L' YSERTTOUT.

Aftellen.

geschreven op 14/10/2008

Wat las ik deze morgen, vrijdag 14 november in de krant? Saskia Schatteman werkt voor De Lijn en ze werd bekroond tot “Marketeer van het Jaar”. En om even De Morgen te citeren: “Het is de vrouw die ervoor gezorgd heeft dat uw tram- of buschauffeur geen tijd meer verspilt aan ticketjes verkopen!” Dat is kras, want op een paar euro na weet ik het niet meer, maar deze week heb ik voor een goeie driehonderd euro aan ticketjes verkocht op mijn bus. Ofwel ben ik een zeldzame uitzondering en mogen ze mij verkiezen tot “Commerciëel Lijnchauffeur van het Jaar” ofwel heeft mevrouw Schatteman nog nooit het openbaar busvervoer gebruikt. Toch niet de laatste drie jaar. Toevallig weet ik ook, en dat kunnen mijn collega’s bevestigen, dat tickettenverkoop op drukke lijnen zoals de 358, meer dan 100 euro per dag kan bedragen. Met andere woorden: de chauffeur moet dan minstens 50 keer een ticket verkopen, geld wisselen, ondertussen abonnementen kontroleren, vriendelijk blijven en oogkontakt maken. En vooral geen tijd verspillen met ingebeelde ticketjes verkopen, bijvoorbeeld. Tenzij je geluk hebt en op een van die succesvolle lijnen naar Zaventem Luchthaven (Brussels Airport) rijdt. Dan heb je tijd zat wegens weinig of geen reizigers. Maar misschien val ik in herhaling en wisten jullie dat al? Ah zo. En weet ge waar De Lijn vooral succesvol in is? In het interpreteren en manipuleren van cijfers en statistieken. Zeg dat opabus het gezegd heeft. Dat hij het gezegd heeft. Opabus.
Bon, genoeg daarover, er is toch geen mens die luistert en voor mijn pensioenleeftijd zal er wel niets meer veranderen. Nu nog exact 149 werkdagen en ik zal voor de laatste keer mijn bus voltanken! Zal ik dan, woeha, in een diep zwart gat vallen? Doelloos en depressief in kamerjas door het huis slenteren? Of met een zatte kop snikkend Lijnbussen nastaren? Dat moet vreselijk zijn, je werk zo graag doen dat je angstig je pensioen afwacht. Wel, ik kijk daarnaar uit, naar dat pensioen. Voor mij is vijf jaar Lijnen voldoende geweest, zeker als ik geen definitieve hersenschade wil oplopen en nog normaal wil functioneren in de maatschappij.
En dan, echt waar, beloofd, dan zal ik alleen nog leuke en interessante artikeltjes schrijven. Over ons nieuwe leven in Le Cassan en over de koetjes en de kalfjes en de buren. En over de vorderingen in het huis en over hoe erg we ons kleinkinderen missen. En wat kleinkinderen betreft mag ik in het meervoud spreken want er zijn er nog een paar onderweg, hun moeders zitten nu zo ergens tussen de bevruchting en het werpen, sorry, het bevallen.
Mara zal ons niet in de steek laten, zoveel is duidelijk. Ze is al volop aan het leren telefoneren, in het Frans en in het Nederlands. En voor de zuiderse zon is ze nog op zoek naar een gepaste zonnebril.