L' YSERTTOUT.

Aan Marc Vervenne

geschreven op 2/01/2009

Dag Marc,

Op het trouwfeest van zoon Pieter heb ik een oude vriend teruggevonden. Aan tafel verdedigde hij met zoveel vuur, met zoveel verve uw beleid, was hij terecht hoogst verontwaardigd over de niet-verlenging van uw mandaat, dat het me deugd deed en ik dacht: die man weet wat hij vertelt, die verdient een verblijf in Le Cassan.
Voor alle zekerheid heb ik zijn CV nog eens nagekeken op “www.kuleuven.be” en dat was een meevaller. Professor Eddy Decuypere van de faculteit landbouw doet iets met dieren, meer bepaald is hij gespecialiseerd in kiekens. Dat komt geweldig goed uit: Lea, ons 82-jarige buurvrouw in Le Cassan heeft nog één kieken en dat beest legt geen eieren meer wegens sterk dement en beginnend palliatief. Goed, ik zal Eddy inviteren en hem een week, maximum tien dagen geven om zijn kunnen te bewijzen en mij bij mijn ontbijt een vers eitje te presenteren.
En Marc, ook al ben ik helemaal niet thuis in de universitaire wereld, weet ik niets af van universitaire intriges of jaloersheid, ik kan je ontgoocheling begrijpen. Vooral omdat er tussen ons een paar frappante gelijkenissen zijn:

* we besturen alletwee iets: ik een bus van de Lijn, jij de Leuvense universiteit,
* ik ga op 31/7/09 op pensioen, jij neemt op 31/7/09 een uitgebreide sabbatical,
* ik zal eind april voor de tweede keer opa worden en jij zult eind april voor de tweede keer opa worden.

Maar juist in dat laatste zit een groot verschil: terwijl jij dan tijd zult hebben om het nieuwe kleinkind vast te pakken, te knuffelen en onnozele woordjes tegen te zeggen zal ik alleen telefonisch kontakt kunnen hebben, daar in het verre Cassan. Je kent dat, de ouders zullen bellen en zeggen: “wacht, nu gaat hij of zij iets zeggen tegen opa.” De eerste maanden hoort ge met wat geluk een puf, een boerke, de volgende maanden is er gewoon een doodse stilte. Vroeger duurde dat niet lang want een telefoon naar het buitenland kostte geld. Nu, met dat gratis internet-telefoneren duurt die stilte eindeloos.
Wel, daar heb ik een oplossing voor. Gezien je vele toekomstige vrije tijd en je voornemen om weer bij te lezen stel ik een verblijf in Le Cassan voor, in l’ Yserttout. Ik beloof je de meest rustige plaats en het koelste plekje in de schaduw om bij te lezen, om “Prediker” te herlezen. Misschien word je zelfs geïnviteerd bij onze gastvrije buren voor een diner. Het is er wel nog niet Het Oude Testament, maar het gaat in de goeie richting. Pas op, dat doe ik niet zonder enig eigenbelang want ondertussen kan ik lange wandelingen maken met ons kleinkind, laat ik de kalfjes zien en vertel ik over de bijtjes en de bloemekes.
Ik weet ook wel dat ik niet een echt echte opa ben. Daarvoor moet ik eerst langs het stadhuis passeren en trouwen met Geert. Maar als je ons kleinkind durft uitleggen dat opabus niet een echt echte opa is, wel, dan ga ik alsnog tegen je verlenging stemmen, in het geheim natuurlijk.

Opabus.