Alhambra waardig. Zelfs met een begin van pijnlijke voeten vind ik dat slenteren door die smalle straatjes en mensen bekijken best leuk. Om onze cultuurdag af te ronden hebben we op een pleintje naast de kathedraal een koffie gedronken en pas op, we zijn de kathedraal ook binnengestapt, met mijn pijnlijke voeten. Voor mij viel dat ietwat tegen, altijd die droevige gezichten, altijd die doorboorde ledematen en bloed dat druipt en altijd van die devote onnozele maagden die liefdevol omhoogkijken naar wat onze Redder, onze Heiland moet voorstellen? Toch niks opbeurend aan? En als je goed rondkijkt dan zie je heel wat kerkgangers die mits een beetje aanpassing, mits een beetje schmink en een paar doornen op hun hoofd best zouden kunnen figureren op een van de vele taferelen. Ieder zijn goesting, zeg ik altijd. Alhoewel dat de honderdman die met zijn zweep enkele schijnheilige laatkomers de kerk buitenranselt met wel kan boeien, dat is zoals nu in het Alhambra, er mogen er 6600 binnen, de rest heeft pech.
We hebben een hesp gekocht. Niet de eerste de beste hesp maar een kwaliteitsprodukt van Trevelez. Volgens de Trotter (en de Trotter ….) benadert die hesp de kwaliteit van een Pata Negrahesp maar is betaalbaar. Zeven kilo, been inbegrepen en 75 euro aankoopprijs. Geert sputterde eerst wat tegen maar ik heb haar kunnen overtuigen: Geertje, zei ik, één keer de auto niet voltanken en we hebben die hesp teruggewonnen.  Honderden van die varkensbillen hingen er in dat warenhuis en het is al jaren dat ik daar verlangend naar kijk en de geur opsnuif. Dat die geur nu voor enkele dagen, weken nogal doordringend in de caravan zal blijven hangen nemen we erbij. We gaan trouwens toch een mobilhome, een campingcar kopen. We hebben een heel schone occasie gezien op de Franse tweedehandsmarkt en later, als we veel euros rijk zijn, gaan we die kopen. Tenzij we van gedacht veranderen want de discussie tussen caravan-adepten of motorhome-verslaafden is zoals de discussie tussen een zelfstandige en een werknemer: er komt geen einde aan, alles heeft zijn voor en zijn tegen. Het zal nog niet voor subiet zijn want, om een goede vriendin van Geert te citeren: “ze hebben nog geen nagel om aan hun gat te krabben en dat spreekt van een mobilhome” … tja, van uw vrienden moet ge het hebben.
Om deze dag, avond sober en spaarzaam te eindigen, denk aan de kampeerauto, hebben we maïs gegeten. Twee maïskolven laten koken en als ze gaar zijn, de kolven konijnsgewijze afknabbelen. Best lekker, mits wat zout, wat peper en vooral, flink wat echte boter. Ongetwijfeld zeer gezond maar ge moogt niet overdrijven met de boter, zegt Geert.
Ik ga deze dag nog niet eindigen, ik ga nog wat lezen. Onovertrefbaar is het lezen van een goed boek in onze caravan. Er brandt een zacht sfeerlicht op 220 volt, op mijn boek valt een spot van 12 volt en ikzelf zit half liggend in de kussens Tom Lanoye te lezen. Sprakeloos. Doe of denk wat ge wilt maar deze perfecte leestoestanden zijn nergens te evenaren. Alleen al voor die leeshoek zal de overstap naar een kampeerauto moeilijk, zoniet onhaalbaar zijn. En daar we toch geen nagel hebben om …
Morgen gaan we naar Ronda, daarna een paar dagen Cordoba om dan naar huis te rijden, twee dagen ofte 1300 km met de caravan achter de auto omdat we geen mobilhome hebben. Nog niet hebben! Maar eerst ga ik Tom Lanoye’s “Sprakeloos” uitlezen en later, veel later, als we een kampeerauto hebben begin ik aan “Kartonnen dozen”. Of heb ik die al gelezen?