L' YSERTTOUT.

Het leven zoals het is: chauffeur.

geschreven op 12/12/2011

Nu ons huis, L’Yserttout, stilaan afgeraakt heb ik tegen mijn werkgever gezegd dat ik best wat meer wil rijden. Ze hebben dat precies goed begrepen. Soms leuk, de Aveyron en verre omgeving is een heel mooie streek om in rond te rijden, er is veel afwisseling en ge leert mensen kennen maar soms zijn er te lange wachttijden en die worden maar aan 50 % betaald en dat is minder leuk. Soit, ik ga toch nooit meer rijk worden, en wat dan nog …. we eten goed, we wonen treffelijk, we gaan af en toe op reis, we zijn (nog) gezond en we kunnen met de centen die ons resten nog juist ons lening afbetalen. Ik zou niet weten wat er mankeert om perfect gelukkig te zijn.
Mijn bus staat geparkeerd in een piepklein dorpje op een smal weggetje waar ik op mijn passagiers wacht die in het bos aan het lopen zijn. Dat zijn leerlingen van het Lycée Savignac die daar punten mee kunnen verdienen. Een “course d’orientation” in de bossen en de bedoeling is dat ze uitkomen waar mijn vehikel staat, een ouwe Temsa met 35 plaatsen en veel kilometers. Die CO’s (courses d’orientation voor wie het nog niet weet) vormen een vast onderdeel bij de lessen L.O. en daarvoor heeft de firma Chauchard een paar oude karren staan die tegen wat modder kunnen en nog juist passeren door de kleinere landwegskes. Ik mag niet klagen, als BBC (Betere Belgische Chauffeur) is dat voor mij allemaal geen probleem en tenslotte worden we daarvoor goed betaald, denken we. Vanwaar ik nu sta heb ik een effenaf prachtig uitzicht over de valleien en heuvels en ik moet er niet eens mijn bestuursplaats voor verlaten. Misschien dat ik me toch lichtelijk ga forceren om een korte wandeling te maken, dan kan ik proberen om met mijn GSM, mijn portable, een paar foto’s te maken, kwestie dat jullie zich een idee kunnen vormen van hoe schoon het hier wel is. Ondertussen zijn die mannen terug, zwaar hijgend, bezweet en met modderschoenen. Resultaat is dat binnen de kortste keren alle ramen aangedampt zijn en dat ik vanavond ga mogen dweilen. Wat zei ik daarjuist? Van dat niks mankeren om perfect gelukkig te zijn? Een kuisvrouw om de bus te dweilen of te stofzuigen, dat mankeert er nog aan. De buitenkant kan me niet veel schelen: we zetten de bus voor de wasinstallatie, duwen op het knopje en de rollen doen de rest. Als het werkt tenminste, tenslotte zijn we in Frankrijk en in de Aveyron mag al eens iets mankeren.
Wat mijn perfect gelukkig zijn ook nog ietwat zou kunnen opkrikken zijn de fameuze 12-euro-menu’s waar we s’middags of s’avonds recht op hebben. Ge kunt niet zeggen dat die dagschotels slecht zijn maar voor een gevoelige (en vooral verwende) maag als de mijne is dat niet altijd een aanrader. De eeuwige soep, voorgerecht, hoofdgerecht, kaas, dessert en een glas wijn. Enfin, de hele reutemeteut met gewoonlijk ook nog een koffie. En dat allemaal voor 12 euro. Dat is niet duur, dat is bijna voor niks, maar het is begot altijd dezelfde kost zonder een greintje fantasie, het voorgerecht is heel dikwijls een (één) blad sla met daarop een driehoek paté en als garnering 3 mini augurken, maar nooit eens een drupje vinaigrette of een kwakske mayonaise. Een sausje bij het hoofdgerecht? Kennen ze hier niet, als het maar grote hoeveelheden zijn en met voldoende brood op tafel.  Ik vermoed dat het te vergelijken valt met de refter in een legerkazerne, vermoed ik want ik behoor tot de gelukkige mensen die daar nooit heeft moeten gebruik van maken. Er zijn ook enkele goeie 12 euro-adressen maar ge moet ze kennen, daarjuist heeft de lerares L.O. , die meeliep met die meute bospoepers, me nog een paar adresjes aangeraden: recht tegenover het station voor de betere dagschotels en schuin tegenover de post voor een lekkere slaschotel. In Villefranche de Rouergue. Vooral dat van die slaschotels ga ik onthouden, de weegschaal heeft me recent 80,5 kg laten zien en dat was even schrikken. Ik heb het nog niet tegen Geert gezegd, ziet dat ze mij op regiem zet, ik zou er niet goed van zijn, of juist wel. Om te protesteren tegen dergelijke maatregelen zou ik dan niet meer scrabbelen, voilà! En mijn aperitief dan? Mens, wat is het leven ingewikkeld. Dat is duidelijk nog niet “het perfecte geluk”.
Ik sta terug aan de schoolpoort te wachten om een tweede groep weg te brengen, een ander parcours in de buurt van Monteil, het komt hier duidelijk niet op een paar kilometers aan. Afspraak om 16u. . Zestien uur, dat is Belgische tijd, hier is dat eigenlijk 16u15 als het meevalt of 16u30 als ge pech hebt. Ik heb dikwijls pech, het is kwestie van die lokale uren gewoon te worden en wat is er verkeerd aan? Een babbeltje moet toch kunnen? Een sigaret roken mag niet in de bus, dus geeft die studentjes toch de tijd om buiten er eerst nog een paar te roken. In het begin kon ik me daar druk in maken maar dat is voor niets goed, we leven in bijna Zuid-Frankrijk en dus moet ik mij aanpassen. Tenslotte ben ik hier de gastarbeider die het werk van de arme inboorlingen komt afpakken, alors, wat durf ik klagen?
Het is 16u20 en ze zijn er nog niet. Misschien toch een beetje beginnen te klagen? Als gastarbeider? En straks om 18 uur moet ik studenten thuisbrengen, van Villefranche naar La Salvetat, en daarna nog van bus gaan verwisselen, en niet vergeten te dweilen. Maar zoals ik al zei, we worden royaal vergoed … alhoewel, laat dat royaal maar vallen, de lonen hier liggen gevoelig lager dan die van bv. de Staca in Kortenberg. Tiens, hoe zou het zijn met de voedselbonnen bij de Staca? Al opgekrikt naar het “De Lijn-niveau”? Als compensatie hebben we hier wel perfecte wegen en vooral meer mooi weer. Zoals nu, prachtig blauwe lucht en een zon die begint onder te gaan en me straks gaat verblinden. Het begint ook frisjes te worden, dus motor aan en verwarming opzetten. Geeft wel een beetje pollutie maar ik wil niet dat de studenten straks in de kou moeten zitten, en de chauffeur zeker niet.  16u25, ik geraak nooit op tijd om die gasten van dat ander college om 18 uur naar La Salvetat te brengen, soit, ik ben hier al zo goed geïntegreerd dat het me eigenlijk niet veel kan schelen, vanavond drink ik de aperitief dan maar een half uur later. Ik rij hier nu zo’n twee jaar rond en zelf ben ik nog nooit te laat geweest, toch niet door mijn fout. Misschien uitzonderlijk eens 5 minuten als ge achter een kudde koeien zit die ruim hun tijd nemen om onderweg naar hun weide ook de graskanten kaal te grazen. Maar behalve dat? Nee, altijd schoon op tijd. Later, als ik echt op pensioen zal zijn zullen ze tijdens de pétanque of bij de pastis zeggen: weet ge nog van die belg? Dat kiek dat dacht dat ge in de Aveyron op tijd moet zijn, zou moeten zijn? Trek ik me niks van aan, als Belg, als Vlaming heb ik een reputatie hoog te houden, t’is al erg genoeg dat ze me uitlachen met onze aftredende regering die al 15 maanden aan zet is. Waarop ik dan snedig antwoord dat ze niet eens goeie trappist hebben in Frankrijk!
Morgen ga ik weeral op stap met “les paysans de Bernussou”. Dat zijn leerlingen van de landbouwschool en die gaan regelmatig boerderijen bezoeken. Tot voor kort gaf dat af en toe wat koeiestront in de bus, moet kunnen, who cares? Misschien de chauffeur die daarmee niet perfect gelukkig is? Wegens geen Poolse kuisvrouw? De laatste ritten is het gedaan met die mestafval, tegenwoordig heeft de prof een voorraad plastieken weggooi-overtekbotten mee. Reuze praktisch, ik vraag er altijd enkele, een stuk of vijf, om mee te nemen naar Le Cassan, kwestie van bij regenweer en koeiendiaree L’Yserttout proper te houden.

Ik ben nijdig, kwaad en ontgoocheld, meer nog, ik ben pisnijdig. Gewoonlijk heb ik mijn laptop mee op de verplaatsingen en tijdens het wachten amuseer ik mij bv. met het sorteren van foto’s of met het verwijderen van oninteressante exemplaren. Gisterenavond lees ik een mailtje van vriend Frans, die van Winksele, dat er foto’s verdwenen zijn van mijn blog, heel wat foto’s. Hoe kan dat nu? Ik heb foto’s verwijderd van het Apple-fotoprogramma (iPhoto) maar ben aan die blog niet aangeweest, laat staan dat ik er foto’s zou van verwijderd hebben! Ik heb wat zitten zoeken hoe zoiets onrechtvaardig kan gebeuren maar ik ben geen specialist, ik vrees dat sommige van mijn schrijfartikels nu veel van hun onschatbare waarde verloren hebben. Als laatste redmiddel heb ik Bart van Blau.be een mailtje gestuurd. Of hij, als specialist (en vooral als zoon van ons Geert!), er alsnog iets aan kan repareren. Mijn geluk zou niet op kunnen en daar het binnenkort de kerst- en nieuwjaarsfeesten zijn zou Bart dan mogen rekenen op een super-extra attentie van mijnentwege! Misschien mogen hij, Hilke en Jef dan onze caravan wel eens lenen voor 14 dagen!
Het enige voordeel is dat ik nu weet dat er, ondanks het uitblijven van regelmatig nieuwe schrijfsels, er nog altijd mensen zijn die de blog lezen, althans zeker één iemand: Frans uit Winksele, waarvoor mijn dank.
En nog ter attentie van Bart, Hilke en Jef: als de nieuwe baby er ondertussen al zou zijn, laat die dan maar achter bij de grootouders, kwestie van na jullie reis niet al te veel opkuiswerk te hebben met kak en kots en pampers. En neem wat doe-het-zelf gerief mee, tijdens de rustdagen kunt ge dan terug opbouwen wat Jef ondertussen al van onze supercaravan heeft afgebroken!
PS. Pieter heeft mij de oplossing aan de hand gedaan om die verdwenen foto"s terug te plaatsen. Het is een groot werk maar het schijnt te lukken. En oef, daardoor moeten we ook geen schrik hebben dat onze caravan na de “aanpassingswerken” van Jefke op de schroothoop belandt!