geschreven op 17/01/2009
Toch wel opvallend, ge vertelt uw collega’s dat ge een geval van agressie op uw bus meegemaakt hebt en ze vragen direct of het een “zwarte” was! Wat, gene zwette? Dan toch minstens ne donker-gekleurde? Nee mensen, ik heb mot gekregen van een ordinair Vlaams stuk onbenul.
En waarom? Omdat mijn dienst om één uur s’nachts er in Kortenberg opzit en en omdat die zatte medemens absoluut nog naar Leuven wilde. Pech, want ik was de laatste Lijnbus en er rijden op woensdagavond na één uur geen bussen meer, niet naar Brussel, niet naar Katmandoe en jammer genoeg ook niet naar Leuven Centraal, waar zo’n agressief drankorgel eigenlijk thuishoort. De klootzak, ik dus, wilde niet naar Leuven rijden, en hoe moest hij dan thuisgeraken en wie dacht ik wel dat ik was? Voor ik kon antwoorden dat de naam niet klootzak is maar wel opabus, althans voor de vrienden, had ik al prijs. Baf en een rake linkse tegen mijn kaak. Enfin, het was eerder een schampschot want ondanks mijn al redelijke hoge leeftijd zijn mijn reacties nog vrij goed en kon ik nog net een afwijkende beweging maken.
Op zo’n moment stel je vast dat je als chauffeur een weerloos slachtoffer bent, in ieder geval schrijver dezes toch want ik ben niet getraind in eender welke gevechtstechniek, wat héél jammer is, achteraf gezien. Je zit daar achter je stuur, naast u staat er een individu dat duidelijk aan het doordraaien is en ge kunt alleen maar afwachten. Uw wijsvinger opsteken en zeggen: “Maar meneer toch, dat mag niet hoor!” helpt niet want hij luistert niet. Staat alleen maar te schreeuwen en met zijn vuisten tegen de deur te slaan en je ziet zo het bloed van zijn hersenen naar zijn ballen afzakken, voor zover hij hersenen heeft natuurlijk. Het kost me geen moeite om toe te geven dat ik serieus schrik had en schietgebedjes las en al afscheid aan het nemen was van mijn geliefde en mijn kinderen en mijn kleinkinderen en mijn toekomstige achterkleinkinderen. Net toen ik me afvroeg van welke vrienden ik ook nog afscheid moest nemen stapte hij uit. Niet na nog een soort karatetrap te geven tegen dat geel etiketmachien, het pro-data toestel voor de kenners. Geïnteresseerden kunnen nog altijd de afdruk van zijn schoenzool bewonderen op dat toestel. Het zou me geen eens verwonderen dat je die afdruk ook regelmatig kunt bewonderen op zijn vrouw en kinderen.
Natuurlijk had ik op de alarmknop geduwd. Dan gaan uw vier pinkers aan, komt er op de film: “Help, politie gevraagd”, en kan de dispoatching in Leuven gedurende één minuut meeluisteren naar wat er zich in uw bus afspeeld.
Aan het Craenenplein in Kortenberg zijn tegenover de halte 2 cafés, wel, die mensen waren alleen maar verre-afstand-toeschouwers. Heel geruststellend.
Na die bewuste minuut roept de dispatching u op via de boordradio en vraagt of ze de politie moeten verwittigen? Nee, liever koningin Fabiola. Prins Philip mag ook.
Toen ik al de garage binnengereden was, mijn bus getankt, mijn rekening gemaakt en klaar stond om (met de fiets!) naar huis te rijden kwam de politie eraan en vroeg of ik klacht wilde neerleggen, tegen onbekenden? En hoe die onbekende eruit zag? Tja, hoe ziet een onbekende eruit? Niet dus. Ik wil niet zagen maar ik zou durven Mitterand citeren en zeggen: “Et alors?”
Al bij al denk ik dat het best was dat ik (uiterlijk) rustig achter mijn stuur ben blijven zitten en (redelijk) kalm ben gebleven. En volgens mijn bescheiden mening is er geen andere optie want tenzij je fysiek tegen zo iemand opgewassen bent heb je geen enkele uitweg en zou de enige oplossing een volledig afgesloten bestuurdersplaats kunnen zijn. Niet erg sociaal, wel veilig.
Voor de toekomst heb ik wel een oplossing. Als ik nog eens de laatste dienst doe die eindigt in Kortenberg en men vraagt mij of er nog bussen zijn naar Leuven? Natuurlijk meneer, binnen een kwartiertje komt nog een 358 die tot Leuven rijdt. Ook niet erg sociaal, wel veilig. Dank u wel, chauffeur.
Hm, toch denk ik dat mensen een echt chdoclaoekoekje lekkerder zullen vinden dan een gesimuleerd koekje. Probleem is echter, dat mensen na een tijdje gewoon niet beter meer weten. Zo vind ik zelfgemaakte kippensoep veel lekkerder dan kippensoep uit blik, of uit een pakje, maar veel mensen weten niet eens meer hoe ze zelf kippensoep kunnen maken.Zo zal een gesimuleerde religieuze ervaring waarschijnlijk ook wel anders zijn als een echte religieuze ervaring. Misschien dat mensen door zo’n helm echte ervaringen wel meer weten te waarderen!
geschreven door Karin op dinsdag 06 november 2012
Haat en liefde zijn ekraas gelijken, de een kan niet zonder de ander. Je kunt niemand haten zonder liefde en vice versa, wees dus nooit bang iemands liefde kwijt te raken, dat gebeurt niet zomaar ook al lijkt dat soms zo. En nee, je kunt niet alles alleen; soms moet je inderdaad vertrouwen op het lef van een ander en soms moet je accepteren dat ze dit niet op kunnen brengen. Dat zal je frustreren en kwaad maken, maar ook dat hoort bij de liefde. En uiteindelijk zal de liefde winnen van het gelijk, want zo is de liefde! suc6
geschreven door Yucille op donderdag 08 november 2012
Het diep-trieste van religies is dat die woredn gebruikt om anderen wat op te leggen. Het is ook diep-triest dat de aanhangers van die religies enerzijds zeggen dat hun god/goden almachtig is, maar anderzijds daar in hun daden niet van doen blijken. Ze steken hun god/goden een helpende hand toe omdat die kennelijk niet in staat is om op een dag des oordeels over de zondaar te oordelen. En gelukkig weten de gelovigen wat die god/goden precies wil. Het is diep-triest dat pogingen om een mens (ik wil het woord kind hier niet gebruiken) een gezonder en daardoor hopelijk gelukkiger leven te bezorgen in de kiem woredn gesmoord. Toegegeven, al dat gedonder met embryo’s is voor gelovigen ook wel erg vervelend. De ziel gaat een rol spelen zodra de bevruchting van een eicel heeft plaatsgevonden, zeggen ze (hoe houd je anders abortus tegen). Maar ja, als wetenschappers (of moeder natuur) een 1 keer gedeelde bevruchte eicel delen, dan krijg je twee individuen. Hebben die dan elk een halve ziel, of groeit die weer aan, of heeft maar een van de twee een ziel. Want als ik mijn been schaaf, loop ik dan niet de pech dat mijn ziel dan net met mijn vel verdwijnt?. Allemaal akelige gedachten voor gelovigen, dus maar liever niet nadenken en de problemen bij een ander neerleggen.Maar wat wil je ook, met bijv. een religie die maar 1 god heeft, die zijn eigen zoon is, en die nadat hij zichzelf heeft geofferd ten behoeve van de mensheid (net als een WO II soldaat op het strand in Bretagne) als bij een wonder weer doorleeft. Alsof hij zou kunnen sterven (duh, hij is toch een god?!). Of een andere religie met dezelfde god maar andere leefregels waarvan de (laatste) profeet een meteoriet steelt van een naburige stam en er mensen 7 rondjes om heen laat lopen opdat die terecht komen waar die meteoriet ooit vandaan kwam. En al die dwalende geesten moeten woredn gerespecteerd en mogen bepalen hoe een ander mens leeft, lijdt, en sterft.Bert
geschreven door Eduardo op dinsdag 06 november 2012